ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΒΡΑΙΟΛΑΤΡΕΣ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΨΕΥΔΩΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΙΜΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΥΣ!!!ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ 
ΗΜΑΤΙ ΤΩιΔΕ ΠΛΑΤΩΝΑ ΘΕΟΙ ΔΟΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣΙΝ 
«και Αθηναίοι δε την γενεθλιακήν αυτού ημέραν επιτελούντες επάδοντες φάσκουσιν· 'ήματι τωδε Πλάτωνα θεοί δόσαν ανθρώποισιν'.» ( Και οι Αθηναίοι κατά την ημέρα των γενεθλίων του, γιορτάζοντας τραγουδούσαν : «Την ημέρα αυτή οι θεοί έδωσαν τον Πλάτωνα στους ανθρώπους») 
Επ'ευκαιρία της 7ης Θαργηλιώνος, η οποία συμπίπτει με την21η Μαίου του συγχρόνου ημερολογίου, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μια πολύ σύντομη αναφορά στον Πλάτωνα, εστιάζοντας σε σημεία τα οποία λίγο-πολύ είναι άγνωστα. Για μια πλήρη βιογραφία του Πλάτωνα, μπορούμε να ανατρέξουμε σε οποιοδήποτε σχετικό βιβλίο. 

Η 7η Θαργηλιώνος είναι μια πολύ μεγάλη εορτή, μιας και την ημέρα αυτή εορτάζοντο τα γενέθλια του Απόλλωνος (αρχίζει ηκυριαρχία του θεού Απόλλωνα στον ζωδιακό με αποκορύφωση το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου ) και την ίδια ημέρα εορτάζοντο και τα γενέθλια του Πλάτωνα. 

Παράλληλα η 6η Θαργηλιώνος ήταν εορτή της Αρτέμιδος και την ίδια ημέρα εορτάζοντο τα γενέθλια του Σωκράτη. 
( εγενήθη γαρ εν τη ζ' του Θαργηλιώνος μηνός, εν η εορτήν επιτελούσι οι Δήλιοι του Απόλλωνος. Εν δε τη έκτη τούτου του μηνός ετέχθη Σωκράτης, εν η γενεθλιακήν εορτήν Αρτέμιδος επιτέλουν. Δηλοί δε τούτο το προύχον εν τω Σωκράτει κατά τε χρόνον και λόγον) 
H Αρτεμις εθεωρείτο και έφορος των γεννήσεων, μαία , ήταν δε προστατιδα των τοκετών. Το ίδιο και ο Σωκράτης που εξασκούσε την «μαιευτική» τέχνη. 

Η Αρτεμις βοηθούσε τις γυναίκες να γεννήσουν υγιή μωρά και ο Σωκράτης, όπως αναφέρει στον Θεαίτητο, βοηθά τις ψυχές να γεννήσουν υγιείς ιδέες, μέσω της μαιευτικής. 

Ο Πλάτων είχε ιδιαίτερη σχέση με τον Απόλλωνα,όπως και οΣωκράτης. Ο μύθος λέει ότι όταν η μητέρα του ήταν έγκυος σε εκείνον, ο Απόλλων εμφανίσθηκε στον πατέρα του σε όνειρο, προστάζοντας να αποφύγει να συνευρίσκεται μαζί της, έως ότου γεννηθεί το παιδί που κυοφορούσε. 
( Περί δε τον τόκον είδεν όνειρον ο τούτου πατήρ, έτι εν γαστρί εχούσης αυτόν της μητρός, μη συγγενέσθαι αυτή άχρις αν αποτέκη. Τούτο δε εσήμανεν ως ου δι'ηδονήν δει την συνουσίαν αιρείσθαι, αλλά δια παιδοποιίαν και μόνην, και ως το τεχθησόμενον καθαρόν τεχθείη, μηδένα σπίλον προσειληφός από της εξ'υστέρου δι'αισχρότητα συνουσίας. ) 
Το όνομα που του εδώθη ήταν Αριστοκλής, όπως και του παππού του. Αργότερα εκλήθη Πλάτων λόγω του πλατιού μετώπου ή του πλατιού στήθους του, ή και κατά κάποιους άλλους για τον ευρύ χαρακτήρα του. 
( πρότερον Αριστοκλής λεγόμενος τω του πάππου ονόματι· εκλήθη δε ούτως δια το δύο μόρια του σώματος έχειν πλατύτατα, το τε στέρνον και το μέτωπον, ως δηλούσι πανταχού αι ανακείμεναι αυτού εικόνες ούτω φαινόμεναι. Άλλοι δε φασί μη δια τούτο μετονομασθήναι αυτόν, αλλά δια το πλατύ και κεχυμένον και αναπεπταμένον του ανειμένου χαρακτήρος ) 
Όμως, είναι πιθανόν το όνομα Πλάτων να ήταν και το αρχικό του όνομα, μιας και το όνομα Πλάτων ήταν σύνηθες την εποχή εκείνη και ο ίδιος το χρησιμοποιεί σε κάποιους από τους διαλόγους του. ( Απολογία Σωκράτους, Φαίδων) 

Όταν ο Πλάτων ήταν μωρό, η μητέρα του τον πήγε στονΥμηττό, για να θυσιάσουν στον Απόλλωνα και στις Νύμφες. Η μητέρα του κάθησε να ξεκουραστεί. Τότε ήλθαν μέλισσες και άφησαν μέλι πάνω στα χείλια του, πράγμα που θεωρήθηκε χρησμός για την γλυκύτητα των λόγων του. 
( αλλά και η μήτηρ αυτού μετά τον τόκον λαβούσα αυτόν ανήγαγεν εν τω Υμηττώ όρει, θύσαι βουλομένη Απόλλωνι τε νομίω και Νύμφαις. Και εν τούτω καταθεμένη αυτόν εύρεν αυτόν υποστρέψασα πεπληρωμένον έχοντα το στόμα μέλιτος· ελθούσαι γαρ μέλιτται τούτο πεποιήκεσαν προμηνύουσαι ότι τα εξ αυτού μέλλοντα ρεύσαι μέλιστος έσται γλυκύτερα κατά τον ποιητήν) 
Ελαβε όλη την εκπαίδευση της εποχής, υπηρέτησε δε στον στρατό και έλαβε μέρος στις εκστρατείες της Τανάγρας, τηςΚορίνθου και του Δηλίου, όπου και του απενεμήθη βραβείο, η στρατιωτική του ανδρεία δε ήταν εφάμιλλη του Σωκράτη. 
( και αυτόν φησίν Αριστόξενος τρις εστρατεύσθαι, άπαξ μεν εις Τανάγραν, δεύτερον εις Κόρινθον, τρίτον επί Δηλίω· ένθα και αριστεύσαι ) 
Πριν την ενασχόληση του με την φιλοσοφία, έγραφε ποίηση,τραγωδία, διθυράμβους και κωμωδίες. Εσκόπευε να σταδιοδρομήσει σαν τραγωδός, όμως ο Σωκράτης τον έπεισε όταν ήταν είκοσι ετών για την ανωτερότητα της φιλοσοφίας έναντι της ποίησης, διαβλέποντας την λαμπρή του πορεία. 
( και ταύτα μεν αυτώ διεπράττετο άχρις ετών είκοσι, μετά δε τούτο εφοίτησε Σωκράτει και δέκα έτη παρ'αυτώ εποίησεν, ηθικήν φιλοσοφίαν εκμαθείν βουλόμενος. Ευρηκώς δε τον Σωκράτη επαναβεβηκότα των άλλων, φασί, πυρί μέλλων παραδιδόναι τα προ τούτου πονηθέντα αυτώ είπεν τούτο το έπος· 'Ηφαιστε, πρόμολ'ώδε, Πλάτων ωυ τι σείο χατίζει'. ) 
Την προηγούμενη νύχτα της γνωριμίας του με τον Πλάτωνα, οΣωκράτης είδε ένα όνειρο στο οποίο ένας μικρός άπτερος κύκνος ήλθε στην αγκαλιά του. Αμέσως έβγαλε φτερά και πέταξε στον ουρανό, τραγουδώντας μια πολύ ευχάριστη μελωδία. Όταν ο Σωκράτης συνάντησε τον Πλάτωνα την επόμενη ημέρα, θυμήθηκε το όνειρο και ανάφερε στους παρευρισκόμενους ότι ο κύκνος στο όνειρο του ήταν οΠλάτων. 
Όπως ο μικρός κύκνος, o Πλάτων ήταν νέος και ανεκπαίδευτος όταν παρουσιάσθηκε στον Σωκράτη, αλλά με την διδασκαλία που θα παρακολουθούσε, ο Πλάτων θα πέταγε ψηλά μόνος του. 
( Θείος δε ήν ο Πλάτων και Απολλωνιακός. Και ότι μεν θείος ήν, δήλον εκ τε εαυτού κακ των ονειράτων· εξ ευατού μεν, ότι'ομόδουλον' εαυτόν εκάλει 'τοις κύκνοις', εκ των ονειράτων δε ούτως. Σωκράτης ο τούτου διδάσκαλος προ μιας του μέλλειν αυτόν φοιτάν αυτώ είδεν όναρ ότι κύκνος άπτερος ήλθεν εν τοις κόλποις αυτού, είτα πτεροφυήσας ανέπτη κλάγξας μέγα τε αυτώ και λιγυρόν, ως απάντας ελείν τους ακούσαντας· εδήλου δε τούτο ως φοιτήσει μεν αυτώ ατελής ο Πλάτων, γενήσεται δε τέλεος και ούτως διαπρέψει εν τοις δόγμασιν ) 
Ο κύκνος ήταν ιερό πουλί του Απόλλωνα, και ο Σωκράτηςέλεγε χαρακτηριστικά για αυτό : 
«Και καθώς φαίνεται σας δίνω την εντύπωση ότι στην μαντική τέχνη είμαι κατώτερος από τους κύκνους, που όταν αισθάνονται ότι θα πεθάνουν, αυτοί που και πριν τραγουδούσαν, τραγουδούν τότε πιο πολύ και πιο ωραία από τότε, επειδή είναι χαρούμενοι που θα φύγουν κοντά στον θεό του οποίου είναι θεράποντες. 

Οι άνθρωποι όμως, εξαιτίας του τρόμου που νοιώθουν για τον θάνατο, αραδιάζουν ένα σωρό ψέμματα ακόμα και για τους κύκνους και λένε ότι θρηνούν για τον θάνατο και τραγουδούν από την θλίψη τους, χωρίς να αναλογίζονται ότι κανένα πτηνό δεν τραγουδάει όταν πεινάει ή τουρτουρίζει ή υποφέρει άλλη κακουχία, ούτε το αηδόνι ούτε το χελιδόνι ούτε ο τσαλαπετεινός, αυτά δηλαδή που εξαιτίας της λύπης τραγουδούν θρηνητικά. 

Ούτε όμως αυτά μου φαίνεται να τραγουδούν επειδή λυπούνται, ούτε οι κύκνοι, αλλά επειδή φαντάζομαι, πουλιά του Απόλλωνα καθώς είναι, έχουν το χάρισμα της μαντικήςκαι, προβλέποντας τα αγαθά στον Αδη, τραγουδούν και χαίρονται ξεχωριστά εκείνη την ημέρα όσο καμμιά άλλη στην προηγούμενη ζωή τους. Και εγώ ο ίδιος ωστόσο θεωρώ ότι είμαι συνυπηρέτης με τους κύκνους και αφιερωμένος στον ίδιο θεό και ότι δεν κατέχω από τον κύριο μας την τέχνη της μαντικής λιγότερο από εκείνους ούτε ότι θα αποχωριστώ την ζωή με μεγαλύτερη δυσθυμία από ότι εκείνοι» 

O ίδιος ο Πλάτων λίγο πριν τον θάνατο του είδε ένα όνειρο ότι ήταν ένας κύκνος που πέταγε από δένδρο σε δένδροαποφεύγοντας τους κυνηγούς που προσπαθούσαν να τον πιάσουν. Ο Σιμμίας αποσυμβόλισε τους κυνηγούς με αυτούς που προσπαθούν να καταλάβουν την διδασκαλία του και αποτυγχάνουν. 
( και αυτός δ'ο Πλάτων είδεν εαυτόν εν τω μέλλειν τελευτάν κύκνον γενόμενον και μεταπηδώντα από δένδρου επί δένδρον και πολλά παρέχοντα τοις ορνιθοθήραις πράγματα, μη δυναμένων ελείν αυτόν. Τούτου δε του ενυπνίου ακούσας Σιμμίας ο Σωκρατικός έφησεν πάντας ανθρώπους σπουδάσαι καταλαβείν την του Πλάτωνος διάνοιαν, μηδένα δε δυνήσεσθαι, αλλ΄έκαστον προς το δοκούν αυτώ την εξήγησιν ποιείσθαι, είτε θεολογήσαι είτε φυσιολογήσαι είτε άλλο τι έλοιτο. Ταυτόν γαρ εκάτερος, Ομηρος τε και Πλάτων πεπόνθασιν) 
Μετά τον θάνατο του Σωκράτη, εγκατέλειψε την Αθήνα και ακολουθώντας την προτροπή του Σωκράτη λίγο πριν πεθάνει, ταξίδεψε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και σπούδασε φιλοσοφία, θεολογία, αστρονομία και διάφορες επιστήμες. 

Η Ακαδημία του Πλάτωνα ήταν σε ένα άλσος έξω από τα τείχη των Αθηνών, σε μια ανθυγιεινή περιοχή και εχρησιμοποιείτο σαν χώρος συζητήσεων μεταξύ των σοφιστών και των διανοουμένων. Λόγω της απομόνωσης της και του κακού περιβάλλοντος, ήταν ιδανική για ασκητισμό, για αυτό, και παρά τις περί αντιθέτου προτροπές των ιατρών, με την βοήθεια του Δίωνα, ο Πλάτων αγόρασε την γή και ίδρυσε εκεί την Ακαδημία. 
(Πλάτων δε την Ακαδήμειαν οικείν είλετο, ου μόνον έρημον και πόρρω του άστεως χωρίον, αλλά και , βως φασίν, επίνοσον ...;.Ο Πλάτων, νοσερού χωρίου λεγομένου είναι της Ακαδημείας, και συμβουλευόντων αυτώ των ιατρών ες το Λύκειον μετοικήσαι, ουκ ηξίωσεν ειπών 'αλλ'έγωγε ουκ αν ουδέ ες τα του Αθω μετώκησα αν υπερ του μακροβιώτερος γενέσθαι ) 
Μέσα στην Ακαδημία έφτιαξε ένα ιερό για τις Μούσες, στην δε Ακαδημία εσπούδασαν και γυναίκες. 
( μέρος δε του διδασκαλείου τέμενος ανέθηκε ταις Μούσαις ο Πλάτων. Τούτω δ'εφοίτησαν ου μόνον άνδρες αλλά και γυναίκες, Δεξιθέα τε η εκ Φλιούντος και Λασθένεια η εξ Αρκαδίας.) 
Θεωρούσε ότι πολλά από τα σημεία της διδασκαλίας του δεν μπορούσαν να καταγραφούν, αντίθετα υπεστήριζε ότι έπρεπε να καταγραφούν μόνο στην ψυχή. 

Λέγεται ότι κάποτε ένας μαθητής του που ταξίδευε ναυάγησε και έτσι έχασε όλα τα βιβλία του και τις σημειώσεις του. Όταν λοιπόν συνάντησε τον Πλάτωνα, του είπε ότι τώρα καταλαβαίνει γιατί ο Πλάτων επέμενε ότι η γνώση δεν πρέπει να γράφεται σε βιβλία αλλά στην ψυχή. ( Φέρεται δε τοιούτον τι διήγημα προς το μη δειν συγγράμμασιν αποτίθεσθαι τα νοήματα, ότι μαθητής τις του Πλάτωνος πάντα τα λεγόμενα παρ'αυτού απογραψάμενος απέπλευσε, και ανυαγία περιπεσών άπαντα απώλεσε και υπέστρεψε προς τον διδάσκαλον, έργω πειραθείς ότι ου δει εν βιβλίοις αποτίθεσθαι τα νοήματα, αλλά εν τη ψυχή. ) 
Ονομαστή είναι και η ομιλία του "Περί του Αγαθού", που ήταν η μοναδική η οποία έγινε δημόσια με δυνατότητα παρακολούθησης οποιουδήποτε. Όπως αναφέρει ο Αριστόξενος, συνέρευσαν πλήθη για να την ακούσουν περιμένοντας ότι θα άκουγαν για πλούτο, υγεία, ισχύ και γενικά υλικά αγαθά. Οταν όμως ο Πλάτων άρχισε να αναπτύσσει την διδασκαλία του με μαθηματικά, γεωμετρία,αστρονομία και φιλοσοφικές έννοιες, όλοι σχεδόν έφυγαν απογοητευμένοι, επιβεβαιώνοντας έτσι εν τοις πράγμασι το Πυθαγόρειο ρητό, «ου δέον τα πάντα τοις πάσι ρητά». ( καθάπερ Αριστοτέλης αεί διηγείτο τους πλείστους των ακουσάντων παρά Πλάτωνος την περί ταγαθού ακρόασιν παθείν· προσιέναι μεν γαρ έκαστον υπολαμβάνοντα λήψεσθαι τι των νομιζομένων τούτων ανθρωπίνων αγαθών οίον πλούτον, υγιείαν, ισχύν, το όλον ευδαιμονίαν τινά θαυμαστήν· ότε δε φαείησαν οι λόγοι. Περί μαθημάτων και αριθμών και γεωμετρίας και αστρολογίας και το πέρας ότι αγαθόν εστίν έν, παντελώς οίμαι παράδοξον τι εφαίνετο αυτοίς, είθ' οι μεν υποκατέφρονουν του πράγματος, οι δε κατεμέμφοντο. τι ούν το άιτιον; Ου προήδεσαν, αλλ΄ώσπερ οι εριστικοί προς τούνομα αυτό υποκεχηνότες προσήεσαν· ) 
Η διδασκαλία του περιλαμβάνει στοιχεία Ορφικά, Πυθαγόρειακαι Ηρακλείτεια, όπως φυσικά και όλη την διδασκαλία του δασκάλου του Σωκράτη. 
( μίξιν τε εποιήσατο των τε Ηρακλειτείων λόγων και Πυθαγορικών και Σωκρατικών· τα μεν γαρ αισθητά καθ'Ηράκλειτον, τα δε νοητά κατά Πυθαγόραν, τα δε πολιτικά κατά Σωκράτην εφιλοσόφει ...;.Πλάτωνος υποδεξαμένου την παντελή περί των θεών οργίων επιστήμην εκ τε των Πυθαγορείων και Ορφικών γραμμάτων ) 
Υπάρχει η παράδοση ότι υπερασπίσθηκε τον στρατηγό Χαβρία που κινδύνευε να καταδικασθεί σε θάνατο, ενώ κανένας Αθηναίος δεν θέλησε να το κάνει. Οταν ανέβαινε στην Ακρόπολη μαζί με τον Χαβρία τον συνάντησε ο Κρωβύλος ο συκοφάντης και του είπε «Ερχεσαι άλλον να υπερασπισθής και δεν ξέρεις ότι και σένα σε περιμένει το κώνειο του Σωκράτη» . Και ο Πλάτων αποκρίθηκε : «Και όταν πολεμούσα για την πατρίδα υπέμενα τους κινδύνους, και τώρα για το χρέος μου προς έναν φίλο θα τους υπομείνω». (και ότε υπέρ της πατρίδος εστρατευόμην, υπέμενον τους κινδύνους, και νυν υπέρ του καθήκοντος δια φίλον υπομενώ )
Σαν χαρακτήρας ήταν ταπεινός, δεν κοιμόταν πολύ, δεν έτρωγε κρέας και είχε αφιερώσει την ζωή του στην εκπαίδευση των άλλων. 
( Διαίτη δ'έκέχρητο ου τη από των ζώων, αλλά τη από των φυτών ) 

Αν και ήταν πολύ πλούσιος, ο τρόπος ζωής του ήταν λιτός και φτωχικός. 
Κάποτε επισκέφτηκε την Ολυμπία και συναναστράφηκε με ανθρώπους που δεν τον αναγνώρισαν, μιας και το μόνο που τους αποκάλυψε ήταν ότι ελέγετο Πλάτων, δεν ανέφερε δε καθόλου περί Ακαδημίας και Σωκράτη. Όταν κάποτε ήλθαν στην Αθήνα, τους φιλοξένησε και όταν εκείνοι του ζήτησαν να πάνε στην Ακαδημία για να συναντήσουν τον συνονόματο του φιλόσοφο Πλάτωνα, τότε τους αποκάλυψε ότι αυτός ήταν ο Πλάτων και τότε εξεπλάγησαν μιας και δεν τον είχαν αναγνωρίσει λόγω της ταπεινότητας του και της απλότητας του. ( Πλάτων ο Αρίστωνος εν Ολυμπία συνεσκήνωσεν αγνώσιν ανθρώποις, και αυτός ως αυτοίς αγνώς. Ούτως δε αυτούς εχειρώσατο και ανεδήσατο τη συνουσία, συνεστιώμενος τε αυτό΄θα αφελώς και συνδιημερεύων εν πάσιν, ως υπερησθήναι τους ξένους τη του ανδρός συντυχία. Ούτε δε Ακαδημείας εμέμνητο ούτε Σωκράτους· αυτό γε μην τούτον ενεφάνισεν αυτοίς ότι καλείται Πλάτων. Επεί δε ήλθον ες τας Αθήνας, υπεδέξατο αυτούς ευ μάλα φιλοφρόνως. Και οι ξένοι 'άγε' 'ειπονμ 'ώ Πλάτων, επίδειξονμ ημίν και τον ομώνυμον σου, τον Σωκράτους ομιλητήν, και επί την Ακαδημείαν ηγήσαι την εκείνου και σύστησον τω ανδρί, ίνα τι και αυτού απολάυσωμων.' Ο δε ηρέμα υπομειδιάσας, ώσπερ ουν και ειώθει, 'αλλ'εγώ' φησίν 'αυτός εκείνος ειμί'. Οι δε εξεπλάγησαν ει τον άνδρα έχοντες μεθ'εαυτών τον τοσούτον ηγνόησαν,ατύφως αυτού συγγενομένου και ανεπιτηδεύτως αυτοίς και δείξανγτος ότι δύναται και άνευ των συνήθων λόγων χειρούσθαι τους συνόντας. ) 
Όπως δε όλοι οι φιλόσοφοι, διαλογιζόταν συνέχεια. Κάποτε θέλησε να μείνει σε μια οδό που υπήρχαν σιδεράδες. Όταν ρωτήθηκε γιατί εκεί, απήντησε : «Όταν ο ύπνος με καταλαμβάνει, και απειλεί τον διαλογισμό μου, η φασαρία που κάνουν με ξυπνά» 
Ο Πλάτων έζησε μέχρι την ηλικία των 81 ετών. Πέθανε την ημέρα των γενεθλίων του. 
Ο αριθμός 81 εθεωρείτο ιερός, ήταν τετράγωνος αριθμός και ήταν το τετράγωνο των αριθμών των Μουσών, που ήταν ακόλουθες του Απόλλωνα ( Εζησεν δε πα' ενιαυτούς, και δια τούτο δεικνύς ως Απολλωνιακός ών τυγχάνει. Ο γαρ θ' των Μουσών αριθμός εφ' εαυτόν πολλαπλασιαζόμενος απογεννά τον πα' αριθμόν· ότι δ'αι Μούσαι υπηρέτιδες εισίν του Απόλλωνος, ουδείς αντερεί. Ούτος δε ο πα' αριθμός δυναμοδύναμις λέγεται ως αν του γ' αριθμού πρώτου όντος δια το έχειν αυτόν αρχήν και μέσον και τελευτήν, πολλαπλασιαζομένου και απογεννώντος τον θ' ( τριάκις γαρ τρία θ' ) και του εννέα τον πα' αριθμόν) 

Ο Ρωμαίος δε Σενέκας έγραψε : «Ειμαι σίγουρος ότι ο Πλάτων είχε καλή τύχη, λόγω της προσεκτικής ζωής του, να πεθάνει την ημέρα των γενεθλίων του, ακριβώς κατά την συμπλήρωση του 81ου έτους. Για τον σκοπό αυτό, σοφοί της Ανατολής που ήταν στην Αθήνα την εποχή εκείνη, θυσίασαν σε αυτόν μετά τον θάνατο του, πιστεύοντας ότι η διάρκεια της ζωής του ήταν πλήρης για έναν θνητό, μιας και ολοκλήρωσε τον τέλειο αριθμό εννέα φορές εννέα. Δεν αμφιβάλλω ότι θα ήθελε να ζήσει λίγες μέρες ακόμα για να θυσιάσει για αυτόν τον λόγο» 
( Nam hoc scis, puto, Platoni diligentiae suae beneficio contigisse quod natali suo decessit et annum unum atque octogensimum implevit sine ulla deductione. Ideo magi, qui forte Athenis erant, immolaverunt defuncto, amplioris fuisse sortis quam humanae rati, quia consummasset perfectissimum numerum, quem novem novies multiplicata componunt. Non dubito quin paratus sis et paucos dies ex ista summa et sacrificium remittere ) 
Σαν επίγραμμα στον τάφο του γράφτηκε : «Αυτούς τους δύο, τον Ασκληπιό και τον Πλάτωνα , γέννησε ο Απόλλων, τον ένα για να γιατρεύει σώματα και τον άλλο για να γιατρεύει ψυχές». ( 'δύο Απόλλων φυσ', Ασκληπιόν ηδέ Πλάτωνα, τον μεν ίνα ψυχήν, τον δ'ίνα σώμα σόοι.' ) 

TIMH KAI MNHMH


 Αγαπάμε την Ελληνική Εθνική Θρησκεία και Τιμή

Η πατρίδα δεν υπάρχει από τη φύση, όπως δεν υπάρχει από τη φύση σπίτι, αγρός, χαλκουργείο ή ιατρείο, όπως έλεγε ο Αρίστων. Αντίθετα, καθένα απ’ αυτά γίνεται, ή μάλλον ονομάζεται, αναφορικά προς αυτόν που μένει εκεί και τα χρησιμοποιεί. Καθότι ο άνθρωπος, όπως λέει και ο Πλάτωνας, «δεν είναι γήινο ή ακίνητο φυτό, αλλά ουράνιο, με το κεφάλι να κρατά το σώμα στραμμένο προς τον ουρανό». Συνεπώς, ο Ηρακλής σωστά είπε ότι δεν είναι Αργείος ή Θηβαίος, αλλά κάθε ελληνική πόλη είναι γι’ αυτόν πατρίδα - και ο Σωκράτης ακόμα σωστότερα είπε «Δεν είμαι ούτε Αθηναίος ούτε Έλληνας, αλλά πολίτης του κόσμου», γιατί δεν έκλεισε τον εαυτό του σε Σούνιο, Ταίναρο ή Κεραύνια Βουνά. «Βλέπεις τον χωρίς όρια αιθέρα επάνω, που κρατά τη Γη μέσα στην απαλή του αγκαλιά»; Αυτά είναι τα σύνορα της πατρίδας μας, και εδώ κανείς δεν είναι ούτε εξόριστος ούτε ξένος ούτε αλλοδαπός. Εδώ είναι ίδια η φωτιά, το νερό και ο αέρας. Ίδιοι είναι οι άρχοντες και οι διοικητές και οι πρυτάνεις, ο Ήλιος, η Σελήνη και ο Αυγερινός. Ίδιοι είναι οι νόμοι για όλους, και προέρχονται από το ίδιο πρόσταγμα και την ίδια αρχή, τα ηλιοστάσια, τις ισημερίες, τις Πλειάδες, τον Αρκτούρο, τις εποχές της σποράς και της φύτευσης. Και ένας είναι ο βασιλιάς και κύριος, οι Θεοί (Θεός), οι νόμοι που ελέγχουν και διοικούν το σύμπαν, που κρατά την αρχή και το μέσον και το τέλος του παντός. Τον ακολουθεί η Δικαιοσύνη, που είναι τιμωρός όσων υπολείπονται του θείου νόμου. Αυτή τη Δικαιοσύνη είναι η φύση μας να τηρούμε όλοι οι άνθρωποι προς όλους τους ανθρώπους σαν να είναι συμπολίτες μας.

Περί Φυγής, ενότητα 5 { Πλούταρχος }



Η αρχαία Ελληνική Θεολογία - Φιλοσοφία των προγόνων μας είναι πάρα πολύ πλούσια και αξίζει να μελετηθεί και να κατανοηθεί από όλους μας, διότι είναι  ο οδηγός για εμάς τους 'Ελληνες.
Our ancient Greek Theology - Philosophy of our ancestors is very rich and deserves to be studied and understood by all of us, as it is the guide - book for us Hellenes.

Η ΧΡΥΣΗ ΑΛΥΣΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΥ
Ο Νεοπλατωνισμός, οφείλει την έμπνευση και την καταγωγή του στα γραπτά του Πλάτωνος, των διαδόχων και των μαθητών του. Από την αρχαιότητα σε μεγάλο βαθμό, η φιλοσοφία δημιούργησε χάσμα στην Ελληνική ζωή. Βήμα προς βήμα ανέτρεψε την δύναμιν της Ελληνικής θρησκείας.

Ο Έλληνας ήταν πιο εντυπωσιασμένος από την αξία της φιλοσοφίας, παρά από το θρησκευτικό κατεστημένο της πολιτείας. Αυτό οφείλεται κυρίως στους επιβλητικούς διαλόγους, που αποδίδονται στον Σωκράτη, αλλά και στο φυσικό ένστικτο προς την φιλοσοφία, σε σχέση με την περίτεχνη φαντασμαγορία της ΛΑΪΚΗΣ λαϊκής Θεολογίας.

Οι φιλόσοφοι ήταν κυρίως μετριόφρονες, ήπιοι άνθρωποι. Δεν πίστευαν στην επίδειξη, διέθεταν πολύ λίγο χρόνο για την λαϊκή παροχή περίτεχνων τελετουργικών και ιεροτελεστιών, ενώ ήταν αδιάφοροι στις επικρατούσες προλήψεις της εποχής τους. Παρά το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι έζησαν και άνθησαν στην μεγάλη χρυσή εποχή του πολυθεϊσμού, που ονομάζεται και εποχή του Περικλέους, ως άτομα γενικά δεν δέχονταν τις λαϊκές επικρατούσες αντιλήψεις περί θεολογίας, της πολιτείας. Ήταν διακριτικοί, σέβονταν την λαϊκή άποψη, όμως όχι απολύτως. Πίστευαν ότι αυτά τα συστήματα θρησκείας της πολιτείας σταδιακά όλο και περισσότερο εκρυσταλοποιούντο από δεισιδαιμονίες και οδηγούντο αναπόφευκτα στα χέρια των προνομιούχων τάξεων ώστε να χρησιμοποιηθούν ως μέθοδοι περαιτέρω υποδουλώσεως και κυριαρχίας επί της μάζας των ανθρώπων, ώστε να περιορίζεται η ελευθερία τους και το δικαίωμα του σκέπτεσθαι. Έτσι, τα φιλοσοφικά συστήματα εις την Ελλάδα, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, των Στοϊκών είχαν ορθολογιστική έννοια. Αυτές οι σχολές τόνιζαν έναν εύλογο ορθολογικό φυσικό κόσμο. Ακόμη και όταν εισήγοντο θεότητες στην φιλοσοφία τους, αυτές οι θεότητες εισήγοντο με τρόπο ορθολογιστικό. Δεν εισήγοντο με μεγάλη επισημότητα, ως θαυματουργοί και σωτήρες αλλά γίνονταν δεκτές ερμηνευόμενες με οργάνωσιν και διάταξιν τέτοια ώστε να γίνουν τμήματα ενός πολύ φυσικού ορθολογικού είδους κόσμου ( παράδειγμα αποτελεί ο Νεοπλατωνιστής φιλόσοφος Πρόκλος, ο οποίος μας άφησε ένα λεπτομερές σύστημα, στο έργο του περί Πλατωνικής θεολογίας). Ένας κόσμος σύμφωνα με τον οποίο, από τον Έλληνα, δόθηκε πολύ λίγη έμφαση σε αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα μυστικισμό. Στην πραγματικότητα μυστικισμός υπήρχε σε υψηλού επιπέδου πνευματικές κοινότητες, όπως οι Ορφικοί, οι Ελευσίνιοι κ.ο.κ.. Με το πέρασμα της Ορφικής διδασκαλίας στον Πυθαγόρα και τον Πλάτωνα σε σημαντικό βαθμό το μυστικιστικό περιεχόμενό της κατευθύνθηκε σε τομείς της φιλοσοφίας.


Οι Έλληνες θεωρούσαν τον άνθρωπο και την εξέλιξή του ως μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Θεωρούσαν δε την εξέλιξιν αυτή ως κάτι που θα συγκέντρωνε ό,τι πιο θετικό και ανώτερο υπάρχει εντός του ανθρώπου μέσω της μεγίστης δυνατότητος μαθήσεως από αυτόν. Δεν πίστευαν ότι ο δρόμος της εξελίξεως του ανθρώπου ήταν εύκολος, θεωρούσαν ότι ο άνθρωπος μέσα από την αυτογνωσία θα μπορούσε να οδηγηθεί στα Ηλίσια πεδία. Γι΄ αυτούς η ευζωϊα εσήμαινε σκληρή δουλειά, απαιτητική, με τεράστιας δύναμης χαρακτήρα, αφοσίωσιν και αποφασιστικότητα.


Πίστευαν περεταίρω ότι η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από την ανάπτυξιν, την εξέλιξίν του και την απελευθέρωσιν της σκέψεώς του. Το άτομο δεν θα μπορούσε να υποτάξει τον εαυτό του σε μία κατάσταση πνευματικότητος. Θα έπρεπε να εξελιχτεί, να επεκτείνει, να εμπλουτίσει και να ενισχύσει όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του.



Ο Έλλην φιλόσοφος στράφηκε και κατά του ευγενούς ή αριστοκρατικού συστήματος της εποχής, διέθετε πολύ λίγο χρόνο ή υπόληψη για την δύναμη του πλούτου, τις οικογενειακές παραδόσεις ή την κληρονομική εξουσία. Το άτομο ήταν η σημαντική υπόθεσις. Το ζήτημα δεν ήταν από πού προήλθε, ή πού πρόκειται να πάει, ούτε τι του λείπει ή τι έχασε, αλλά ολόκληρη η φιλοσοφία τους, χτίστηκε πάνω στο ζήτημα της βελτίωσης και της αύξησης του ανθρώπινου περιεχομένου του ανθρώπου.


Απελευθερώθηκε έτσι η έκφραση αυτών των δυνατοτήτων που πίστευαν ότι είναι αιώνιες μέσα στον άνθρωπο. Είναι προφανές με αυτή την προσέγγιση ότι ένα χάσμα υπήρχε στην Ελληνική πολιτεία σχετικά με την φιλοσοφία και την θρησκεία στην αρχαία εποχή και η διαίρεση αυτή δεν είχε εκλείψει κατά την χρυσή εποχή της Ελληνικής φιλοσοφίας. Το χάσμα αυτό διευρύνθηκε και η προσέγγιση του Πλάτωνος ήταν μια πολύ φυσική συστηματική και κατανοητή εξέλιξις. Χρησιμοποίησε τους θεούς του λαού ως μέσον για την εξέλιξιν των γνώσεών τους. Τους χρησιμοποίησε ως στοιχεία ενός μεγάλου συμβολικού ή αναλογικού συστήματος και αιτιολόγισε τους θεούς ώστε να γίνουν τα στοιχεία σε μια μεγάλη ηθική ιδέα της ζωής. Ως εκ τούτου, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι σταδιακά αποπροσωποποίησε τους Ολύμπιους θεούς.


Τους μετέτρεψε σε αυτό που η επιστήμη επιβεβαιώνει, ότι τα ονόματα των θεών τα οποία αποδίδονται από τους ανθρώπους είναι αρχές και ότι πίσω από κάθε θεότητα ως σύμβολο, ήταν μια πραγματικότητα, μια αρχή νοητή ή νοερή υπερούσια δύναμη και ενέργεια.
Οι αρχές αυτές ονομάστηκαν από τον ίδιο νοητές γιατί επιβεβαίωσε και υποστήριξε ότι αυτές οι αρχές θα έπρεπε να είναι γνωστές από μια διαδικασία νοητική / νοερή. Ο άνθρωπος μπορούσε να τις συλλάβει όμως δεν μπορούσε να τις νοήση όπως χρησιμοποιούμε τον όρο διανόηση.


Τα νοητά ήταν αντιλήψεις στην συνείδηση, στον νου, αρχέτυπα, και αυτά ήταν οι πραγματικοί ή αληθινοί θεοί. Από αυτά οι άνθρωποι είχαν δημιουργήσει σύμβολα με τα οποία αυτά τα νοητά όντα εκλήθησαν να εμφανίζονται, ως ιδέες / μορφές ή ομοιώματα και σχήματα που ονομάζονται νοερά / νοητικά.


Οι νοερές / νοητικές θεότητες ήταν αυτές που ο άνθρωπος θα μπορούσε ορθολογικά να συλλογιστεί και τις οποίες θα μπορούσε να συλλάβει στον νου του, σε ορισμένο βαθμό κατανόησης. Οι νοητές θεότητες δεν μπορούσαν να ερμηνευθούν ουσιαστικά, όμως για τους νοερούς θεούς ήταν αυτό εφικτό. Έτσι βλέπουμε τα ίχνη ενός σημαντικού ψυχολογικού θεωρήματος. Βλέπουμε μια σταδιακή κυριαρχία των Ιδεών σχετικά με την ουσιαστική φύση του ίδιου του σύμπαντος.


Κατά τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του, ο Πλάτων πέρασε από τρεις διακριτές περιόδους, η πρώτη από αυτές μπορεί να θεωρηθεί ως η πολιτική του σταδιοδρομία η οποία τον οδήγησε εν τέλει σε απογοήτευση και έτσι απεφάσισε ότι ο δημόσιος βίος δεν ήταν ο χώρος όπου θα μπορούσε να υπηρετήσει τους συναδέλφους Έλληνες, έτσι αποσύρθηκε από την πολιτική και δημιούργησε την Ακαδημία του και έγινε διδάσκαλος.


Απεφάσισε ότι ήταν φρονιμότερο να είναι ένας διδάσκαλος των ανθρώπων, παρά ένας ηγέτης των ανθρώπων. Η Ακαδημία συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια μέσω της μακράς και ενεργού ζωής του Πλάτωνα. Μία εξαιρετική περίοδος στην Ακαδημία ήταν η επαφή με τον Αριστοτέλη, ο οποίος παρουσιάστηκε σε αυτόν ως ένας νεαρός άνδρας και έθεσε εαυτόν υπό την φροντίδα του, ο Αριστοτέλης έγινε ο πιο επικριτικός και ταυτόχρονα ο πιο λαμπρός μαθητής του.


Η Αθηναϊκή Ακαδημία αναγνωρίζεται ως χώρος εκκίνησης των εν λόγω δύο διαφορετικών και εντυπωσιακά φωτισμένων ανδρών.


Στην τρίτη περίοδο της ζωής του ο Πλάτων άρχισε να απομακρύνεται από την φιλοσοφία και από τον φιλοσοφικό στοχασμό. Ο άνθρωπος σιγά σιγά αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο, έχει δε μεγαλύτερη επίγνωσιν σε σχέση με τα ύψιστα νοητά ή τα αιώνια που υφίστανται για πάντα στη φύση μέσα στον χρόνο και την αιωνιότητα. Ο Πλάτων φυσιολογικά διαλογιζόταν τα νοητά και αισθάνονταν όλο και περισσότερο εξοικειωμένος με αυτές τις ύψιστες αρχές που είχε ανακαλύψει πρώτα νοερά και αργότερα δια του διαλογισμού νοητά. Αυτό τον οδήγησε προς το τρίτο μέρος της πορείας του, που ονομάζεται Θεολογική και γνωρίζουμε ότι τα τελευταία δέκα με δεκαπέντε χρόνια της ζωής του έγραψε εκτενώς για όλα όσα θα ονομάζαμε σήμερα μυστικιστικά θέματα. Δυστυχώς, όσον αφορά το τι από αυτά είναι γνωστό σε εμάς, δυστυχώς κανένα από αυτά τα γραπτά δεν σώζεται. Ή ακόμη και αν υπάρχουν ορισμένα δεν έχουν αποκαλυφθεί ή δεν έχουν δοθεί στην σύγχρονη επιστήμη.


Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι ήταν αυτή η αλλαγή του Πλάτωνος που προκάλεσε την διαφοροποίησιν μεταξύ του Πλάτωνος και του Αριστοτέλους. Εν τέλει η διαφορά αυτή οδήγησε τον Πλάτωνα να τοποθετήσει τον ανηψιό του Σπεύσιππο επικεφαλής της Ακαδημίας του ενώ ο Αριστοτέλης ανεχώρησε και δημιούργησε την Περιπατητική σχολή του Λυκείου στην Αθήνα.


Ο Αριστοτέλης δεν ήταν σε θέση να συνοδεύσει τον Πλάτωνα [στον φημισμένο δρόμο του δαίμονος, που από τις πόλεις εξυψώνει όσους γνωρίζουν «Παρμενίδης»] στην Εποπτεία, την σφαίρα των «Ιδεών». Αυτό που γνωρίζουμε από τον γενικότερο τόνο των μετέπειτα διαλόγων του είναι ότι ο Πλάτων κινείται όλο και περισσότερο προς την κατεύθυνση μιας πολύ ευλαβικής στάσης σε σχέση με τις Ύψιστες Αρχές που βρίσκονται στις ρίζες των πραγμάτων.


Η Φιλοσοφία άνθησε εντός του ως φυσική εξέλιξις, εκδήλωσε τις δυνάμεις διαισθήσεώς της (η φιλοσοφία) και αυτό τον οδήγησε προς τις εμπειρίες της πραγματικότητος που είχε νοήσει και αιτιολογήσει.


Για την κατανόησιν όλων αυτών μέσα από τους Σωκρατικούς διαλόγους όπου ο Σωκράτης είναι το μέσον για να επισημάνει ότι ο άνθρωπος έλκεται αναπόφευκτα προς τον τάφο ή την μετάβαση σε μια άλλη ζωή όπου είτε υπάρχει σκότος, είτε ο άνθρωπος δύναται να επιβιώσει ως μιά αιθερική αιώνια ύπαρξη / συνείδηση (πνευματική οντότητα), να ενωθεί με αυτές τις Αρχές και τις Αλήθειες που ο ίδιος ερεύνησε και υπηρέτησε και να γνωρίσει μέσα από την πραγματική εμπειρία η οποία προηγουμένως ήταν μόνο θεωρία, υποθέσις ή κρίσις. Ο ίδιος ο Πλάτων κινήθηκε ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση και είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι τα θεολογικά συγγράμματά του δεν έχουν διασωθεί ή αν υπάρχουν κρυμμένα κάπου δεν έχουν έρθει στο φως.


[γνώσεαι ἀθανάτων τε θεῶν θνητῶν τ’ἀνθρώπων σύστασιν
ἢν δ' ἀπολείψας σῶμα ἐς αἰθέρ' ἐλεύθερον ἔλθηις, ἔσσεαι ἀθάνατος, θεός ἄμβροτος, οὐκέτι θνητός].


Όταν δε, γνωρίσης τήν σύστασιν τῶν ἀθανάτων θεῶν καί τῶν θνητῶν ἀνθρώπων και εγκαταλείποντας το σώμα σου καὶ έλθεις στον ελεύθερον αιθέρα, τότε θα είσαι αθάνατος, θεός άφθαρτος, όχι πια θνητός.


Βασισμένο εις τα Χρυσά Έπη των Πυθαγορείων



Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ο νεόφυτος, στην φιλοσοφικήν αναζήτησιν, ότι οι θεοί, είναι πέρα από κάθε σκέψη - ακόμα και την υψηλότερη διαίσθηση - επειδή οι θεοί είναι υπερούσιοι, υπερ-ζωτικοί και υπερ-νοητικοί. Με άλλα λόγια, είναι υπέρ του όντος ή ουσίας, δηλαδή του επιπέδου που ο ανθρώπινος νους αντιλαμβάνεται.
Όπως λέγει ο Πρόκλος: Θέτουμε όλα τα πράγματα στους θεούς εκτός από Το Έν, όλα εξαρτώνται από αυτούς σε δεύτερη φάση, δηλαδή ως προς την ουσίαν, την ζωή και τον νου. Οι θεοί δεν υφίστανται εντός, αλλά πριν από αυτά και παράγουν μέν και περιέχουν αυτά εντός τους, αλλά δεν ορίζονται από αυτά.