Περί της ελληνική προσευχής ...

Η άμεση επικοινωνία των Ελλήνων με τους Θεούς τους επιτυγχάνεται και μεσα από την προσευχή.

Οι καθημερινές προσευχές γίνονται συνήθως το πρωί ως καθαγιασμός της αρχής της ημέρας και απευθύνονται σε έναν ή περισσότερους Θεούς, του οποίου η των οποίων ζητείται η βοήθεια (βοή εις τα θεία) και η συμπαράσταση . Προσευχή γίνεται και σε σημαντικές στιγμές της ημέρας ,όπως λ.χ πριν την αρχή συνελεύσεων , πριν από τα διάφορα γεύματα , πριν από τη λήψη σημαντικών αποφάσεων και τέλος με το πέρας της ημέρας πριν τον νυκτερινό ύπνο.

Ο προσευχόμενος στέκεται όρθιος με υψωμένα τα χέρια ή χαμηλωμένα και τα δυο χέρια ή με μόνο το αριστερό έχοντας το δεξί στο σημείο της καρδιάς, και στρέφει το πρόσωπό του προς την κατεύθυνση που ο ίδιος αναγνωρίζει θεό του, δηλαδή προς τον ουρανό για τους ουράνιους Θεούς ή προς τη γη για τους χθόνιους και προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που οδηγεί σε γεωγραφικό ή ψυχικό σημείο συγκεκριμένης λατρείας λχ προς τα δυτικά όταν η προσευχή απευθύνεται σε ήρωες .

Ο προσευχόμενος πρέπει να φροντίζει να είναι προηγουμένως καθαρός από φυσική και ψυχικό ρύπο, γι αυτό και της προσευχής προηγείται εξαγνισμός του με αγιασμένο νερό ή θαλάσσιου , αφού "ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΛΥΖΕΙ ΠΑΝΤΑ Τ' ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΚΑΚΑ" όπως πολύ σωστά λέει ο Ευριπίδης.

Επίσης ο προσευχόμενος συχνά κρατάει ή φοράει κλαδί ή στεφάνι από το φυτοό ή δενδρο που είναι ιερό για την επικαλούμενη θεότητα ή κορδελες με το ιερό χρώμα της.

............................................................................................

Εορτές και Ιεροπραξίες των Ελλήνων

Ο Έλληνας ιερέας, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις κληρονομικής μεταβίβασης σε μέλη ενός κάποιου συγκεκριμένου γένους λχ Ευμολπίδαι , στην Ελευσίνα , Εμβαρίδαι στον Πειραιά κλπ ή ενός βασιλικού οίκου όπως λχ συνέβαινε στην πόλη της Σπάρτης.,αποκτά το αξίωμά του κατά κανόνα δι' εκλογής από την συνέλευση του Δήμου, πρακτική που βρίσκουμε να ισχύει από τα ομηρικά κιόλας χρόνια , η δια κληρώσεως.

Ο Ελληνας ιερέας ΔΕΝ θεωρείται εκπρόσωπος του Θεού επί της γης , όπως οι γνωστές παλαιές και σημερινές θεοκρατίες ισχυρίζονταν και ισχυρίζονται για τους θρησκευτικούς λειτουργούς τους, αλλά αντιθέτως είναι απλός εκλεγμένος εκπρόσωπος των θρησκευτών , εξουσιοδοτημένος είτε να φροντίζει τον Ναό στον οποίο τοποθετείται ως "αρχιερεύς" , είτε να τελεί τις θυσίες ως "ιερεύς" , είτε να απαγγέλει τις ευχες και προσευχές ως "αρήτηρ" .

Το ιερατικό αξίωμα δεν ειναι συνδεδεμένο με κάποια συγκεκριμένη ηλικία , τάξη, ή φύλλο . ΑΝΔΡΕΣ και ΓΥΝΑΙΚΕΣ ,πλούσιοι και μη , νέοι και ηλικιωμένοι , ολοι δικαιούνται να αναλάβουν το αξίωμα του ιερέα, ο δε εκάστοτε αποχωρών, σε αντίθεση με τα ιερατεία των διαφόρων θεοκρατιών , ωφείλει στα πλαίσια της ισονομίας των πολιτών να προβεί σε απολογισμό πεπραγμένων και λογοδοσία , κυρίως σε ό,τι αφορά τα οικονομικά του ιερού

Αν και βαθύτατα σεβάσμιος από το σύνολο του λαού , ο Έλληνας ιερέας, δεν θεωρείται άγιος και ιερός. Για τον Έλληνα άλλωστε , η αγιότητα δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από την γνώση περί του τι απαιτείται για ομαλή και αρμονική συμβίωση ανάμεσα στους Θεούς και ανθρώπους.

Απλές προυποθέσεις για την ιερατική ιδιότητα αποτελούν η σωματική αρτιμέλεια (και όχι η σωματική τελειόητα, αφού ο Αγησίλαος εξελέγη βασιλιάς της Σπάρτης και ιερέας των Θεών Διός , Απόλλωνος , Αθηνάς και Ηρακλέους ,όντας χωλός πλην Όμως αρτιμελής) , η Γνήσια καταγωγή και κυρίως η γενική εκτίμηση προς το άτομό του, με πρωταρχικό κριτήριο το να μη βαρύνεται με κανένα από τα ασυμβίβαστα προς την ιερατική ιδιότητα σοβαρά "μιάσματα" δηλαδη ασεβεια , ανθρωποκτονία , επιορκία, προδοσία κλπ ..

Στη διάρκεια της ελληνικής ιεροπραξίας , ο Έλληνας ιερέας η ίέρεια συνήθως φοράει φόρεμα λευκό, σε ένδειξη αγνότητας με εξαΊρεση τους ιερείς του Διός που φορούν και πορφύρα , και διάδημα από κορδέλα στα χρώματα του Θεού ή στεφάνι από φύλλα δένδρου ή φυτού που θεωρείται ιερό της κάθε επί μέρους λατρείας. Πρέπει να σημειωθεί πληρες δικαίωμα ιεροπραξίας -θυσιας , σπονδής, προσευχής, είχε ο οποιοσδήποτε απλός θρησκευτής , ενώ κατα τις εκστρατείες χρέη ιερέως έκαναν οι επικεφαλής του στρατού και στην οικιακή λατρεία ιερουργούσαν ισόβαθμα και εκ περιτροπής οι δύο σύζυγοι.

Με τον ιερέα ή την ιέρεια να μη θεωρείται λοιπόν εκπρόσωπος του Θεού επί της γης , αλλά απλος "ιερεύων" πολίτης η ποιότητα της σχέσης προς τον κάθε φορά τιμώμενο Θεό ή Θεά αποτελεί υπόθεση ολου του σώματος των θρησκευτών που παρίστανται σε μια τελετή.

Έχουμε εδω λοιπόν μία ακόμα επιβεβαίωση του έντονου αλλα ιδιότυπου Ελληνικού κοινοτισμού που θέλει τα Άτομα αναπόσπαστο μέρος ενός οργανικού συνόλου αλλα ταυτοχρόνως και υπεύθυνη για τα του εαυτού της προσωπικότητα.

Εκεινοι που βαρύνονται από σοβαρά μιάσματα δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε θυσίες αν δεν έχουν πρωτύτερα καθαρθεί.

"Κεκαθαρμένοι " οφείλουν να είναι και όσοι μόλις επέστρεψαν από πόλεμο , όσοι μόλις θεραπέυτηκαν από ασθένεια, όσοι επέστρεαψαν στην πατρίδα τους , μετα από μακροχρόνια παραμονή στο εξωτερικό κλπ

Γι αυτό και πριν την τέλεση της θυσίας , ο κήρυξ ιερέας φωνάζει το "εκάς , εκάς όστις αλυτρός".

Εορτές και ιεροπραξίες των Ελλήνων.

...........................................................

Ελευσίνια Μυστήρια

Ο Ιάμβλιχος στο έργο του Περί των αιγυπτιακών μυστηρίων" αναφέρει : ' Επειδή έρχεται μια στιγμη που γινόμαστε απόλυτη ψυχή, βρισκόμαστε έξω από το σώμα μας και μετεωριζόμαστε με τον νου, μαζί με τους άυλους θεούς. Και υπάρχει επίσης μια στιγμή που είμαστε δεμένοι στο σώμα μας , κατεχόμαστε από την ύλη και ειμαστε σωματοειδείς .. Γι ' αυτό υπάρχουν δυο είδη θυσιών . Το ένα που ταιριάζει σε ανθρώπους που είναι εντελώς εξαγνισμένοι, που όπως λέει ο Ηράκλειτος σπάνια τελεί ένας άνθρωπος ή λίγοι μετρημένοι στα δάκτυλα" (5.15)

Μιλώντας μάλιστα για τα είδη των προσευχών, καταλήγει πως το ανώτερο είναι εκείνο "με το οποίο σφραγιζεται η άρρητη ένωση με τον θεό .. που παραδίδει ολοκληρωτικά την ψυχή μας στους θεούς".

Μιλώντας πάλι για το πως φαίνονται οι θεοί και οι λοιπές δυνάμεις , λέει :" Το πυρ των θεών λάμπει αδιαίρετο και ανέκφραστο και πληρώνει ολόκληρο το βάθος του κόσμου με τρόπο εμπύριο και όχι κοσμικό".


Ο Πρόκλος μας λεει στην πλατωνική Πολιτεία : " Σε όλες τις μυήσεις και τα Μυστήρια οι θεοί εκδηλώνουν πολλές όψεις και παρουσιάζονται με δίαφορες μορφές. Πράγματι μερικές φορές , εμφανίζονται σαν άμορφο φως . Τότε αυτό έχει ανθρώπινο σχήμα , ενώ άλλοτε προβάλλει με διαφορετικό τρόπο". Συμφωνα με αυτά, το φως που έβλεπαν οι μύστες προυποθέτει την παρουσία μιας θεότητας . Και αυτή, όπως μας λένε κάποια κείμενα , ήταν η Περσεφόνη.

Ο Πρόκλος επίσης μίλησε για σύμβολα και εμφανίσεις που καταλάμβαναν τη φαντασία και προδιέθεταν τους ανθρώπους να αισθανθούν πιο έντονα τις εντυπώσεις των τελετών..Ο Ιάμβλιχος εξηγεί τον λόγο: "διότι η τελετουργία των αρρήτων έργων εκτελείται με θείο τρόπο, έναν τρόπο που υπερβαίνει όλη τη νόηση, τη δύναμη των ανεξήγητων συμβόλων που είναι γνωστή μόνο στους θεούς και τη θεουργική ένωση"..

Δεν ήταν η προσπάθεια εκ μέρους του μύστη που έκανε φανερό το όραμα στα μάτια του , αλλά αυτό γινόταν με θεικό τρόπο. Τα σύμβολα και τα συναισθήματα είχαν μια δύναμη ακατανόητη για τους ανθρώπους καθώς πίστευαν είχαν δοθεί ενορατικά στους ανθρώπους από τους θεούς μέσα από αυτό που αποκαλούμε έμπνευση, έκσταση ! Οι τελετουργίες μιμούνταν την ουράνια και νοητή τάξη των θεών .


Ο Ιάμβλιχος μας λεει ότι άνθρωποι που έφθαναν σε κατάσταση έκστασης είχαν πάρει από τους θεούς τους τρόπους και τις ιερουργίες και έμαθαν να τις τελούν.. εκφωνούνταν τα άρρητα σύμβολα από αυτούς , μορφοποιούνταν τα άμορφα και αποτυπώνονται σε εικόνες υπεράνω κάθε απεικόνισης."

Αυτές οι πεποιθήσεις είναι κοινές σε διάφορες μυστηριακές λατρείες, αυτό που διαφέρει είναι ο τρόπος που έντυναν τους μύθους που γέννησαν τα εκάστοτε μυστήρια.


Τα Μικρά Μυστήρια είναι μια προετοιμασία και τα Μεγάλα είναι η κατανόηση των μυστηρίων του σύμπαντος' προφανώς πρόκειται για μεγάλες φιλοσοφικές διδαχές , όχι πλέον ηθικής φύσης αλλά κοσμολογικής. Έπειτα ακολουθούσε η επιβεβαίωση αυτών που είχαν μάθει . Ερχόταν η επαφή με αυτόν τον άλλον κόσμο, τον διαφορετικό.


Στην αρχή η επαφή ήταν τρομακτική, αλλά στη συνέχεια γαλήνευαν. Μέσω της εμπειρίας έπαιρναν την επιβεβαίωση πως τίποτα δεν τελειώνει με τον θάνατο. Εκεί ουσιαστικά είχαν ολοκληρώσει , είχαν πλέον μυηθεί στα Μεγάλα Μυστήρια. Παραπέρα θα συνέχιζε μόνο οποιος επιθυμούσε να δει και άλλα, περισσότερα. Και αυτό γινόταν μόνο μέσω της "εποπτείας".


....................................................

"Η ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ !!!

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ" ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΔΙΟΣ...

Πληροφορηθήκαμε πως για μία ακόμη χρονιά, όγδοη εάν μετράμε καλά, δόθηκε άδεια από τις "αρμόδιες" αρχές του Νεοελληνικού κράτους στην Εκκλησία να τελέσει "πανηγυρική θεία λειτουργία" ΜΕΣΑ στον αρχαιολογικό χώρο του καθημαγμένου αρχαίου Ναού του Θεού Ολυμπίου Διός στην Αθήνα, προς τιμήν, λέει, του ορθοδοξου ρωμιού "νεομάρτυρα" Μιχαήλ Πακνανά ή Μπακνανά, που εκτελέστηκε από τους Οθωμανούς το 1771, έχει ταφεί εκεί, και οι ορθόδοξοι έχουν φροντίσει από το 2003 να τον ανακηρύξουν προστάτη των... διαιτολόγων και διατροφολόγων.

Ανατριχιαστικό γεγονός, που όμως φοριέται ως κάτι το φυσιολογικό σε μια κοινωνία, η οποία τα τελευταία χρόνια δέχεται την καθολική αντεπίθεση της βυζαντινής θεοκρατίας που, απροκάλυπτα πια, δείχνει να απαιτεί την επικράτησή της σε όλες τις σφαίρες της δημόσιας ζωής, αλλά και αυτών των ιδίων των δημοσίων χώρων της καταλεηλατημένης πατρίδας μας. Μόνο την πολιτική εξουσία δεν έχει διεκδικήσει ακόμα. Ίσως περιμένει να περάσουν οι χρεωκοπημένοι καιροί των μνημονίων, που φθείρουν τους νυν κατέχοντες την πολιτική εξουσία, ώστε να αναλάβει αργότερα, όταν, αργά ή γρήγορα, οι αγελάδες θα έχουν ξαναπαχύνει.

Στην περισυνή "πανηγυρική θεία λειτουργία" πάντως, ο τελέσας ορθόδοξος παπάς, πριν την ευχή "να δώσει ο Θεός και να φανερωθεί ο Άγιος ώστε να προσκυνούνται και τα τίμια λείψανά του", είχε δηλώσει και πως "το να μην πιστεύει κάποιος είναι δικαίωμά του, όπως επίσης και το να πιστεύει σε μια άλλη θρησκεία. Αλλά ο καθένας οφείλει να σέβεται τα «πιστεύω» του άλλου. Για να μπορέσουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά, πρέπει να σεβόμαστε τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις. Εδώ είναι η ιστορία. Αν εμείς σιωπήσουμε, οι λίθοι κεκράξονται".

Το περί αρμονικής συνυπάρξεως και το "οι λίθοι κεκράξονται" όμως, τα υπογράφουμε και εμείς, οι Έλληνες Εθνικοί που εξακολουθούμε να τιμούμε τους Θεούς του έθνους μας. Και αφού πηγαίνει έτσι το σκηνικό, και ο σημαντικότατος αλλά ερειπωμένος αυτός αρχαίος Ναός της Θρησκείας μας παραχωρείται τόσο άνετα για λατρευτική χρήση στον οποιονδήποτε θέλει να τον χρησιμοποιήσει (υποθέτουμε πως εάν είχε μαχαιρωθεί εκεί κάποιος ρωμαιοκαθολικός ή μωαμεθανός ή ιουδαίος, θα δινόταν ανέτως από τους "αρμόδιους" για λατρευτική χρήση και στις αντίστοιχες πλευρές του μονοθεϊσμού), θα μπορούσαμε και εμείς να αιτηθούμε ανέγερση ιδίοις εξόδοις μόνιμου βωμού του Θεού Ολυμπίου Διός μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, ώστε να ενισχυθεί η πραγματική θρησκευτική φύση του, αν και αυτό δεν συνάδει με τις δικές μας λατρευτικές συντεταγμένες. Από την αρχαιότητα έως και σήμερα, η ιστορικά συνεχής και παραδεδομένη Ελληνική Εθνική Θρησκεία δεν καθιερώνει ολύμπια λατρεία σε χώρους με ανθρώπινα λείψανα.

Πρέπει ωστόσο να μάθει επιτέλους το Νεοελληνικό κράτος πως στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών του, ασχέτως θρησκεύματος, δεν υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Το Σύνταγμα που το ίδιο έχει συντάξει, αναφέρει στο 4ο άρθρο του πως "οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου.". Τού το υπενθυμίζουμε.

Αρκετά πια με την προκλητική θρησκευτική ιδιοποίηση των αρχαίων λατρευτικών χώρων. Εκτός εάν η πρόκληση είναι το ζητούμενο, τόσο εκείνων που την κάνουν όσο και εκείνων που την αδειοδοτούν.


..........................................................

Ο ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!!!

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΧΡΗΣ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ!!!

13 Οκτ 2012 Χωρίς Σχόλια

Οι διακρίσεις σε βάρος των γυναικών, σχολιάζει ο Χρ. Γεωργίου, έχουν τις ρίζες τους στην ίδια την Αγία Γραφή ενώ ακόμη και σήμερα η Εκκλησία δεν αναγνωρίζει σ'' αυτές την απαιτούμενη ηθική υπόσταση να ιερουργούν ούτε να εισέρχονται στο Ιερό του ναού ή στο Αγιον Ορος

Ο μισογυνισμός της Ορθοδοξίας

Με αφορμή τις έντονες αντιδράσεις της Ιεραρχίας για την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες από την κυβέρνηση, πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για τη σχέση της Εκκλησίας με το Κράτος, αλλά ελάχιστα για τη σχέση της με τους πολίτες. Νομιμοποιείται ηθικά η Εκκλησία να παρουσιάζεται ως υπέρμαχος του δικαιώματος της ελευθερίας επιλογής των πολιτών, της προστασίας της ιδιωτικής ζωής τους και εν γένει της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων; Από τη γέννησή μας κατηχούμεθα να πιστεύουμε ότι η Ορθοδοξία είναι υπέρμαχος της ισότητας των ανθρώπων ανεξαρτήτως φύλου, κοινωνικής θέσης, εθνότητας, θρησκευτικών πεποιθήσεων κτλ. Είναι έτσι τα πράγματα; Τα ερωτήματα αυτά τίθενται λόγω της γενικότερης στάσης της Εκκλησίας σε μια σειρά ζητημάτων, όπως στην αμφισβήτηση του δικαιώματος της ανεξιθρησκίας και της ελευθεροτυπίας για θρησκευτικά θέματα (π.χ., βιβλίο Μ. Ανδρουλάκη Μν) κ.ά., αλλά διότι σχετίζεται και με ένα επιμελώς αποσιωπούμενο κεφαλαιώδες ζήτημα, που αφορά το ήμισυ των συμπολιτών μας: τις θρησκευτικές διακρίσεις εναντίον της γυναίκας.

Οι μισογυνικές αντιλήψεις της Ορθοδοξίας έχουν τις ρίζες τους στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη και διατηρούνται ακόμη και σήμερα. Πώς θα ένιωθαν, αλήθεια, οι Ελληνίδες αν συνειδητοποιούσαν ότι η θρησκεία τους τους προσφέρει έναν Θεό που τις προόρισε να υποτάσσονται στους άνδρες;

Ο Απόστολος Παύλος

Οχι ευχάριστα, αν έτσι έχουν τα πράγματα! Στην Αγία Γραφή βρίσκουμε την πρώτη διάκριση του Θεού εναντίον της γυναίκας, όταν δημιούργησε πρώτον τον άνδρα. Τη γυναίκα τη δημιούργησε ως βοηθό του άνδρα μόνο όταν διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε κάποιο κατάλληλο ζώο γι' αυτή τη δουλειά ανάμεσα στα «θηρία του αγρού και όλα τα πτηνά του ουρανού». Διάκριση έκανε, επίσης, ως προς τον τρόπο δημιουργίας της και την προέλευση του ονόματός της. Τον άνδρα τον έφτιαξε εκ του μηδενός ενώ τη γυναίκα από τη μία πλευρά του. Την ονόμασε δε «γυνή (ανδρίς), διότι έγινεν από τον άνδρα αυτής». Ακόμη και για το προπατορικό αμάρτημα την τιμώρησε, εκτός άλλων, με πλήρη υποταγή στον Αδάμ: «... θα εξαρτάσαι δε πάντοτε από τον άνδρα σου και αυτός θα είναι ο κύριός σου».

Στις Προς Εφεσίους και Κορινθίους Επιστολές ο Απόστολος Παύλος είναι αποκαλυπτικός για τις μισογυνικές αντιλήψεις του: «... να υποτάσσεσθε εις τους ιδίους σας άνδρας, σαν να κάνετε την υποταγήν σας αυτήν προς τον Κύριον, ο οποίος παραγγέλλει και ζητεί να υποτάσσονται αι γυναίκες εις τους άνδρας των» και σε άλλο εδάφιο «... ο μεν άνδρας... επλάσθη εξ αρχής ως ο κύριος εκπρόσωπος της κυριαρχίας του Θεού επί της Γης και είναι διά τούτο περισσότερον από την γυναίκα εικών και δόξα του Θεού. Η γυναίκα δε ως το εξαιρετικότερον από τα άλλα κτίσματα, που έχει υπό την εξουσίαν ο άνδρας, είναι δόξα του ανδρός. Πράγματι δε ο άνδρας είναι υπεροχότερος από την γυναίκα, διότι δεν έγινε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλ' η γυναίκα έγινεν από τον άνδρα. Και επί πλέον δεν εκτίσθη ο άνδρας διά να βοηθή την γυναίκα, αλλ' η γυναίκα επλάσθη προς χάριν και βοήθειαν του ανδρός».

Ακόμη και σήμερα η Εκκλησία εφαρμόζει διακρίσεις εναντίον των γυναικών. Δεν τους αναγνωρίζει την απαιτούμενη ηθική υπόσταση να ιερουργούν, ούτε να εισέρχονται στο Ιερό του ναού ή στο Αγιον Ορος. Δεν επιτρέπει στους αρχιερείς να παντρεύονται, για να μην σκανδαλίζονται από... γυναικείες επιρροές. Στον ναό, τους άνδρες τους τοποθετεί στα δεξιά και τις γυναίκες στα αριστερά (δηλαδή οι... κακοί εξ ευωνύμων. Ακόμη και το κοριτσάκι-βρέφος το θεωρεί δυνητικά ανήθικο εκ γενετής, μια που ο παπάς το ευλογεί έξω από το Ιερό όταν σαραντίζει, ενώ το αγοράκι μέσα. Εγκλωβισμένες οι γυναίκες σε ένα θρησκευτικό δόγμα ανδροκρατικού δεσποτισμού, ελεγχόμενο από αντιδημοκρατικά εκλεγόμενους Ιεράρχες, υποτάσσονται στην Εκκλησία διότι, παρ' ότι αμφισβητεί κατάφωρα την ισοτιμία τους προς τον άνδρα, τις δελεάζει να προσμένουν μια θέση στον Παράδεισο, πάντα, όμως, υπό την απειλή ότι η απόφαση του Θεού θα είναι αμετάκλητη αν καταλήξουν στην Κόλαση. Μήπως, εν τέλει, είναι πιο δίκαιοι και πιο επιεικείς οι ανθρώπινοι νόμοι;

Η θρησκευτική ελευθερία

Οι δογματικές διακρίσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν περιορίζονται μόνο στις γυναίκες όπως δείχνουν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: Στην ουσία έχει καταργήσει το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής θρησκεύματος με την επιβολή του νηπιοβαπτισμού και της υποχρεωτικής κατήχησης ανήλικων (π.χ. διδασκαλία θρησκευτικών στα σχολεία), παρ' ότι ο Χριστός δεχόταν την βάπτιση και την κατήχηση μόνο ενηλίκων. Σημειωτέον, ο νηπιοβαπτισμός επιβλήθηκε από την Εκκλησία μετά το 300 μ.Χ., επί αυτοκράτοροςΙουστινιανού. Η σύνδεση της Εκκλησίας με κρατικές υπηρεσίες για την παρακολούθηση άλλων θρησκειών και η εν γένει διείσδυσή της σε κάθε πολιτικό, κοινωνικό και κρατικό θεσμό, με αποκορύφωμα την εμμονή της να αναγράφεται το θρήσκευμα στις ταυτότητες, έχει καταστήσει την Ελλάδα θρησκευτικό κράτος και την Εκκλησία «Εκκλησία ταυτοτήτων, Εκκλησία δηλώσεων». Πολλοί μη ορθόδοξοι έλληνες πολίτες αντιμετωπίζουν πολλαπλά προβλήματα διακρίσεων λόγω της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, παρ' ότι η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης ρητώς προστατεύεται από το Σύνταγμα. Με βάση νόμους του Μεταξά «περίπου 2.000 μη ορθόδοξοι έλληνες πολίτες συνελήφθησαν... και υπήρξαν 400 καταδίκες» για «αντιορθόδοξες» θρησκευτικές δραστηριότητες κατά την οκταετία 1984-92. Αλλόθρησκες μειονότητες δεν μπορούν να κτίσουν δικούς τους ναούς χωρίς την έγκρισή της. Οι πρακτικές διακρίσεων των αυτοχριζόμενων εκπρόσωπων του Χριστού βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με τα λόγια του: «Δεν υπάρχουν πλέον διαφοραί εθνικότητος και κοινωνικής τάξεως και φύλου. Δεν υπάρχει πλέον διαφορά Ιουδαίου και Ελληνος, ... δεν υπάρχει άρσεν και θήλυ».

Η Εκκλησία αναγορεύεται ως ψυχή του Ελληνισμού για να διασφαλίσει την ιδεολογική επιβίωσή της (ίδρυση εκκλησιαστικού πανεπιστημίου) και την πολιτική επιρροή της (κατά κανόνα αντιδραστική, όπως αποδεικνύει η ταύτισή της με τον δικτάτορα Μεταξά, τη χούντα κτλ. Ταυτίζεται με τον Ελληνισμό ενώ ακόμη και την εξέγερση του 1821 την πολέμησε και κατασυκοφάντησε τους αγωνιστές της. Είναι τουλάχιστον αστείο να βλέπει κανείς τη... φιλειρηνική Εκκλησία να... ευλογεί τα στρατιωτικά όπλα.

Οι εγκόσμιες εξουσίες

Να ορκίζει κυβερνήσεις και εν γένει να διαπλέκεται με κοσμικούς θεσμούς και εξουσίες, κατ' αντίθεση με τον Χριστό που δεν τις αναγνώριζε. Η διαπλοκή της, βέβαια, με το κράτος της προσφέρει τεράστια οικονομικά οφέλη (π.χ. μισθοί κληρικών από χρήματα ορθόδοξων αλλά και αλλόθρησκων φορολογούμενων, διεκδίκηση 126 δισ. ­ και 60 δισ. για το Αγιον Ορος ­ από το Γ' Πλαίσιο Στήριξης), που μεγεθύνουν την ήδη αμύθητη περιουσία της, την οποία, από... αγνά χριστιανικά κίνητρα, δεν λέει με τίποτε να αποχωριστεί.

Πολύ λίγα φαίνεται ότι άλλαξαν στην Εκκλησία από τότε που αφορίστηκαν ο Γληνός και οΛασκαράτος και καταδιώχθηκε αγρίως ο Καζαντζάκης. Ανέκαθεν οι χριστιανικές θρησκείες αντιμετώπιζαν με εχθρότητα κάθε απελευθερωτική πνευματική ανέλιξη του ανθρώπου, όταν μάλιστα μπορούσε να δημιουργήσει ρήγματα στον ανορθολογισμό και στην κοινωνική υποταγή.

Οι αρχιερείς τους δημιούργησαν έναν χριστιανισμό στα μέτρα του... Αποστόλου Παύλου(«οι δούλοι να υπακούετε εις τους κατά σάρκαν κυρίους με φόβον και τρόμον... σαν να υπακούετε εις τον Χριστόν», διότι ο Χριστός τούς παραήταν επαναστάτης («Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την Γην, ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν». Οι σημερινοί «αντιπρόσωποι του Χριστού» μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι και να ονειρεύονται εγκόσμιες εξουσίες. Αν ζούσαν στην εποχή του Χριστού, σίγουρα θα έβλεπαν εφιάλτες... ώσπου να σταυρωθεί!

Ο κ. Χρήστος Γεωργίου είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών.


Ντροπή σου  "Πατριάρχη Βαρθολομαίε"!!!!

Δημήτριος  Αρχοντώνης ή Βαρθολομαίος
Από αξιωματικός του Τουρκικού στρατού, σε Μητροπολίτη Χαλκηδόνος Βαρθολομαίο και κατόπιν τωρινό οικουμενικό Πατριάρχη.

Στην ομλία του πριν την ενθρόνιση του Τόλμησε να σπιλώσει την μνήμη των ηρώων της επανάστασης του 1821, με την δήλωση:

"Δυστυχώς οι δυο λαοί διέκοψαν την υπέροχη συμβίωση του 400 χρόνων, όταν ξεσηκώθηκαν κάτι ξεβράκωτα το 1821 και δημιούργησαν της γνωστές προστριβές".

(Η δήλωση αυτή δημοσιεύτηκε απο τις εφημερίδες Αυριανή και Ελεύθερη ώρα - 30 Οκτωβρίου 1991)