HELLENIC WEDDING CEREMONY - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΛΕΤΗ ΓΑΜΟΥ

 ΑΝΟΙΓΜΑ - BEGINNING

Ο ιερέας ανάβει τη φωτιά πάνω στον βωμό και καλεί τους θεούς, λέγοντας:

«Ακούστε, θεοί των πατέρων μας, / θεοί του έθνους και των Ελλήνων, / σας καλούμαι να έλθετε σε μας με αγαθές γνώμες. / Ακούστε, Μακάριοι (Ευτυχισμένοι) και ελάτε σε μας / από τη Φωτιά, από τη Γη, / από το Νερό, από τον Αέρα / και από τον Όλυμπο.»

Μετά παίρνει μ’ ένα ξερό κλαδάκι, που ανάβει εύκολα, φωτιά από τον βωμό και τη βάζει σ’ ένα δοχείο με νερό, που βρίσκεται πάνω στον βωμό, φτιάχνοντας αγίασμα.

ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Η γυναίκα τοποθετεί στον βωμό μία τούφα από τα μαλλιά της, πλένει συμβολικά το μέτωπό της με το νερό που είναι πάνω στον βωμό, όπως κάνει και ο άνδρας, και μετά προσεύχεται στη Θεά Αρτέμιδα και τις Μοίρες.

Προσευχή στη Θεά Αρτέμιδα και τις Μοίρες:

«Άκουσέ με, κόρη του Δία με τα πολλά ονόματα, / [δεν υπάρχει λέξη «νυκτοπόλος»], εσύ που θρέφεις τα παιδιά. / σεμνή, θεά Κόρη του Ήλιου, που εύκολα σε πλησιάζουν οι παρθένες γυναίκες, / σεβαστή βασίλισσα όλων των πραγμάτων, θεά που θρέφεις παιδιά, / που αγαπάς τα παιδιά και τις παρθένες, / εσύ που φέρεις το φως, εσύ η αγνή, /

»Ακούστε με κι εσείς, αεράτες Μοίρες με τα πολλά ονόματα, / θυγατέρες του Ουρανού και της γόνιμης Νύχτας, / σεβαστές δωρητές της Φροντίδας και της Ελπίδας, / θεές που δεν φαινόσαστε και δεν αλλάζετε.

»Ακούστε με κι ελάτε με συμπάθεια και καλή διάθεση,/ κρατώντας μακριά τις θλίψεις και τους πόνους.»


Ενώ η μητέρα του ανδρός προσφέρει στη γυναίκα μέλι και καρύδι, οι προσκεκλημένοι αναφωνούν.

«Ευτυχισμένη, Ευτυχισμένη, Ευτυχισμένη!»

Ο Παράνυμφος δίνει στον άνδρα και τη γυναίκα δύο ψωμιά με πολλούς σπόρους , ενώ ο ιερέας απαγγέλλει προσευχή στη Θεά Ήρα και τον Θεό Δία.

Προσευχή στους Θεούς Δία και Ήρα:

«Αθάνατε Δία που έχεις πολλή τιμή, βασιλιά που κρατάς το σκήπτρο, / η αρχή των πάντων, εσύ που όλα τα μεγαλώνεις, που βάζεις τάξη, / πολύμορφε φύλακα της ζωής των ανθρώπων, / και συ Ήρα, βασίλισσα των πάντων, / ανθισμένη που τρέφεις τις ψυχές, / Κυρά του γάμου,

»ελάτε σε μας και με τις σπονδές / δώστε στους θρησκευόμενους / καλή σκέψη, καλή διάθεση, ζωή ευτυχισμένη, γεμάτο ειρήνη, υγεία και πίστη.»


Ο άνδρας και η γυναίκα τοποθετούν τα ψωμιά τους στον βωμό. Ο ιερέας διπλώνει τους καρπούς των χεριών με χρυσή κορδέλα και λέει την ευχή:

«Ας είναι οι θεοί προστάτες της ζωής και των δυο σας, / ζωής γλυκιάς, μέσα σε αγαθότητα και ειρήνη, ζωής που να έχει οτιδήποτε ο καθένας από σας επιθυμεί.»

Οι νεόνυμφοι, μαζί με τον Παράνυμφο, βαδίζουν κυκλικά μπροστά από τους καλεσμένους, οι οποίοι τους πετούν λουλούδια και σπόρους, που τους έχουν πάρει από την κοπέλα που κρατά το πανέρι. Στη διάρκεια του κυκλικού βαδίσματος, ο Παράνυμφος αναφωνεί 3 φορές και όλοι επαναλαμβάνουν:

«Ευτυχισμένοι, Ευτυχισμένοι, Ευτυχισμένοι!»

Επιστρέφοντας μπροστά στον βωμό, το ζευγάρι απαγγέλλουν (με συνοδεία φλογέρας) έναν στίχο ο ένας, κι έναν στίχο ο άλλος, τον Ύμνο στις Θεές Αφροδίτη και Πειθώ.

Ύμνος στις Θεές Αφροδίτη και Πειθώ:

«Μητέρα του Ουρανού, που όλα τα γεννάς, / που ετοιμάζεις τους γάμους, νυκτερινή θεά με τις πολλές μορφές, πανέξυπνη βασίλισσα, / πολυαγαπημένη εσύ που ζευγαρώνεις ανθρώπους, οδηγέ της Τύχης, / άγια Μητέρα του Έρωτα και της Ανάγκης, / θεά που αγαπάς τους ανθρώπους, αιώνια Κυπριώτισσα.

»Θεά με το μεγάλο όνομα που πείθεις, φίλη και οδηγέ των θνητών ανθρώπων, / σεβαστή και χαμογελαστή που βάζεις νόμους, άγαλμα της φρόνησης, της καλής συναλλαγής και εξυπνάδας, / που φέρεις πλούτο, αγαθή προστάτιδα όλων των πραγμάτων.

»Ελάτε, Ευτυχισμένες, στη ζωής μας, / προστάτες του σπιτιού μας που δεν φαινόσαστε, / συμπαθείς με ήρεμο πρόσωπο, / που φέρνετε ευλογίες κι ευχάριστα δώρα. Γιατί σε σας στηρίζεται η ζωή / και οι καλές πράξεις των ανθρώπων.»

Χύνεται σπονδή και μετά η γυναίκα απαγγέλλει ύμνο στη Θεά Εστία.

Ύμνος Θεάς Εστίας:

«Εστία, δυνατή κόρη του Κρόνου και βασίλισσα, / εσύ που στη μέση του σπιτιού έχεις παντοτινή φωτιά, πολλή μεγάλη, / σε άγιες τελετές αυτούς εδώ κάνε τους μύστες, / πάντα νέους, πλούσιους σε καλά, με καλό μυαλό, αγνούς / βάλ’ τους σε οίκους θεών ευτυχισμένων, δυνατό στήριγμα των ανθρώπων, / παντοτινή, με τις πολλές μορφές, πολυαγαπημένη, με τη μορφή της χλόης / χαμογελαστή, ευτυχισμένη, πάρε αυτά εδώ τα ιερά με προθυμία, / φύσηξε πάνω τους καλοσύνη και δώσε τους υγεία με μαλακό χέρι.»

Ο ιερέας λέει:
(Όνομα;) Παίρνεις αυτό τον άνδρα/αυτή τη γυναίκα (όνομα;) για νόμιμο σύζυγό σου; Δίνεις τον γαμήλιο όρκο της Αυτοχθονης Ελληνικής Θρησκείας  εδώ, μπροστά στους Θεούς και σ’ αυτούς τους μάρτυρες;
Και οι δύο σύζυγοι, ένας – ένας...
Δήλωση Τιμής....
«Μπροστά στα μάτια των θεών και των προγόνων, εγώ η τάδε, κι εγώ ο τάδε κάνουμε δήλωση τιμής να ζήσουμε με ομόνοια, με αγάπη , με αλληλοσεβασμό και αφοσίωση, σύντροφοι και εραστές σε μία σάρκα, σε μία ψυχή, σ’ ένα σπίτι, μέχρι που έρθει ο θάνατος και μας χωρίσει.»
Εγώ (όνομα;) παίρνω (τον/την όνομα;) για νόμιμο σύζυγό μου.
Ορκίζομαι να τηρήσω την υπόσχεση που δόθηκε στο στους θεούς από τους προγόνους μας, ότι θα κρατήσουμε των λόγο των προγόνων μας προς τους Θεούς να εκπληρώσουν την αποστολή των Θεων να συμβάλουν στην δημιουργία για ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού για το καλό της ανθρωπότητας και υπόσχομαι να μεταδώσω στα μελλοντικά παιδιά μας το Ελληνικό Πνεύμα, τον Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική Κοσμοαντίλυψη, τη γλώσσα, και την ταυτότητα.
Υπόσχομαι ότι θα αναθρέψω τα μελλοντικά παιδιά μας με Ελληνική μόρφωση και υπερηφάνεια.

* Ο ιερέας λέει:

Αγαπητή νιόπαντρη νύφη, πάντα να ακολουθείς τα βήματα της Πηνελόπης που παρέμεινε αφοσιωμένη, αληθινή και πιστή στον απόντα από καιρό σύζυγό της Οδυσσέα, βασιλιά της Ιθάκης και στην κοινή τους Εστία. Όπως και η Πηνελόπη, να παραμένεις  πάντα αφοσιωμένη  και πιστή στον νιόπαντρο σύζυγό σου.


*Ο ιερέας λέει:

Και εσύ νιόπαντρε γαμπρέ, ακολούθησε τα χνάρια του Οδυσσέα, του βασιλιά της Ιθάκης που παρά τους πολλούς πειρασμούς και δοκιμασίες στην πολύχρονη απουσία του έμεινε αφοσιωμένος, αληθινός και πιστός στην αγαπημένη του σύζυγο Πηνελόπη και στην κοινή τους Εστία. Πάντα όπως τον Οδυσσέα να μείνεις  αφοσιωμένος και πιστός στη νιόπαντρη γυναίκα σου.

ΚΛΕΙΣΙΜΟ

«Χαίρετε, Ευτυχισμένοι, χαίρετε Αιώνιοι Θεοί των προγόνων / μεγαλώστε το ιερό Φως στους θρησκευόμενους, και στείλτε τις αρρώστιες, τους πόνους και τις αγωνίες στην άκρη της Γης.»

«Ας γίνει αυτό!»

End


A part translation from Greek to English, expresses:

Do you [name ?]take this man/woman [name?]to be your lawful husband/wife?
Do you take the wedding vows of the Indigenous Hellenic Religion in the presence here of these witnesses ?

Answer:

I [name?] take [name?] to be my lawful husband/wife!
I vow to love, honor, care and be loyal to him/her from this day forth.
I vow to keep the promises made to the Gods by our ancestors to help and participate in the creation of a higher level of civilization for the good of all mankind.
As promised to the GODS by our ancestors I promise to pass on to our future children the Hellenic Spirit, Hellenic civilization and Worldview concept, language, culture and identity.
I promise that I will bring up our future children with a Hellenic education and Hellenic pride and dignity.

The Ierofantis says:

Dear newly wedded bride, always follow in the footsteps of Penelope who remained devoted, true and loyal to her long absent husband Odysseus king of the Ithacans and to their common Estia. Always like Penelope remain devoted, loyal and true to your newly wedded husband.

The Ierofantis says:

And you newly wedded groom, always follow in the footsteps of Odysseus, king of the Ithacans who despite his many temptations and trials in his long absence remained devoted, true and loyal to his beloved wife Penelope and their common Estia. Always like Odysseus   remain devoted, loyal and true to your newly wedded wife.

*** In the ancient Greek (Hellenic) wedding ceremony the bridal couple wear "crowns" that symbolize HONOUR, PEACE, HAPPINESS and LOVE.

*** Στην αρχαιοελληνική γαμήλια τελετή η νύφη και ο γαμπρός φορούν «στέφανα» που συμβολίζουν την ΤΙΜΗ, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ και ΑΓΑΠΗ.

IN THE GREEK ORTHODOX CHRISTIAN WEDDING CEREMONY, 99% OF THE VERBAL SYMBOLISM AND PHILOSOPHY EXPRESSED IS "JEWISH". IT IS NOT GREEK (HELLENIC).

The Family and Family Values as the Foundation Stone of Ancient Greek Society

In ancient Greek civilization, the family—oikos—was regarded as the fundamental unit of social, moral, and political life. The family was not only a practical institution that ensured survival and continuity, but also a sacred entity rooted in divine order and cosmic harmony. This central role of the family was reflected in the pantheon of the Hellenic religion, in which numerous deities symbolized, protected, and gave sacred meaning to marriage, kinship, and domestic life. Equally, the philosophers of Greece, the Fathers of Hellenic thought, offered profound reflections on the importance of family and its role in shaping the ethical citizen and the flourishing polis.

Divine Reflections of Family in the Hellenic Religion

The gods of Olympus were not symbolic principles alone, but embodiments of the natural and social realities that shaped Greek existence. Among them, several deities stood as guardians of marriage, kinship, and family harmony:

Hestia "ESTIA", goddess of the hearth, symbolized the sacred fire that bound the family together. Every home had its hearth, and every hearth was consecrated to Hestia. She represented continuity, warmth, and the unbroken chain of ancestry, linking the present household to generations past and future.

Hera, queen of the gods, presided over marriage and the sanctity of the conjugal bond. Though myth often depicts her in conflict with Zeus, Hera’s deeper significance was the divine affirmation of matrimony as a sacred and enduring institution.

Zeus Herkeios, protector of the family hearth and courtyard, was invoked to guard the household and its members. His aspect here was not the distant ruler of Olympus, but the guardian of the intimate sphere of family life.

Demetra, goddess of agriculture, was also intimately connected with family and continuity. The cycle of sowing and reaping mirrored the generational cycle of human life, while the Eleusinian Mysteries celebrated the bond between mother and daughter, Demetra and Persephone, as a sacred archetype of family affection and renewal.

Apollo and Artemis, though more often associated with broader domains of order and purity, also had roles in the protection of children and youth, safeguarding their growth into responsible citizens.

Through these deities, the Greeks expressed their conviction that family was not merely a human arrangement, but an institution sanctified and woven into the divine fabric of the cosmos.

Philosophical Reflections on Family and Society

Greek philosophers, especially those of the Classical period, recognized the family as the foundation of the polis. They saw in the order of the household a microcosm of the wider political and ethical order.

Plato, in the Laws, emphasized the continuity of the family line as essential for the stability of society. He linked family order to the harmony of the state, arguing that education and moral upbringing began in the home.

Aristotle, in the Politics, described the family as the “first partnership,” from which larger associations—villages, cities, and states—naturally emerged. For Aristotle, the family was not only a biological necessity but the primary school of ethics, where children learned virtue through example. He analyzed the relationships within the family—husband and wife, parent and child, master and servant—as the primary structures that trained individuals to live within broader society.

Xenophon, in the Economicus, highlighted the importance of household management, where harmony between husband and wife was seen as the bedrock of prosperity and moral order. He stressed the complementary roles of men and women in sustaining the household, reflecting a vision of cooperation rather than domination.

The Stoics later universalized the notion of family, seeing every household as a cell within the larger cosmos. Yet even for them, filial piety, parental responsibility, and mutual care remained the starting point of moral life.

Conclusion

For the ancient Greeks, family was far more than a private institution; it was the cornerstone of civilization, infused with divine significance and upheld by the wisdom of philosophy. The gods who presided over hearth, marriage, fertility, and kinship gave sacred form to human experience, while the philosophers articulated the ethical and civic dimensions of family life. In both religion and philosophy, the family stood as the foundation of the polis, the seedbed of virtue, and the guarantor of continuity.

Thus, to the Hellenic mind, the flourishing of society began in the home, where divine presence, ancestral fire, and human love united in harmony.

Η Οικογένεια και οι Οικογενειακές Αξίες ως ο Θεμέλιος Λίθος της Αρχαίας Ελληνικής Κοινωνίας

Στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, η οικογένεια - ο οίκος - θεωρούνταν η θεμελιώδης μονάδα της κοινωνικής, ηθικής και πολιτικής ζωής. Η οικογένεια δεν ήταν μόνο ένας πρακτικός θεσμός που εξασφάλιζε την επιβίωση και τη συνέχεια, αλλά και μια ιερή οντότητα που ριζωνόταν στη θεϊκή τάξη και την κοσμική αρμονία. Αυτός ο κεντρικός ρόλος της οικογένειας αντικατοπτριζόταν στο πάνθεον της ελληνικής θρησκείας, στο οποίο πολυάριθμες θεότητες συμβόλιζαν, προστάτευαν και έδιναν ιερό νόημα στον γάμο, τη συγγένεια και την οικογενειακή ζωή. Ομοίως, οι φιλόσοφοι της Ελλάδας, οι Πατέρες της ελληνικής σκέψης, προσέφεραν βαθιές σκέψεις σχετικά με τη σημασία της οικογένειας και τον ρόλο της στη διαμόρφωση του ηθικού πολίτη και της ακμάζουσας πόλης.

Θεϊκές Αντανακλάσεις της Οικογένειας στην Ελληνική Θρησκεία

Οι θεοί του Ολύμπου δεν ήταν μόνο συμβολικές αρχές, αλλά ενσαρκώσεις των φυσικών και κοινωνικών πραγματικοτήτων που διαμόρφωναν την ελληνική ύπαρξη. Ανάμεσά τους, αρκετές θεότητες στέκονταν ως φύλακες του γάμου, της συγγένειας και της οικογενειακής αρμονίας:

Η Εστία, θεά της εστίας, συμβόλιζε την ιερή φωτιά που έδενε την οικογένεια. Κάθε σπίτι είχε την εστία του, και κάθε εστία ήταν αφιερωμένη στην Εστία. Αντιπροσώπευε τη συνέχεια, τη ζεστασιά και την αδιάσπαστη αλυσίδα της καταγωγής, συνδέοντας το παρόν νοικοκυριό με γενιές του παρελθόντος και του μέλλοντος.

Η Ήρα, βασίλισσα των θεών, προήδρευε του γάμου και της ιερότητας του συζυγικού δεσμού. Αν και ο μύθος την απεικονίζει συχνά σε σύγκρουση με τον Δία, η βαθύτερη σημασία της Ήρας ήταν η θεϊκή επιβεβαίωση του γάμου ως ιερού και διαρκούς θεσμού.

Ο Δίας Ερκείος, προστάτης της οικογενειακής εστίας και αυλής, επικαλούνταν για να φυλάει το νοικοκυριό και τα μέλη του. Η όψη του εδώ δεν ήταν ο μακρινός ηγεμόνας του Ολύμπου, αλλά ο φύλακας της οικείας σφαίρας της οικογενειακής ζωής.

Η Δήμητρα, θεά της γεωργίας, ήταν επίσης στενά συνδεδεμένη με την οικογένεια και τη συνέχεια. Ο κύκλος της σποράς και του θερισμού αντικατόπτριζε τον γενεαλογικό κύκλο της ανθρώπινης ζωής, ενώ τα Ελευσίνια Μυστήρια γιόρταζαν τον δεσμό μεταξύ μητέρας και κόρης, Δήμητρας και Περσεφόνης, ως ιερό αρχέτυπο οικογενειακής στοργής και ανανέωσης.

Ο Απόλλωνας και η Άρτεμις, αν και συχνότερα συνδέονται με ευρύτερους τομείς τάξης και αγνότητας, έπαιξαν επίσης ρόλο στην προστασία των παιδιών και των νέων, διασφαλίζοντας την ανάπτυξή τους σε υπεύθυνους πολίτες.

Μέσω αυτών των θεοτήτων, οι Έλληνες εξέφρασαν την πεποίθησή τους ότι η οικογένεια δεν ήταν απλώς μια ανθρώπινη διευθέτηση, αλλά ένας θεσμός καθαγιασμένος και υφασμένος στο θεϊκό ύφασμα του κόσμου.

Φιλοσοφικές Σκέψεις για την Οικογένεια και την Κοινωνία

Οι Έλληνες φιλόσοφοι, ειδικά εκείνοι της Κλασικής περιόδου, αναγνώριζαν την οικογένεια ως το θεμέλιο της πόλης. Έβλεπαν στην τάξη του νοικοκυριού έναν μικρόκοσμο της ευρύτερης πολιτικής και ηθικής τάξης.

Ο Πλάτωνας, στους Νόμους, τόνισε τη συνέχεια της οικογενειακής γραμμής ως απαραίτητη για τη σταθερότητα της κοινωνίας. Συνέδεσε την οικογενειακή τάξη με την αρμονία του κράτους, υποστηρίζοντας ότι η εκπαίδευση και η ηθική ανατροφή ξεκινούσαν στο σπίτι.

Ο Αριστοτέλης, στα Πολιτικά, περιέγραψε την οικογένεια ως την «πρώτη συνεργασία», από την οποία αναδύονταν φυσικά μεγαλύτερες ενώσεις - χωριά, πόλεις και πολιτείες. Για τον Αριστοτέλη, η οικογένεια δεν ήταν μόνο μια βιολογική αναγκαιότητα, αλλά και το πρωτοβάθμιο σχολείο ηθικής, όπου τα παιδιά μάθαιναν την αρετή μέσω του παραδείγματος. Ανέλυσε τις σχέσεις εντός της οικογένειας - σύζυγος και σύζυγος, γονέας και παιδί, κύριος και υπηρέτης - ως τις πρωταρχικές δομές που εκπαίδευαν τα άτομα να ζουν μέσα στην ευρύτερη κοινωνία.

Ο Ξενοφών, στον Οικονομικό, τόνισε τη σημασία της διαχείρισης του νοικοκυριού, όπου η αρμονία μεταξύ συζύγου και συζύγου θεωρούνταν ως το θεμέλιο της ευημερίας και της ηθικής τάξης. Τόνισε τους συμπληρωματικούς ρόλους ανδρών και γυναικών στη διατήρηση του νοικοκυριού, αντανακλώντας ένα όραμα συνεργασίας και όχι κυριαρχίας.

Οι Στωικοί αργότερα καθολίκευσαν την έννοια της οικογένειας, βλέποντας κάθε νοικοκυριό ως ένα κύτταρο μέσα στον ευρύτερο κόσμο. Ωστόσο, ακόμη και για αυτούς, η υιική ευσέβεια, η γονική ευθύνη και η αμοιβαία φροντίδα παρέμειναν το σημείο εκκίνησης της ηθικής ζωής.

Συμπέρασμα

Για τους αρχαίους Έλληνες, η οικογένεια ήταν πολύ περισσότερο από ένας ιδιωτικός θεσμός. Ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του πολιτισμού, εμποτισμένος με θεϊκή σημασία και υποστηριζόμενος από τη σοφία της φιλοσοφίας. Οι θεοί που προΐστανταν της εστίας, του γάμου, της γονιμότητας και της συγγένειας έδιναν ιερή μορφή στην ανθρώπινη εμπειρία, ενώ οι φιλόσοφοι διατύπωσαν τις ηθικές και πολιτικές διαστάσεις της οικογενειακής ζωής. Τόσο στη θρησκεία όσο και στη φιλοσοφία, η οικογένεια αποτελούσε το θεμέλιο της πόλης, το φυτώριο της αρετής και ο εγγυητής της συνέχειας.

Έτσι, για την ελληνική σκέψη, η άνθηση της κοινωνίας ξεκινούσε στο σπίτι, όπου η θεϊκή παρουσία, η προγονική φωτιά και η ανθρώπινη αγάπη ενώνονταν αρμονικά.

HOLY LIGHT Of Easter

Every year thousands of people rush to the Holy Sepulcher to see touch and receive the divine light and  many others are doing the same on television and then in the Churches, waiting for it (Holy Light) from the Holy Land, etc.
What is this light “Holy” ?
Why was the so-called Holy Light unknown and nonexistent for 900 years?
Why does not any Byzantine emperor say anything over this period of time?
Why was it never mentioned by St. Helen that supposedly discovered the Holy Sepulcher?
Why does not any Saint or Father of Christendom, say absolutely nothing about it for 900 years?

ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Κάθε χρόνο, χιλιάδες άνθρωποι σπεύδουν στον Πανάγιο Τάφο για να δούνε την αφής και να λαμβάνουν το θεϊκό φως και πόσοι άλλοι κάνουν το ίδιο στην τηλεόραση και στη συνέχεια στους ναούς, περιμένοντας από τους Αγίους Τόπους, κλπ.
Τι είναι αυτό το άγιο φως;
Γιατί ήταν το λεγόμενο Άγιο Φως άγνωστο και ανύπαρκτο εδώ και 900 χρόνια;
Γιατί οποιοδήποτε βυζαντινός αυτοκράτορας πει οτιδήποτε πάνω από 900 χρόνια για αυτό το θέμα σε αυτό το χρονικό διάστημα;
Γιατί ποτέ δεν αναφέρθηκε από την Αγία Ελένη που δήθεν ανακάλυψε τον Πανάγιο Τάφο;
Γιατί δεν έχει οποιοδήποτε Άγιος ή πατέρας της Χριστιανοσύνης πει απολύτως τίποτα γι 'αυτό εδώ και 900 χρόνια;

.........................................................................

A VERY SUSPICIOUS NATIONAL FAIRYTALE

- What happened on March 25, 1821 and we celebrate it?

- Absolutely nothing!

- Well, when did the Liberation Revolution actually start?

- On the 22nd of February 1821, from Moldo-Wallachia, when Alexander Ypsilantis crossed the Prouthos River and entered Iasio in triumph. In the following days, the clashes escalated.

- Did it start on March 25th, at least in Moria?

No not even then:

- On March 17, Areopolis revolted!

- On March 21, Kalavryta celebrates its liberation!

- On March 23, Kalamata celebrates its liberation!

- Well, who gathered in Agia Lavra on March 25?

- No one!

- Didn't Palaion Patron Germanos "bless the weapons of the revolutionaries"?

- Not at all! He was not actually there and he doesn't say anything in his memoirs either about this supposed event...

- Why not mention such an important event?

- Because he died in 1826, when the myth had not yet been invented...

- When was this "myth” invented?

- In 1838, i.e. 17 years after the Revolution, under the then King Othon.

_________________________________________________

 

WHY ALL THIS

 

For the official church had played a very dirty part, both in the Revolution, and long before it:

 

1) It excommunicated and hunted down Rigas Feraios. A man of the Patriarchate betrayed him and his associates to the Austrian police, who handed him over to the Turks who strangled him in prison, without actually putting him on trial.

2) After this, the Patriarchate sends monks to Morea, a few years before the Revolution, urging the rogues to hand over the so called “Thieves - kleftes" to the Turkish authorities.

This is how the Klefturia in Morea was eradicated; where from 1805-1807 more than 5,000 thieves were arrested by the villagers and given over to the Turks, only to meet a tragic death.

Then the brother of Theodoros Kolokotronis was also slaughtered, while Theodoros fled  to Zakynthos...

 

3) The Church excommunicated the Revolution and its leaders, Ypsilantis and Friends, while at the same time and by all means the Church urged the people to return to the "divine authority" of the Sultan!

The only bright exceptions were many lower rank clergy who took the side of the rebels but this was not enough to save the lost honor of the official Church.

Thus they thought of linking the start of the Revolution with the nearest religious celebration, that of (March 25).

 

So, that the Greek people will NECESSARILY  have to celebrate this with the Evangelismo, and thus the tale will be easier to swallow.

Which fairy tale?

That supposedly the Old Patron Germanos, on March 25 "blessed the weapons of the revolutionaries in Agia Lavra", so, a false image is presented that the Church, not only did it not fiercely oppose the revolution, but on the contrary it blessed the Revolution!

So for the first time, it was announced in 1838 and celebrated for the first time on March 25 of the same year.

Until that year, no one had ever heard of it!

At the insistence of the Church, we celebrate a lie, instead of the truth, which is February 22nd.

 

(Similar to the other lie, that the liberation of Thessaloniki, at the insistence of the Church, is celebrated on October 26, so as to be connected with the feast of "Patron Saint Demetrios", while in reality it happened on October 28, 1912...

 

That is why they insist that we have the global original "Ministry of Education and Religion", so that they can control "what" and "how" the Greek language and history will be taught in the Greek school of Greece.)


....................................................

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΎΠΟΠΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

- Τι έγινε στις 25 Μαρτίου 1821 και το γιορτάζουμε;

- Απολύτως τίποτα!

- Λοιπόν, πότε πραγματικά ξεκίνησε η Επανάσταση της Απελευθέρωσης;

- Στις 22 Φεβρουαρίου 1821, από τη Μολδαβλαχία, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης πέρασε τον Προύθο ποταμό και μπήκε θριαμβευτικά στο Ιάσιο. Τις επόμενες μέρες οι συγκρούσεις κλιμακώθηκαν.

- Ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου, τουλάχιστον στη Μόρια;

Όχι ούτε τότε:

- Στις 17 Μαρτίου η Αρεόπολη επαναστάτησε!

- Στις 21 Μαρτίου τα Καλάβρυτα γιορτάζουν την απελευθέρωσή τους!

- Στις 23 Μαρτίου η Καλαμάτα γιορτάζει την απελευθέρωσή της!

- Καλά, ποιοι μαζεύτηκαν στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου;

- Κανένας!

- Δεν «ευλόγησε τα όπλα των επαναστατών» ο Παλαιών Πατρών Γερμανός;

- Καθόλου! Στην πραγματικότητα δεν ήταν εκεί και ούτε στα απομνημονεύματά του λέει τίποτα για αυτό το υποτιθέμενο γεγονός...

- Γιατί να μην αναφέρει ένα τόσο σημαντικό γεγονός;

- Γιατί πέθανε το 1826, όταν ακόμα δεν είχε εφευρεθεί ο μύθος...

- Πότε επινοήθηκε αυτός ο «μύθος»;

- Το 1838, δηλαδή 17 χρόνια μετά την Επανάσταση, υπό τον τότε βασιλιά Όθωνα.

_________________________________________________

ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Γιατί η επίσημη εκκλησία είχε παίξει έναν πολύ βρώμικο ρόλο, τόσο στην Επανάσταση, όσο και πολύ πριν από αυτήν:

1) Αφόρισε και κυνήγησε τον Ρήγα Φεραίο. Άνθρωπος του Πατριαρχείου πρόδωσε αυτόν και τους συνεργάτες του στην Αυστριακή αστυνομία, η οποία τον παρέδωσε στους Τούρκους που τον στραγγάλισαν στη φυλακή, χωρίς ουσιαστικά να τον δικάσουν.

2) Μετά από αυτό, το Πατριαρχείο στέλνει μοναχούς στον Μορέα, λίγα χρόνια πριν την Επανάσταση, προτρέποντας τον κόσμο να παραδώσουν τους λεγόμενους «Κλέφτες» στις τουρκικές αρχές.

Έτσι ξεριζώθηκε η Κλεφτουρία στον Μορέα. όπου από το 1805-1807 περισσότεροι από 5.000 κλέφτες συνελήφθησαν από τους χωρικούς και παραδόθηκαν στους Τούρκους, για να βρουν τραγικό θάνατο.

Τότε σφάχτηκε και ο αδελφός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ενώ ο Θεόδωρος κατέφυγε στη Ζάκυνθο...

3) Η Εκκλησία αφόρισε την Επανάσταση και τους αρχηγούς της, Υψηλάντη και Φίλους, ενώ ταυτόχρονα και με κάθε μέσο η Εκκλησία προέτρεπε τον λαό να επιστρέψει στη «θεϊκή εξουσία» του Σουλτάνου!

Οι μόνες φωτεινές εξαιρέσεις ήταν πολλοί κατώτεροι κληρικοί που πήραν το μέρος των επαναστατών, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να σώσει τη χαμένη τιμή της επίσημης Εκκλησίας.

Έτσι σκέφτηκαν να συνδέσουν την έναρξη της Επανάστασης με την πλησιέστερη θρησκευτική γιορτή, αυτή της (25ης Μαρτίου).

Άρα, ότι ο ελληνικός λαός θα πρέπει οπωσδήποτε να το γιορτάσει με τον Ευαγγελισμό, και έτσι το παραμύθι θα είναι πιο εύκολο να το καταπιεί.

Ποιο παραμύθι;

Ότι δήθεν ο Παλαιός Πατρών Γερμανός, στις 25 Μαρτίου «ευλόγησε τα όπλα των επαναστατών στην Αγία Λαύρα», άρα, παρουσιάζεται ψευδής εικόνα ότι η Εκκλησία, όχι μόνο δεν αντιτάχθηκε λυσσαλέα στην επανάσταση, αλλά αντιθέτως ευλόγησε την επανάσταση. 

Έτσι, για πρώτη φορά, ανακοινώθηκε το 1838 και γιορτάστηκε για πρώτη φορά στις 25 Μαρτίου του ίδιου έτους.

Μέχρι εκείνη τη χρονιά κανείς δεν το είχε ακούσει ποτέ!

Με την επιμονή της Εκκλησίας γιορτάζουμε ένα ψέμα, αντί για την αλήθεια, που είναι η 22 Φεβρουαρίου.

(Παρόμοια με το άλλο ψέμα, ότι η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, με επιμονή της Εκκλησίας, γιορτάζεται στις 26 Οκτωβρίου, για να συνδεθεί με την εορτή του «Πολιούχου Δημητρίου», ενώ στην πραγματικότητα έγινε στις 28 Οκτωβρίου, 1912...

Γι' αυτό επιμένουν να έχουμε το παγκόσμιο πρωτότυπο «Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων», ώστε να ελέγχουν «τι» και «πώς» θα διδάσκεται η ελληνική γλώσσα και ιστορία στα ελληνικά σχολεία της Ελλάδας.)

Ελληνική Εθνική Θρησκεία - ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ..(460 π.Χ. – 395 π.Χ.)

αρχαίος έλληνας ιστορικός.

«Για τους διάσημους ανθρώπους, όλη η γη είναι ένας τάφος. (Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος).»

«Είναι αξίωμα γενικά παραδεγμένο, πως κανένα κράτος δεν μπορεί να κρατηθεί ελεύθερο αν δεν είναι στον ίδιο βαθμό ισχυρό με τα γειτονικά του κράτη.»

«Η ιστορία μου είναι έργο που θα επιζήσει και όχι ρητορική επίδειξη, που σκοπό έχει να αποσπάσει τα χειροκροτήματα των συγχρόνων μου.»

«Η πιο συνηθισμένη συνέπεια της απροσδόκητης κι αιφνιδιαστικής ευημερίας ενός λαού είναι να γίνουν οι πολίτες ματαιόδοξοι και αλαζόνες. Αντίθετα, τα καλά που αποκτήθηκαν με τη φρόνηση είναι πιο σίγουρα και διατηρούνται περισσότερο από εκείνα που φέρνει η τύχη. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι είναι πιο ικανοί να αποκρούσουν την κακοδαιμονία, παρά να φυλάξουν την ευημερία τους.»

«Θα πείσθηκες από την πείρα της ζωής σου ότι πολύ λίγα πράγματα πετυχαίνουν με την παράφορη επιθυμία, ενώ τα περισσότερα κατορθώνονται με τη συνετή και ήρεμη πρόνοια.»

«Όλοι έχουμε τάση προς την αδικία, είτε σαν άτομα, είτε σαν ομάδες, και δεν υπάρχει νόμος ικανός να μας εμποδίσει, αφού οι άνθρωποι δοκίμασαν όλα τα είδη των τιμωριών, χωρίς αποτέλεσμα, κι έφτασαν ακόμα σε υπερβολική αυστηρότητα, με την ελπίδα να προλάβουν τα εγκλήματα των κακούργων.»

«Πρέπει να υπομένουμε τα χτυπήματα που μας καταφέρουν οι θεοί αγόγγυστα, αλλά να αντιμετωπίζουμε με γενναιότητα τα χτυπήματα των εχθρών μας.»

«Πρώτο καθήκον του ιστορικού είναι να αναζητεί την αλήθεια με πείσμωνα επιμονή.»

«Το μεγαλύτερο κίνητρο για κάθε έργο που αρχίζει είναι η ελπίδα και ο έρωτας. Ο έρωτας δείχνει το δρόμο και η ελπίδα τον ακολουθεί από κοντά. Ο έρωτας σχεδιάζει τον τρόπο, με τον οποίο θα γίνει το έργο, και η ελπίδα ζητάει τη βοήθεια της τύχης. Αυτά τα δύο είναι η πηγή όλων των δεινών μας. Αν και αόρατα, είναι τρομερότερα κι απ' τους πιο μεγάλους ορατούς κινδύνους.»

«Τόσο παράξενη είναι η φύση του ανθρώπου, ώστε να περιφρονεί εκείνον που τον κολακεύει και να θαυμάζει εκείνον που δεν υποτάσσεται.»

by: Κατερινα Βλαχου

 ΤΑ ΠΡΟΜΗΘΕΑ 

We love the Indigenous Hellenic Ethnic Religion 

ΑΓΑΠΆΜΕ 
ΤΗΝ ΑΥΤΟΧΘΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΕΘΝΙΚΉ ΘΡΗΣΚΕΊΑ 

The Prometheus festival is the top event highlighting the ancient Hellenic spirit. Inspired and realized by the Stockholm University Professor of Philosophy, Dr. Tryphon Olympios, it has now gained the status of a pan-Hellenic institution, as it now enters its' 18th year of continuous presence.
A multitude of visitors from Greece and abroad gather every year at the fabulous natural surroundings of the Prometheus site at the foot of “Mount Olympus” to, exchange opinions, honor the ancient Hellenic philosophers, who are the fathers of the Hellenic Nation, to breathe the refreshing air of the countryside, to camp their tents and to spend the night talking and stargazing on the “Symbolic Spiritual Mountain of the Gods”. And of course, to get initiated to our ancestral spirit by watching the events of the Promethean drama and the Promethean fire that have been the cornerstone of the Hellenic worldview and the Hellenic culture. These events (Saturday night, day two of the festival) attract thousands of visitors due to the deep emotional and mystical atmosphere they invoke. Following the main event is a Dionysian celebration until late in the night. On Sunday morning (day three of the festival) cleansing, name-giving and marital ceremonies take place, according to the rituals of the Hellenic National Religion, the pre-Christian tradition... 

THE ANCIENT GREEKS USED MYTHOLOGY TO TRANSMIT DEEP SPIRITUAL, THEOLOGICAL AND PHILOSOPHICAL MEANINGS.

To be understood, the myths had to be decoded and de symbolized.

 

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΟΥΝ ΒΑΘΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ, ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΝΟΗΣΕΙΣ.

Για να γίνουν κατανοητοί, οι μύθοι έπρεπε να αποκωδικοποιηθούν και να αποσυμβολιστούν.

Για εμάς τους Έλληνες, η προσπάθεια για την αρετή στην καθημερινή μας ζωή είναι το παν. Δεν μας ενδιαφέρει αυτή η λεγόμενη «σωτηρία» μέσω ενός λεγόμενου Ιησού Χριστού. Είναι Συμπατικός νόμος, ότι γεννιέται, όταν ολοκληρώσει τον κύκλο του, μια μέρα θα πεθάνει. Μία από τις μεγαλύτερες αρετές είναι αυτή της «Δικαιοσύνης».

* Ευγενική προσφορά της Αυτόχθονης Ελληνικής Θρησκείας.

Ο αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Μάρκος Αυρήλιος αγαπούσε την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και την αρχαία ελληνική θρησκεία. Αγαπούσε απόλυτα την ελληνική γλώσσα και έγραψε όλα τα κειμένα του στα ελληνικά.

For us Hellenes, striving for virtue in our everyday lives is everything. We are not interested in this so-called "salvation" through a so-called Jesus Christ. It is a Universal law, that whatever is born, when it has completed its cycle, it will one day die. One of the greatest virtues is that of "Justice".

* Courtesy of the Indigenous Hellenic Religion.

The emperor of the Roman empire Marcus Aurelius, loved our ancient Hellenic philosophy and our ancient Hellenic Religion. He absolutely loved the Hellenic language and did all his writings in Greek.

From glorious Sparta, with sun and light,

A greeting from the soul, true, warm.

For my existence, a divine gift,

For those I love, true light.

Knowledge from the Pantheon, Greek wisdom,

From the universal mind, an inexhaustible source.

With outstretched hands, I accept the light,

May my heart become a warm torrent.

May love spread, in every neighbourhood,

May the smile bloom, extinguishing the shadow.

Solidarity and hope, our sacred duty,

May life become a bright dream again.

With the light of optimism, may every soul shine,

May our world become a beautiful celebration.

So that joy, love, light may return,

Let us be the source, the mirror, the guide!

( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ).

Από την ένδοξη Σπάρτη, με ήλιο και φως,

Ψυχής χαιρετισμός, αληθινός, ζεστός.

Για την ύπαρξή μου, δώρο θεϊκό,

Για όσους αγαπώ, φως αληθινό.

Γνώση απ' το Πάνθεον, σοφία ελληνική,

Από τον συμπαντικό νου, πηγή αστείρευτη.

Με χέρια απλωμένα, δέχομαι το φως,

Να γίνει η καρδιά μου, χείμαρρος ζεστός.

Ας απλωθεί η αγάπη, σε κάθε γειτονιά,

Το χαμόγελο ας ανθίσει, σβήνοντας τη σκιά.

Αλληλεγγύη κι ελπίδα, ιερό μας χρέος,

Να ξαναγίνει η ζωή, ένα φωτεινό όνειρο.

Με φως αισιοδοξίας, ας λάμψει κάθε ψυχή,

Να γίνει ο κόσμος μας, μια όμορφη γιορτή.

Για να επανέλθει η χαρά, η αγάπη, το φως,

Ας είμαστε εμείς η πηγή, ο καθρέφτης, ο οδηγός!

( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ). 

HYPATIA.

​Hypatia was one of the most prominent figures of the ancient world, a philosopher, astronomer, and mathematician who lived in Alexandria, Egypt. She was born around 350-370 AD and was the daughter of Theon, a famous mathematician and astronomer, who introduced her to the sciences. Theon worked at the famous Library of Alexandria, and Hypatia had access to a vast reservoir of knowledge from an early age.

​Hypatia quickly surpassed her father and distinguished herself for her own contributions to the sciences. She wrote commentaries on important mathematical works, such as Diophantus’s Arithmetic and Apollonius’s Conics, and she converted Ptolemy’s Astronomical Tables into a more understandable form. She is also believed to have made astrolabes and hydrometers, instruments essential to astronomy and physics.

Her fame attracted a multitude of students from all over the then known world, regardless of religion. She was a strong supporter of Neoplatonism, a philosophical school that emphasized logic, free thought, and the pursuit of knowledge.

Unfortunately, the times she lived in were particularly turbulent. Alexandria was a melting pot of ideas and religions, where the new religion of Christianity clashed with ancient Greek tradition. Her popularity, influence, and the fact that she was a woman in a male-dominated world made her a target for fanatical mobs. In 415 A.D., Hypatia was brutally murdered by a mob led by the Christian priest, Peter. Her unjust death is considered the end of ancient science and philosophy in Alexandria.

​Hypatia's life is a timeless lesson. Her work reminds us that knowledge and truth are the only weapons against fanaticism. Hypatia's life calls us not to abandon our goals, even when circumstances are difficult, and to Honor free thought and reason. Finally, her death is a painful reminder of how dangerous intolerance and hatred can become when reason and wisdom are silenced.

Be happy and well my friends.
( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ).

ΥΠΑΤΊΑ.

​H Υπατία ήταν μια από τις πιο εξέχουσες μορφές του αρχαίου κόσμου, μια φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός που έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Γεννήθηκε περίπου το 350-370 μ.Χ. και ήταν κόρη του Θέωνα, ενός διάσημου μαθηματικού και αστρονόμου, ο οποίος και την μύησε στις επιστήμες. Ο Θέωνας εργαζόταν στην περίφημη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και η Υπατία από μικρή ηλικία είχε πρόσβαση σε μια τεράστια δεξαμενή γνώσης.

​Η Υπατία γρήγορα ξεπέρασε τον πατέρα της και διακρίθηκε για τη δική της συμβολή στις επιστήμες. Έγραψε σχόλια σε σημαντικά μαθηματικά έργα, όπως των «Αριθμητικών» του Διόφαντου και των «Κωνικών» του Απολλώνιου, ενώ μετέτρεψε τις «Αστρονομικές Πινάκες» του Πτολεμαίου σε μια πιο κατανοητή μορφή. Επιπλέον, πιστεύεται ότι κατασκεύασε αστρολάβους και υδρόμετρα, εργαλεία που ήταν απαραίτητα για την αστρονομία και τη φυσική.

​Η φήμη της προσέλκυσε πλήθος μαθητών από όλο τον τότε γνωστό κόσμο, ανεξαρτήτως θρησκείας. Η ίδια ήταν μια σθεναρή υποστηρίκτρια του Νεοπλατωνισμού, μια φιλοσοφική σχολή που έδινε έμφαση στη λογική, την ελεύθερη σκέψη και την αναζήτηση της γνώσης.

​Δυστυχώς, η εποχή που έζησε ήταν ιδιαίτερα ταραγμένη. Η Αλεξάνδρεια ήταν ένα χωνευτήρι ιδεών και θρησκειών, όπου η νέα θρησκεία του Χριστιανισμού συγκρουόταν με την αρχαία ελληνική παράδοση. Η δημοτικότητα, η επιρροή της και το γεγονός ότι ήταν γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο την έκαναν στόχο του φανατισμένου όχλου. Το 415 μ.Χ., η Υπατία δολοφονήθηκε άγρια από έναν όχλο που καθοδηγούνταν από τον χριστιανό ιερέα, Πέτρο. Ο άδικος θάνατός της θεωρείται το τέλος της αρχαίας επιστήμης και φιλοσοφίας στην Αλεξάνδρεια.

​Η ζωή της Υπατίας είναι ένα διαχρονικό δίδαγμα. Το έργο της μας υπενθυμίζει ότι η γνώση και η αλήθεια είναι τα μόνα όπλα ενάντια στον φανατισμό. Ο βίος της Υπατίας μας καλεί να μην εγκαταλείπουμε τους στόχους μας, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες, και να τιμούμε την ελεύθερη σκέψη και τη λογική. Τέλος, ο θάνατός της είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση του πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η μισαλλοδοξία και το μίσος όταν η λογική και η σοφία σιγούν.

Ερρωσθε και ευδαιμονειτε φίλοι μου.( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ). 

TELEMACHUS IN THE PALACE OF MENELAUS.

​After arriving in Homeric Lacedaemon, Telemachus, accompanied by Nestor's son, Peisistratus, at his father's suggestion, was received into the palace of King Menelaus and his wife, the beautiful Helen (first cousin of his mother Penelope). Menelaus, a king who had experienced the Trojan War and the hardships of the nostos, welcomed them with a special warmth and generosity, showing that hospitality was a sacred obligation for the ancient Greeks. Telemachus and Peisistratus were hosted with due respect, washed, dressed in chlamydes, and offered a sumptuous meal at the royal table.

​Menelaus, seeing Telemachus’ pain and his despair over his father’s absence, gave him important advice. He revealed to him that Odysseus had not died but was a prisoner on the island of Calypso. Menelaus had received this information during his own wanderings in Egypt, from the sea elder Proteus. He therefore urged him not to lose hope.

​The lesson of this visit of Telemachus to Menelaus was the great value of true hospitality and compassion. Through Menelaus’ kindness, Telemachus not only found the comfort he sought but also the hope for his father’s return. This meeting showed that even in a world full of wars, enmities and antagonisms, human warmth and solidarity can become the beacon that will lead even the most desperate traveller to the right path.

Be happy and well my friends. ( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ).

ΤΗΛΈΜΑΧΟΣ ΣΤΟ ΑΝΆΚΤΟΡΟ ΤΟΥ ΜΕΝΈΛΑΟΥ.

​Αφού έφτασε στην ομηρική Λακεδαίμονα, ο Τηλέμαχος, συνοδευόμενος από τον γιο του Νέστορα, Πεισίστρατο, κατόπιν υποδείξεως του πατέρα του, έγινε δεκτός στο ανάκτορο του βασιλιά Μενέλαου και της συζύγου του, της ωραίας Ελένης (πρώτη ξαδέλφη της μητέρας του Πηνελόπης). Ο Μενέλαος, ένας βασιλιάς που είχε ζήσει τον πόλεμο της Τροίας και τις δυσκολίες του νόστου, τους υποδέχτηκε με μια ιδιαίτερη ζεστασιά και μεγαλοψυχία, δείχνοντας ότι η φιλοξενία ήταν ιερή υποχρέωση για τους αρχαίους Έλληνες. Ο Τηλέμαχος και ο Πεισίστρατος, φιλοξενήθηκαν με τον δέοντα σεβασμό, πλύθηκαν, ντύθηκαν με χλαμύδες, και τους προσφέρθηκε ένα πλούσιο γεύμα στο βασιλικό τραπέζι.

​Ο Μενέλαος, βλέποντας τον πόνο του Τηλέμαχου και την απελπισία του για την απουσία του πατέρα του, του έδωσε μια σημαντική συμβουλή. Του αποκάλυψε πως ο Οδυσσέας δεν είχε πεθάνει αλλά βρισκόταν αιχμάλωτος στο νησί της Καλυψώς. Αυτή την πληροφορία ο Μενέλαος την είχε λάβει κατά τη διάρκεια της δικής του περιπλάνησης στην Αίγυπτο, από τον θαλάσσιο γέροντα Πρωτέα. Τον παρότρυνε, λοιπόν, να μην χάσει την ελπίδα του.

​Το δίδαγμα αυτής της επίσκεψης του Τηλέμαχου στον Μενέλαο ήταν η μεγάλη αξία της αληθινής φιλοξενίας και της συμπόνιας. Μέσα από την καλοσύνη του Μενέλαου, ο Τηλέμαχος όχι μόνο βρήκε την παρηγοριά που αναζητούσε αλλά και την ελπίδα για την επιστροφή του πατέρα του. Η συνάντηση αυτή έδειξε πως ακόμα και σε έναν κόσμο γεμάτο πολέμους, έχθρες και ανταγωνισμούς, η ανθρώπινη ζεστασιά και η αλληλεγγύη μπορούν να γίνουν ο φάρος που θα οδηγήσει ακόμα και τον πιο απελπισμένο ταξιδιώτη στο σωστό μονοπάτι.

‘Ερρωσθε και ευδαιμονείτε φίλοι μου. ( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ). 

Kallimachos

In the pantheon of heroes of ancient Greece, Kallimachos holds a special place, as a general and warlord who, with his self-sacrifice, sealed the outcome of one of the most crucial battles in history: the Battle of Marathon in 490 BC. Kallimachos, the warlord of Athens, that is, the supreme military ruler, was not just an official, but a man of enormous influence and responsibility. His exact origin is not known with certainty, although historians believe that he came from the Agora or some other area of ​​Athens. His parents also remain unknown, but his position suggests an aristocratic origin and an upbringing that prepared him for leadership roles. The moment that Kallimachos made history came just before the Battle of Marathon, when his vote was the one that tipped the scales. Herodotus, in his supreme historical narrative, emphatically mentions the discussion between Miltiades and Kallimachos. Miltiades, with convincing arguments, convinced him that delay would be disastrous and that a direct attack was the only path to victory. With his decisive vote, Kallimachos supported Miltiades' plan, leading the Athenians to confront the Persians. He himself, as a warlord, assumed the leadership of the Athenian right wing, a position of the utmost Honor and danger. His contribution was not limited to his vote. At the climax of the battle, he fought with unparalleled courage and bravery. His death was heroic, as he fell fighting in battle, defending the flag of the warlord and the freedom of his city. His sacrifice was a symbol of devotion and patriotism, which inspired his fellow soldiers and remained indelible in the memory of the Athenians.

His name, Kallimachos, has a deep etymological significance. It comes from the ancient Greek words "kallos" and "machomai" (to fight, to struggle). "This name could be translated as to "he who fights for "kallos" i.e. he who fights for justice, for the beautiful and the good". This name is not accidental but reflects the belief of the ancient Greeks that bravery and devotion in the fight for freedom are forms of beauty, a beauty of the spirit and soul that shines through actions. The life and work of Kallimachos offer timeless lessons for modern man. The DE symbolization of his life reveals the supreme value of responsibility and self-sacrifice. Today, we may not be called upon to fight on a battlefield, but we face our own battles every day: for dignity, truth, and our ideals. Kallimachos's stance reminds us that true leadership is not only about making decisions, but also about taking the risk that these decisions entail. His message is that making the right choice requires courage, and that the struggle for freedom, whether physical or spiritual, requires the sacrifice of ourselves. Kallimachos was not just a soldier. He was a symbol of the Athenian ideal: of loyalty to the city, of Valor, and of freedom. His sacrifice illuminates the path and teaches us that true glory lies not only in victory, but also in the Honor with which you fight for your beliefs.
 Be happy and well, my friends. ( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ).

ΚΑΛΛΊΜΑΧΟΣ.

Στο πάνθεον των ηρώων της αρχαίας Ελλάδας, ο Καλλίμαχος κατέχει μια ξεχωριστή θέση, ως στρατηγός και πολέμαρχος που σφράγισε με την αυτοθυσία του την έκβαση μιας από τις πιο κρίσιμες μάχες στην ιστορία: τη Μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. Ο Καλλίμαχος, ο πολέμαρχος της Αθήνας, δηλαδή ο ανώτατος στρατιωτικός άρχοντας, δεν ήταν απλώς ένας αξιωματούχος, αλλά ένας άνδρας με τεράστια επιρροή και ευθύνη. Η ακριβής καταγωγή του δεν είναι γνωστή με βεβαιότητα, αν και οι ιστορικοί πιστεύουν ότι καταγόταν από την Αγορά ή κάποια άλλη περιοχή της Αθήνας. Οι γονείς του παραμένουν επίσης άγνωστοι, ωστόσο η θέση του υποδηλώνει μια αριστοκρατική καταγωγή και μια ανατροφή που τον προετοίμασε για ηγετικούς ρόλους. Η στιγμή που ο Καλλίμαχος έμεινε στην ιστορία ήρθε λίγο πριν τη Μάχη του Μαραθώνα, όταν η ψήφος του ήταν αυτή που έγειρε την πλάστιγγα. Ο Ηρόδοτος, στην κορυφαία του ιστορική αφήγηση, αναφέρει με έμφαση τη συζήτηση μεταξύ του Μιλτιάδη και του Καλλίμαχου. Ο Μιλτιάδης, με πειστικά επιχειρήματα, τον έπεισε ότι η καθυστέρηση θα ήταν καταστροφική και ότι η απευθείας επίθεση ήταν η μόνη οδός προς τη νίκη. Με την καθοριστική του ψήφο, ο Καλλίμαχος στήριξε το σχέδιο του Μιλτιάδη, οδηγώντας τους Αθηναίους να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες. Ο ίδιος, ως πολέμαρχος, ανέλαβε την ηγεσία της δεξιάς πτέρυγας των Αθηναίων, μια θέση ύψιστης τιμής και κινδύνου. Η συμβολή του δεν περιορίστηκε στην ψήφο του. Στην κορύφωση της μάχης, πολέμησε με απαράμιλλο σθένος και ανδρεία. Ο θάνατός του υπήρξε ηρωικός, καθώς έπεσε μαχόμενος στη μάχη, υπερασπιζόμενος τη σημαία του πολέμαρχου και τη ελευθερία της πόλης του. Η θυσία του ήταν ένα σύμβολο αφοσίωσης και πατριωτισμού, που ενέπνευσε τους συμπολεμιστές του και έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη των Αθηναίων.

Το όνομά του, Καλλίμαχος, έχει βαθιά ετυμολογική σημασία. Προέρχεται από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις "κάλλος" (ομορφιά) και "μάχομαι" (μάχομαι, αγωνίζομαι). Το όνομα αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί ως "αυτός που μάχεται ωραία" ή "αυτός που αγωνίζεται με ευπρέπεια". Αυτό το όνομα δεν είναι τυχαίο, αλλά αντικατοπτρίζει την πεποίθηση των αρχαίων Ελλήνων ότι η ανδρεία και η αφοσίωση στον αγώνα για την ελευθερία είναι μορφές ομορφιάς, μια ομορφιά του πνεύματος και της ψυχής που λάμπει μέσα από τις πράξεις. Ο βίος και το έργο του Καλλίμαχου προσφέρουν διαχρονικά διδάγματα για τον σύγχρονο άνθρωπο. Ο αποσυμβολισμός της ζωής του αποκαλύπτει την ύψιστη αξία της ευθύνης και της αυτοθυσίας. Σήμερα, ίσως δεν καλούμαστε να πολεμήσουμε σε ένα πεδίο μάχης, αλλά καθημερινά αντιμετωπίζουμε τις δικές μας μάχες: για την αξιοπρέπεια, την αλήθεια, και τα ιδανικά μας. Η στάση του Καλλίμαχου μας θυμίζει ότι η αληθινή ηγεσία δεν είναι μόνο η λήψη αποφάσεων, αλλά και η ανάληψη του κινδύνου που αυτές οι αποφάσεις συνεπάγονται. Το δικό του μήνυμα είναι ότι η σωστή επιλογή απαιτεί θάρρος, και ότι ο αγώνας για την ελευθερία, είτε είναι φυσική είτε πνευματική, απαιτεί την προσφορά του ίδιου μας του εαυτού. Ο Καλλίμαχος δεν ήταν απλώς ένας στρατιωτικός. Ήταν ένα σύμβολο του αθηναϊκού ιδανικού: της πίστης στην πόλη, της ανδρείας, και της ελευθερίας. Η θυσία του διαφωτίζει το δρόμο και μας διδάσκει ότι η πραγματική δόξα δεν έγκειται μόνο στη νίκη, αλλά και στην τιμή με την οποία πολεμάς για τα πιστεύω σου.
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε φίλοι μου. ( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ).

Faith asks us to bypass reason

It invites us to accept something without evidence, just because we have been told so.

But if truth is not afraid of investigation, then why should it be afraid of reason?

Reason helps us to separate the real from the imaginary.

If a religion stands only when you turn off the light of reason, then perhaps what remains is not divine, but simply a human creation?

Η πίστη ζητά να παρακάμψουμε τη λογική

Μας καλεί να δεχτούμε κάτι χωρίς αποδείξεις, μόνο και μόνο επειδή έτσι μας είπαν.

Αν όμως η αλήθεια δεν φοβάται την έρευνα, τότε γιατί να φοβάται τη λογική;

Η λογική μας βοηθά να ξεχωρίσουμε το πραγματικό από το φανταστικό.

Αν μια θρησκεία στέκεται μόνο όταν σβήσεις το φως της λογικής, τότε μήπως αυτό που μένει δεν είναι θεϊκό, αλλά απλώς ανθρώπινο δημιούργημα;

Good morning from beautiful and glorious Sparta

​In a world that is constantly spinning around the axis of materialism, we sadly observe the spiritual decline of modern society. We have lost our way, moving away from values, ideals, compassion and self-knowledge. The endless search for “more” has led us to a spiritual void, where the soul suffocates and humanity recedes. The deepest cause of this situation is none other than ignorance—ignorance of who we really are, of what has true value and of how we can live meaningfully. This ignorance has plunged us into a chaos, where greed and selfishness triumph.

​However, within this darkness, there is always a ray of light. The way out of chaos is not a utopia, but a choice that is in our hands. The solution lies in returning to our roots, in reviving the principles that once defined us. We must turn to self-knowledge, seeking our inner truth and discovering our true purpose. It is necessary to cultivate empathy and compassion, not only for our fellow human beings but also for every living creature. Materialism must give way to spirituality, not as a religious concept, but as a way of life based on inner fulfillment and not on external goods. Education, not only academic, but also spiritual, can help us overcome ignorance. Let us learn again to give, forgive and love. Let us stop looking for happiness in material goods and seek it within ourselves. Only then, with individual and collective effort, will we be able to rebuild a society full of light, hope and humanity.
 Be healthy and happy, my friends. With respect and optimism, Σταύρος Βαλάσσης the Spartan. ( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 )

Καλημέρα από την όμορφη και ένδοξη Σπάρτη

​Σε έναν κόσμο που στροβιλίζεται ασταμάτητα γύρω από τον άξονα του υλισμού, παρατηρούμε με θλίψη την πνευματική κατάπτωση της σύγχρονης κοινωνίας. Έχουμε χάσει τον δρόμο μας, απομακρυνόμενοι από αξίες, ιδανικά, συμπόνια και αυτογνωσία. Η ατελείωτη αναζήτηση του «περισσότερου» μας έχει οδηγήσει σε ένα πνευματικό κενό, όπου η ψυχή ασφυκτιά και η ανθρωπιά υποχωρεί. Η βαθύτερη αιτία αυτής της κατάστασης δεν είναι άλλη από την άγνοια—την άγνοια για το ποιοι πραγματικά είμαστε, για το τι έχει αληθινή αξία και για το πώς μπορούμε να ζήσουμε με νόημα. Αυτή η άγνοια μας έχει βυθίσει σε ένα χάος, όπου η απληστία και ο εγωισμός θριαμβεύουν.

​Ωστόσο, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, υπάρχει πάντα μια αχτίδα φωτός. Η έξοδος από το χάος δεν είναι μια ουτοπία, αλλά μια επιλογή που βρίσκεται στα χέρια μας. Η λύση βρίσκεται στην επιστροφή στις ρίζες μας, στην αναγέννηση των αρχών που κάποτε μας καθόριζαν. Πρέπει να στραφούμε προς την αυτογνωσία, αναζητώντας την εσωτερική μας αλήθεια και ανακαλύπτοντας τον πραγματικό μας σκοπό. Είναι απαραίτητο να καλλιεργήσουμε την ενσυναίσθηση και τη συμπόνια, όχι μόνο για τους συνανθρώπους μας αλλά και για κάθε ζωντανό πλάσμα. Ο υλισμός πρέπει να δώσει τη θέση του στην πνευματικότητα, όχι ως μια θρησκευτική έννοια, αλλά ως έναν τρόπο ζωής που βασίζεται στην εσωτερική πληρότητα και όχι στα εξωτερικά αγαθά. Η παιδεία, όχι μόνο η ακαδημαϊκή, αλλά και η πνευματική, μπορεί να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε την άγνοια. Ας μάθουμε ξανά να δίνουμε, να συγχωρούμε και να αγαπάμε. Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε την ευτυχία στα υλικά αγαθά και ας την αναζητήσουμε μέσα μας. Μόνο τότε, με ατομική και συλλογική προσπάθεια, θα μπορέσουμε να ξαναχτίσουμε μια κοινωνία γεμάτη φως, ελπίδα και ανθρωπιά.
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε φίλοι μου.
​Με εκτίμηση και αισιοδοξία,​ ενας Σπαρτιάτης. ( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ).

HOMER

Homer, a figure surrounded by mystery and legend, is considered the founder of Greek literature and tradition. Tradition presents him as a blind poet who wandered through ancient Greece, reciting his epics, the Iliad and the Odyssey. Behind his legendary figure, lies the creative genius who composed two of the most important works of world literature. We do not have precise data on Homer's life, and his existence is the subject of research. However, ancient Greek writers often mention him. Our most important sources come from Herodotus and Pausanias, who gave the first testimonies about the poet. Many other thinkers and writers, such as Thucydides, Plato and Aristotle, also refer to Homer, but mainly to comment on his work. According to the prevailing view, he lived around the 8th century BC, while seven cities claimed his origin, with Smyrna and Chios being the most likely. The two epics attributed to him, the Iliad and the Odyssey, constitute the pillars of his work. The Iliad narrates a small part of the tenth year of the Trojan War, focusing on the anger of Achilles and its tragic consequences. In contrast, the Odyssey describes the ten-year journey of Odysseus to return to his homeland, Ithaca. These works were written not only to entertain, but also to transmit the values ​​and ideals of the era. Homer, through his stories, celebrated bravery, Honor, hospitality, and fighting spirit, qualities that formed the core of aristocratic ethics. Homer's contribution to Greek education, then and now, is invaluable. In antiquity, the Homeric epics constituted the basic school textbook. Through them, young people learned history, mythology, ethics, and political thought. His works shaped Greek thought and language, deeply influencing poetry, theater, and philosophy. Even today, his epics are the subject of study in schools and universities, as they offer a window into the ancient world and timeless human values. Beyond their historical and literary value, Homer's works have a deeper symbolism and teaching. The Trojan War in the Iliad is not just a military conflict, but an allegory for the destructive consequences of anger, pride and lack of moderation. The Odyssey symbolizes the journey of life, the difficulties and challenges that man faces on his path to self-knowledge and his final destination. Homer's lesson is that, despite the trials, perseverance, ingenuity and dedication to goals can lead to success and the final return to our "Ithaca", that is, to our mental and emotional balance. Homer, in his own way, teaches us that human weaknesses and heroic deeds are interconnected and are part of human existence.

Ερρωσθε και ευδαιμονειτε φίλοι μου.

Be healthy and happy, my friends. 

ΟΜΗΡΟΣ

Ο Όμηρος, μια μορφή που περιβάλλεται από μυστήριο και θρύλους, θεωρείται ο θεμελιωτής της ελληνικής λογοτεχνίας και παράδοσης. Η παράδοση τον παρουσιάζει ως έναν τυφλό αοιδό που περιπλανιόταν στην αρχαία Ελλάδα, απαγγέλλοντας τα έπη του, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Πίσω από τη θρυλική του μορφή, κρύβεται η δημιουργική ιδιοφυΐα που συνέθεσε δύο από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Για τη ζωή του Ομήρου δεν έχουμε ακριβή στοιχεία, και η ύπαρξή του είναι αντικείμενο έρευνας. Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, όμως, τον αναφέρουν συχνά. Οι σημαντικότερες πηγές μας προέρχονται από τον Ηρόδοτο και τον Παυσανία, οι οποίοι έδωσαν τις πρώτες μαρτυρίες για τον ποιητή. Πολλοί άλλοι στοχαστές και συγγραφείς, όπως ο Θουκυδίδης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, αναφέρονται επίσης στον Όμηρο, κυρίως όμως για να σχολιάσουν το έργο του. Σύμφωνα με την επικρατέστερη άποψη, έζησε περίπου τον 8ο αιώνα π.Χ., ενώ επτά πόλεις διεκδικούσαν την καταγωγή του, με πιο πιθανές τη Σμύρνη και τη Χίο. Τα δύο έπη που του αποδίδονται, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, αποτελούν τους πυλώνες του έργου του. Η Ιλιάδα αφηγείται ένα μικρό κομμάτι από τον δέκατο χρόνο του Τρωικού Πολέμου, εστιάζοντας στον θυμό του Αχιλλέα και τις τραγικές του συνέπειες. Αντίθετα, η Οδύσσεια περιγράφει το δεκάχρονο ταξίδι του Οδυσσέα για να επιστρέψει στην πατρίδα του, την Ιθάκη. Τα έργα αυτά γράφτηκαν όχι μόνο για να ψυχαγωγήσουν, αλλά και για να μεταδώσουν τις αξίες και τα ιδεώδη της εποχής. Ο Όμηρος, μέσα από τις ιστορίες του, εξυμνούσε την ανδρεία, την τιμή, τη φιλοξενία και την αγωνιστικότητα, ιδιότητες που αποτελούσαν τον πυρήνα της αριστοκρατικής ηθικής. Η συμβολή του Ομήρου στην ελληνική παιδεία, τότε και τώρα, είναι ανεκτίμητη. Στην αρχαιότητα, τα ομηρικά έπη αποτελούσαν το βασικό σχολικό εγχειρίδιο. Μέσα από αυτά, οι νέοι μάθαιναν την ιστορία, τη μυθολογία, την ηθική και την πολιτική σκέψη. Τα έργα του διαμόρφωσαν την ελληνική σκέψη και γλώσσα, επηρεάζοντας βαθιά την ποίηση, το θέατρο και τη φιλοσοφία. Ακόμα και σήμερα, τα έπη του αποτελούν αντικείμενο μελέτης στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, καθώς προσφέρουν ένα παράθυρο στον αρχαίο κόσμο και στις διαχρονικές ανθρώπινες αξίες. Πέρα από την ιστορική και λογοτεχνική τους αξία, τα έργα του Ομήρου έχουν έναν βαθύτερο συμβολισμό και διδαχή. Ο Τρωικός Πόλεμος στην Ιλιάδα δεν είναι απλώς μια πολεμική σύρραξη, αλλά μια αλληγορία για τις καταστροφικές συνέπειες του θυμού, της υπερηφάνειας και της έλλειψης μέτρου. Η Οδύσσεια συμβολίζει το ταξίδι της ζωής, τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στην πορεία του προς την αυτογνωσία και τον τελικό του προορισμό. Το δίδαγμα του Ομήρου είναι πως, παρά τις δοκιμασίες, η επιμονή, η ευρηματικότητα και η προσήλωση στους στόχους μπορούν να οδηγήσουν στην επιτυχία και στην τελική επιστροφή στην "Ιθάκη" μας, δηλαδή στην ψυχική και συναισθηματική μας ισορροπία. Ο Όμηρος, με τον τρόπο του, μας διδάσκει πως οι ανθρώπινες αδυναμίες και οι ηρωικές πράξεις είναι αλληλένδετες και αποτελούν μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης.
 Ερρωσθε και ευδαιμονειτε φίλοι μου. ( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 )

The Universe is a tapestry of wonder, vast and majestic, woven with mysteries that invite our awe. Within it, our world shines as a jewel—its mountains, seas, forests, and skies forming a living symphony of beauty. Nature surrounds us with patterns of order and balance, a quiet reminder of the harmony that underlies all existence.

Our ancient Hellenic forefathers recognized this truth. They sought wisdom not only in temples and philosophy but in the rhythms of the cosmos and the cycles of the earth. They celebrated life by aligning themselves with nature’s order, finding meaning in its beauty and lessons in its harmony.

If we too open our eyes and hearts to the Universe and to the natural world around us, we may rediscover that same sense of belonging. By seeking to understand and embrace the beauty that enfolds us, we cultivate inner balance, purpose, and fulfilment in our own lives.

The Universe unfolds in majesty, a boundless sea of light and mystery.

Our world, born of its embrace, glimmers with beauty—mountains rising, rivers flowing, winds whispering through the trees.

Nature speaks in harmony, each creature and season a verse in the eternal song.

Our Hellenic ancestors knew this truth. They gazed upon the stars, honored the earth, and sought wisdom in the balance of all things.

They did not stand apart from the cosmos, but within it—children of its rhythm, keepers of its flame.

So may we, too, open our hearts to the beauty that surrounds us.

In reverence for the Universe and for the earth that is our home, we shall find harmony.

And in harmony, we shall find fulfilment.

Το Σύμπαν είναι ένα μωσαϊκό θαύματος, απέραντο και μεγαλοπρεπές, υφασμένο με μυστήρια που προκαλούν το δέος μας. Μέσα σε αυτό, ο κόσμος μας λάμπει σαν κόσμημα - τα βουνά, οι θάλασσες, τα δάση και οι ουρανοί του σχηματίζουν μια ζωντανή συμφωνία ομορφιάς. Η φύση μας περιβάλλει με μοτίβα τάξης και ισορροπίας, μια ήσυχη υπενθύμιση της αρμονίας που κρύβεται πίσω από κάθε ύπαρξη.

Οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί μας αναγνώρισαν αυτή την αλήθεια. Αναζητούσαν τη σοφία όχι μόνο στους ναούς και τη φιλοσοφία, αλλά και στους ρυθμούς του κόσμου και τους κύκλους της γης. Γιόρταζαν τη ζωή ευθυγραμμιζόμενοι με την τάξη της φύσης, βρίσκοντας νόημα στην ομορφιά της και μαθήματα στην αρμονία της.

Αν κι εμείς ανοίξουμε τα μάτια και τις καρδιές μας στο Σύμπαν και στον φυσικό κόσμο γύρω μας, μπορεί να ανακαλύψουμε ξανά το ίδιο αίσθημα του ανήκειν. Επιδιώκοντας να κατανοήσουμε και να αγκαλιάσουμε την ομορφιά που μας τυλίγει, καλλιεργούμε εσωτερική ισορροπία, σκοπό και ολοκλήρωση στη ζωή μας.

Το Σύμπαν ξεδιπλώνεται με μεγαλοπρέπεια, μια απέραντη θάλασσα φωτός και μυστηρίου.

Ο κόσμος μας, που γεννιέται στην αγκαλιά του, αστράφτει από ομορφιά - βουνά υψώνονται, ποτάμια ρέουν, άνεμοι ψιθυρίζουν μέσα από τα δέντρα.

Η φύση μιλάει αρμονικά, κάθε πλάσμα και νοστιμίζει έναν στίχο στο αιώνιο τραγούδι.

Οι Έλληνες πρόγονοί μας γνώριζαν αυτή την αλήθεια. Κοίταζαν τα αστέρια, τιμούσαν τη γη και αναζητούσαν σοφία στην ισορροπία όλων των πραγμάτων.

Δεν στέκονταν μακριά από τον κόσμο, αλλά μέσα σε αυτόν - παιδιά του ρυθμού του, φύλακες της φλόγας του.

Έτσι, ας ανοίξουμε κι εμείς τις καρδιές μας στην ομορφιά που μας περιβάλλει.

Με σεβασμό για το Σύμπαν και για τη γη που είναι το σπίτι μας, θα βρούμε αρμονία.

Και στην αρμονία, θα βρούμε την ολοκλήρωση.

THE GREEK

Being Greek, as well as having a Greek education, means being free by nature. This freedom is not just a state, but a deep conviction that is expressed through love for life, place and spiritual development. Respect extends from the natural environment to the very nature of the human body. Love for knowledge and the study of ancient writings is vital for the cultivation of the spirit. Love for the place, its defense and respect for other peoples are fundamental values. Love, as the supreme creative force, permeates every human relationship and action. Logic is the necessary tool for the processing of all information, while philosophy leads to the understanding of the self, society and the universe. Engaging in public affairs, beyond private matters, is considered a duty. Democracy is the most ideal system for the harmonious coexistence of free citizens. The love for the arts and the effort to live your everyday life artistically highlight beauty and communication beyond the limits of logic. The ancient Greek gods function as ideal models of free and creative people. It is our duty to become worthy of our ancestors, not simply by imitating, but by adopting their values ​​and learning from their mistakes. The rebirth of Greece as the “Light of the Universe” is a supreme goal. This is achieved by teaching Greek education, engaging with the commons and the constant search for knowledge. As Heraclitus said, a person’s character is the god of his destiny.

May you be healthy and happy, my friends.

Ο ΈΛΛΗΝΑΣ

Το να είσαι Έλληνας, όπως και το να έχεις ελληνική παιδεία, σημαίνει να είσαι εκ φύσεως ελεύθερος. Αυτή η ελευθερία δεν είναι απλά μια κατάσταση, αλλά μια βαθιά πεποίθηση που εκφράζεται μέσα από την αγάπη για τη ζωή, τον τόπο και την πνευματική ανάπτυξη. Ο σεβασμός εκτείνεται από το φυσικό περιβάλλον μέχρι την ίδια τη φύση του ανθρώπινου σώματος. Η αγάπη για τη γνώση και τη μελέτη των αρχαίων συγγραμμάτων είναι ζωτικής σημασίας για την καλλιέργεια του πνεύματος. Η αγάπη για τον τόπο, η υπεράσπισή του και ο σεβασμός προς τους άλλους λαούς αποτελούν θεμελιώδεις αξίες. Ο Έρωτας, ως υπέρτατη δημιουργική δύναμη, διαποτίζει κάθε ανθρώπινη σχέση και δράση. Η λογική είναι το απαραίτητο εργαλείο για την επεξεργασία κάθε πληροφορίας, ενώ η φιλοσοφία οδηγεί στην κατανόηση του εαυτού, της κοινωνίας και του σύμπαντος. Η ενασχόληση με τα κοινά, πέρα από τα ιδιωτικά, θεωρείται καθήκον. Η δημοκρατία είναι το ιδανικότερο σύστημα για την αρμονική συμβίωση των ελεύθερων πολιτών. Η αγάπη για τις τέχνες και η προσπάθεια να ζεις καλλιτεχνικά την καθημερινότητά σου αναδεικνύουν την ομορφιά και την επικοινωνία πέρα από τα όρια της λογικής. Οι αρχαίοι Έλληνες θεοί λειτουργούν ως ιδανικά πρότυπα ελεύθερων και δημιουργικών ανθρώπων. Είναι χρέος μας να γίνουμε αντάξιοι των προγόνων μας, όχι απλά μιμούμενοι, αλλά υιοθετώντας τις αξίες τους και μαθαίνοντας από τα λάθη τους. Η αναγέννηση της Ελλάδας ως «Φως της Οικουμένης» αποτελεί υπέρτατο στόχο. Αυτό επιτυγχάνεται με τη διδασκαλία της ελληνικής παιδείας, την ενασχόληση με τα κοινά και τη διαρκή αναζήτηση της γνώσης. Όπως είπε και ο Ηράκλειτος, ο χαρακτήρας του ανθρώπου είναι ο θεός του πεπρωμένου του.
 ‘Ερρωσθε και ευδαιμονείτε φίλοι μου, καλημέρα. ( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ).

“You are free to choose, but you are not free from the consequences of your choice.”

Man is not simply a rational being who makes decisions based on calculations; he is a creature who feels, who fears, who hopes, who rejoices and suffers. Therefore, the act of choosing is not only a logical process; it is an emotional experience that leaves marks on the soul.

Existentialism, with thinkers such as Sartre, Kierkegaard, Camus and Nietzsche, analyzes precisely this open relationship of man with the world: man is free, but his freedom is also a burden. He carries this burden not only in his thought but also in his heart.

Sartre said that “man is condemned to be free.” This “condemnation” is not theoretical; it is experienced with anguish, with the feeling that no one can decide for us, that we are alone at the crossroads of life.

On the one hand, this loneliness gives rise to fear.

Man, often wishes that there were someone to show him the “right” path, to relieve him of the burden.

On the other hand, loneliness itself can become a source of pride and joy: the fact that we can chart our own course, that we become co-owners of our own destiny.

Freedom, then, is experienced in two ways: as a weight that weighs down the soul, but also as a breath that gives wings.

Every choice leaves behind consequences that we often cannot foresee. Here the feeling is ambivalent: on the one hand, there is the joy of creation; on the other, the anguish of uncertainty.

When the consequences are positive, we feel gratitude, satisfaction, and even pride. But when the consequences bring pain or loss, then sadness, guilt, and melancholy are born. And yet, whether we suffer or rejoice, consequences are the stuff of our lives.

Man, often looks back and feels nostalgia or remorse. He wonders “what if I had done differently?” This inner struggle is an integral part of existence: to love our choices or to suffer for them, but always to carry them.

Freedom without responsibility is an illusion.

Sartre speaks of the “weight of responsibility” that accompanies every decision we make. This responsibility is not cold logic; it is something we experience in our hearts.

When we understand that our choices also affect others, we can feel guilty or crushed. On the contrary, our choices benefit us and give us light, we feel joy, tenderness and a deep sense of contribution.

Responsibility, then, is an emotion that can weigh us down, but also redeem us. It is the thread that binds us not only to ourselves but also to the world.

Life is not static; it is a flow. Every choice does not remain suspended, but continues to spread waves like a stone falling into water.

Here the feeling of nostalgia plays a primary role. We look back and see how a small decision once changed our course. Sometimes we smile with tenderness; sometimes we become bitter. But in each case, the consequences give coherence to our story.

Continuity also gives rise to hope: if every choice affects the future, then every present is a new opportunity. Even if yesterday, I was hurt, today I can sow something new.

Development does not come through comfort but through experience. Man learns through mistakes and pain, as well as through joys and triumphs.

The feeling here is gratitude: even difficult consequences, when we look at them from a distance, become teachers. Pain becomes wisdom, failure becomes impetus, joy becomes inspiration.

Nietzsche, with the “eternal return,” asks us if we love our life enough to want to live it again, with all its mistakes and joys. Such acceptance gives rise to peace and reconciliation with existence.

The moment of choice is always charged. Kierkegaard called it the “agony of freedom.” Man feels terror because every “yes” means an infinite “no.”

But this agony also hides excitement. It is the shiver in the face of the unknown, the spark that a new chapter can begin from a decision. The feeling, therefore, oscillates between fear and excitement, and this is what makes the choice alive.

The consequences do not disappear with time; they become part of our character. When we refuse to recognize this continuity, we often experience guilt or a feeling that something is “missing.” But when we accept it, self-confidence and calm are born.

Camus, spoke of rebellion against the absurd. This rebellion is not hatred; it is a feeling of dignity and vitality. To say “yes” to life despite its contradictions, despite mistakes, despite the weight of consequences.

The meaning of life is not given; we create it. And we create it with choices accompanied by passion, doubt, hope, and devotion.

Viktor Frankl reminded us that even in conditions of horror, man can hold on to his inner light. The emotion that emerges here is the power of hope: the sense that, no matter what happens, our attitude towards the event is always in our hands.

Our choices affect others; thus, feelings of responsibility, but also compassion, are born. When a choice benefits others, we feel love and companionship. When it hurts others, we may feel remorse and sadness.

The realization that we are part of a larger web of human relationships brings us into contact with the feeling of community. We do not exist alone; our evolution is tied to the evolution of others.

Existentialism does not hide that life has tragedy: mortality, loss, irreversibility. The emotion that is born here is often sadness or melancholy.

However, if we can embrace this tragedy, then a deeper peace is born: the acceptance that life is beautiful precisely because it is finite. That our choices have value because we cannot take them back.

The phrase of the image is not just a philosophical reminder; it is a mirror of the human soul. We are free to choose, but the consequences accompany us and shape us. This “shaping” is not only logical but also emotional: fear, anxiety, joy, guilt, hope, love, sadness, peace – all become part of our existence.

The continuity and evolution of life is not a straight line but a colourful mosaic of emotions and experiences. To choose is to live; to accept the consequences is to mature; to continue is to love life with all its weight and all its beauty.

Perhaps, ultimately, true freedom is the moment when a person can say with his heart:

“I accept my choices, I embrace the consequences, and in them I find the path to wholeness.”

«Είσαι ελεύθερος να επιλέξεις, αλλά δεν είσαι ελεύθερος από τη συνέπεια της επιλογής σου.»

Από Γενική Εφημερίδα

Ο άνθρωπος δεν είναι απλώς λογικό ον που παίρνει αποφάσεις με βάση υπολογισμούς· είναι ένα πλάσμα που νιώθει, που φοβάται, που ελπίζει, που χαίρεται και πονά. Γι’ αυτό, η πράξη της επιλογής δεν είναι μόνο μια λογική διαδικασία· είναι μια συναισθηματική εμπειρία που αφήνει αποτυπώματα στην ψυχή.

Ο υπαρξισμός, με στοχαστές όπως ο Σαρτρ, ο Κίρκεγκορ, ο Καμύ και ο Νίτσε, αναλύει ακριβώς αυτή την ανοιχτή σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο: ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, αλλά η ελευθερία του είναι και βάρος. Το βάρος αυτό το κουβαλά όχι μόνο στη σκέψη του αλλά και στην καρδιά του.

Ο Σαρτρ έλεγε πως «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος». Αυτή η «καταδίκη» δεν είναι θεωρητική· βιώνεται με αγωνία, με την αίσθηση ότι κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για μας, ότι είμαστε μόνοι μπροστά στο σταυροδρόμι της ζωής.

Από τη μία, αυτή η μοναξιά γεννά φόβο.

Ο άνθρωπος συχνά εύχεται να υπήρχε κάποιος να του δείξει τον «σωστό» δρόμο, να τον απαλλάξει από το βάρος.

Από την άλλη, η ίδια μοναξιά μπορεί να γίνει πηγή υπερηφάνειας και χαράς: το γεγονός ότι μπορούμε να χαράξουμε τη δική μας πορεία, ότι γινόμαστε συνδημιουργοί της μοίρας μας.

Η ελευθερία, λοιπόν, βιώνεται διττά: σαν βάρος που πιέζει την ψυχή, αλλά και σαν ανάσα που δίνει φτερά.

Κάθε επιλογή αφήνει πίσω της συνέπειες που συχνά δεν μπορούμε να προβλέψουμε. Εδώ το συναίσθημα είναι αμφίθυμο: από τη μία, υπάρχει η χαρά της δημιουργίας· από την άλλη, η αγωνία της αβεβαιότητας.

Όταν οι συνέπειες είναι θετικές, νιώθουμε ευγνωμοσύνη, ικανοποίηση, ακόμη και περηφάνια. Όταν όμως οι συνέπειες φέρουν πόνο ή απώλεια, τότε γεννιούνται λύπη, ενοχή, μελαγχολία. Κι όμως, είτε πονάμε είτε χαιρόμαστε, οι συνέπειες είναι το υλικό της ζωής μας.

Ο άνθρωπος συχνά κοιτάζει πίσω και νιώθει νοσταλγία ή τύψεις. Αναρωτιέται «αν είχα κάνει αλλιώς». Αυτή η εσωτερική πάλη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης: να αγαπάμε τις επιλογές μας ή να πονάμε για αυτές, αλλά πάντοτε να τις κουβαλάμε.

Η ελευθερία χωρίς ευθύνη είναι ψευδαίσθηση.

Ο Σαρτρ μιλά για το «βάρος της ευθύνης» που συνοδεύει κάθε μας απόφαση. Αυτή η ευθύνη δεν είναι ψυχρή λογική· είναι κάτι που βιώνουμε στην καρδιά μας.

Όταν καταλαβαίνουμε ότι οι επιλογές μας επηρεάζουν και άλλους, μπορεί να νιώσουμε ενοχές ή συντριβή. Αντίθετα, όταν οι επιλογές μας ωφελούν και δίνουν φως, νιώθουμε χαρά, τρυφερότητα και μια βαθιά αίσθηση συνεισφοράς.

Η ευθύνη, λοιπόν, είναι ένα συναίσθημα που μπορεί να μας βαραίνει, αλλά και να μας λυτρώνει. Είναι το νήμα που μας δένει όχι μόνο με τον εαυτό μας αλλά και με τον κόσμο.

Η ζωή δεν είναι στατική· είναι ροή. Κάθε επιλογή δεν μένει μετέωρη, αλλά συνεχίζει να απλώνει κύματα σαν πέτρα που πέφτει στο νερό.

Εδώ το συναίσθημα της νοσταλγίας έχει πρωτεύοντα ρόλο. Κοιτάζουμε πίσω και βλέπουμε πώς μια μικρή απόφαση κάποτε άλλαξε την πορεία μας. Άλλοτε χαμογελάμε με τρυφερότητα· άλλοτε πικραινόμαστε. Όμως σε κάθε περίπτωση, οι συνέπειες δίνουν συνοχή στην ιστορία μας.

Η συνέχεια γεννά και ελπίδα: αν κάθε επιλογή επηρεάζει το μέλλον, τότε κάθε παρόν είναι μια νέα ευκαιρία. Ακόμα κι αν χθες πληγώθηκα, σήμερα μπορώ να σπείρω κάτι καινούργιο.

Η εξέλιξη δεν έρχεται μέσα από άνεση αλλά μέσα από εμπειρία. Ο άνθρωπος μαθαίνει μέσα από λάθη και πόνους, όπως επίσης μέσα από χαρές και θριάμβους.

Το συναίσθημα εδώ είναι η ευγνωμοσύνη: ακόμη κι οι δύσκολες συνέπειες, όταν τις κοιτάξουμε με απόσταση, γίνονται δάσκαλοι. Ο πόνος γίνεται σοφία, η αποτυχία γίνεται ώθηση, η χαρά γίνεται έμπνευση.

Ο Νίτσε με την «αιώνια επιστροφή» μάς ρωτά αν αγαπάμε τη ζωή μας αρκετά ώστε να θελήσουμε να τη ζήσουμε ξανά, με όλα τα λάθη και τις χαρές της. Μια τέτοια αποδοχή γεννά γαλήνη και συμφιλίωση με την ύπαρξη.

Η στιγμή της επιλογής είναι πάντα φορτισμένη. Ο Κίρκεγκορ την ονόμασε «αγωνία της ελευθερίας». Ο άνθρωπος νιώθει τρόμο γιατί κάθε «ναι» σημαίνει άπειρα «όχι».

Αυτή η αγωνία όμως κρύβει και ενθουσιασμό. Είναι το ρίγος μπροστά στο άγνωστο, η σπίθα ότι από μια απόφαση μπορεί να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο. Το συναίσθημα, λοιπόν, ταλαντεύεται ανάμεσα σε φόβο και ενθουσιασμό, και αυτό είναι που κάνει την επιλογή ζωντανή.

Οι συνέπειες δεν εξαφανίζονται με το χρόνο· γίνονται μέρος του χαρακτήρα μας. Όταν αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε αυτήν τη συνέχεια, συχνά βιώνουμε ενοχές ή μια αίσθηση ότι κάτι «λείπει». Όταν όμως την αποδεχθούμε, γεννιέται αυτοπεποίθηση και ηρεμία.

Ο Καμύ μίλησε για την εξέγερση απέναντι στο παράλογο. Αυτή η εξέγερση δεν είναι μίσος· είναι ένα συναίσθημα αξιοπρέπειας και ζωτικότητας. Να πεις «ναι» στη ζωή παρά τις αντιφάσεις της, παρά τα λάθη, παρά το βάρος των συνεπειών.

Το νόημα της ζωής δεν δίνεται· το δημιουργούμε. Και το δημιουργούμε με επιλογές που συνοδεύονται από πάθος, αμφιβολία, ελπίδα και αφοσίωση.

Ο Βίκτορ Φρανκλ μάς θύμισε ότι ακόμη και σε συνθήκες φρίκης, ο άνθρωπος μπορεί να κρατήσει το εσωτερικό του φως. Το συναίσθημα που αναδύεται εδώ είναι η δύναμη της ελπίδας: η αίσθηση ότι, ό,τι κι αν συμβεί, η στάση μας απέναντι στο γεγονός είναι πάντα στο χέρι μας.

Οι επιλογές μας επηρεάζουν και άλλους· έτσι γεννιούνται συναισθήματα ευθύνης, αλλά και συμπόνιας. Όταν μια επιλογή μας ωφελεί άλλους, νιώθουμε αγάπη και συντροφικότητα. Όταν πονά τους άλλους, μπορεί να νιώσουμε τύψεις και λύπη.

Η συνειδητοποίηση ότι είμαστε μέρος ενός ευρύτερου ιστού ανθρώπινων σχέσεων μάς φέρνει σε επαφή με το συναίσθημα της κοινότητας. Δεν υπάρχουμε μόνοι· η εξέλιξή μας είναι δεμένη με την εξέλιξη των άλλων.

Ο υπαρξισμός δεν κρύβει ότι η ζωή έχει τραγικότητα: θνητότητα, απώλεια, μη αναστρεψιμότητα. Το συναίσθημα που γεννάται εδώ είναι συχνά θλίψη ή μελαγχολία.

Όμως, αν μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε αυτή την τραγικότητα, τότε γεννιέται μια βαθύτερη γαλήνη: η αποδοχή ότι η ζωή είναι όμορφη ακριβώς γιατί είναι πεπερασμένη. Ότι οι επιλογές μας έχουν αξία γιατί δεν μπορούμε να τις πάρουμε πίσω.

Η φράση της εικόνας δεν είναι απλώς μια φιλοσοφική υπενθύμιση· είναι ένας καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε, αλλά οι συνέπειες μάς συνοδεύουν και μας πλάθουν. Αυτό το «πλάσιμο» δεν είναι μόνο λογικό αλλά και συναισθηματικό: φόβος, αγωνία, χαρά, ενοχή, ελπίδα, αγάπη, θλίψη, γαλήνη – όλα γίνονται μέρος της ύπαρξής μας.

Η συνέχεια και η εξέλιξη της ζωής δεν είναι μια ευθεία γραμμή αλλά ένα πολύχρωμο μωσαϊκό συναισθημάτων και εμπειριών. Να επιλέγουμε σημαίνει να ζούμε· να αποδεχόμαστε τις συνέπειες σημαίνει να ωριμάζουμε· να συνεχίζουμε σημαίνει να αγαπάμε τη ζωή με όλο της το βάρος και όλη της την ομορφιά.

Ίσως, τελικά, η αληθινή ελευθερία να είναι η στιγμή που ο άνθρωπος μπορεί να πει με την καρδιά του:

«Αποδέχομαι τις επιλογές μου, αγκαλιάζω τις συνέπειες, και μέσα σε αυτές βρίσκω τον δρόμο προς την πληρότητα.»

GODDESS HESTIA - ΕΣΤΙΑ, GODDESS OF THE HOME

Oh, modest Hestia, goddess of the home,

sacred beacon of every hearth,

I thank you that in my small place,

peace flows, an eternal treasure.

With my wife, next to your warm light,

we weave our love every moment,

thanks to your presence, by our side,

happiness blooms, eternal.

​I feel gratitude, from the depths of my soul,

for the tranquillity you grant to the home,

guardian of my worship, you are my beginning,

I thank you, Hestia, for your every gift!

ΘΕΑ ΕΣΤΙΑ

Ω Εστία σεμνή, θεά του οίκου,

της κάθε εστίας φάρος ιερός,

σε ευχαριστώ που στον μικρό μου τόπο,

η γαλήνη ρέει, παντοτινός θησαυρός.

​Με τη σύζυγό μου, πλάι στο ζεστό φως σου,

την αγάπη μας υφαίνουμε κάθε στιγμή,

χάρη στη δική σου παρουσία, στο πλάι μας,

η ευτυχία ανθίζει, παντοτινή.

​Ευγνωμοσύνη νιώθω, απ' τα βάθη της ψυχής μου,

για την ηρεμία που χαρίζεις στον οίκο,

της λατρείας μου φύλακας, εσύ είσαι η αρχή μου,

σε ευχαριστώ, Εστία, για κάθε σου δώρο!

( 𝕸𝕰𝕹𝕰𝕷𝕬𝕺𝕾 ).

EPICOURUS
[The art of EUTΙHIA-EUDAEMONIA...]
“For restlessness and want are pleasures of the store, but joy and cheerfulness are seen in movement and energy.”
(...) He was born around 341 BC in Samos. Almost everything we know comes from a biographer who lived 5 centuries later, Diogenes LAERTIUS. At the age of 35 in Athens he bought a garden, which became the centre of the new Athenian democracy where people from all social classes met in this place and lived communally and without private property. Even women and slaves came to the Garden.
At the entrance to the Garden there was the phrase...
“Welcome, stranger. A hospitable host awaits you with plenty of bread and water. Here your desires are not inflamed but relieved.”
Epicurus’s theory is based on what is perceived by the senses, a rare stance in philosophy. Even the gods and death play no role.
In the Letter to Menoeceus he wrote...
[Think that death is nothing other than the deprivation of our senses…When we exist, death is not there and when it is there, we do not exist...]
Epicurus suggested that we avoid useless anxieties, restrain ambitions and control our desires for luxury, money and property.
The aim of his philosophy was the independence of the individual from material things and the cultivation of friendship, which he considered a factor in happiness.
The Epicurean is a balanced person who derives happiness from the small joys of existence, who knows how to fight his fears and live harmoniously with others.
The basic element for human life, for its happiness and elevation, good mood, well-being, cheerfulness or euestos, as Democritus called it, Epicurus called it “Pleasure”.
To distinguish it from common pleasures (such as food, drink, eroticism, spectacles) he called it situational PEACE, which is the stable, permanent, pleasant mood, which is independent of external circumstances. While for most people, pleasure is a movement of the sensory organs that makes them feel some pleasure, for Epicurus, Situational Pleasure is "the end of pleasures", the pleasant mood we have when all discomfort such as hunger, thirst or other desire is gone.
Today, we find his ideas in Positive Psychology, which investigates the criteria for human happiness.
Rules...
1st) In order to be happy, a person must try. Happiness is associated with energy in the mind and body, with changes and stimuli. It is not enough for someone to be healthy, without stress and problems to be happy.
2nd) We need a social life, healthy and pleasant relationships with people.
3rd) Focusing on small pleasures with all our senses, in order not to let the good moments go to waste.
4th) It concerns realistic expectations. When we have excessive demands on ourselves or ask for too little, we cannot be happy.
5th) Positive thoughts. Much has been written about how positivity, negativity, or taking ourselves too seriously and lacking in grace and humour affect us.
6th) Not to overdo the pursuit of happiness. Epicurus believed more or less what the Stoics did regarding the acceptance of external events. The Epicureans, like modern psychologists of happiness, say that we must accept what we cannot change.
Finally, we conclude that...
Epicurus, in his philosophically innovative approaches, focuses on achieving bliss through the absence of pain (aponia) and mental unrest (ataraxia). This happiness, which is not hedonistic excess but tranquillity, is achieved by choosing the right pleasures, avoiding destructive desires, and applying prudence (practical wisdom).
<Excerpts from the work of British Philosophy professor John Sellars...>

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

[Η τέχνη της ΕΥΤΧΙΑΣ-ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ...]

«Η μεν γαρ αταραξία και απονία καταστηματικαί εισίν ηδοναί, η δε χαρά και η ευφροσύνη κατά κίνησιν ενεργεία βλέπονται».

(...) Γεννήθηκε γύρω στο 341 π.Χ. στη Σάμο. Σχεδόν όλα όσα ξέρουμε προέρχονται από έναν βιογράφο που έζησε 5 αιώνες αργότερα, τον Διογένη τον ΛΑΕΡΤΙΟ. Σε ηλικία 35 ετών στην Αθήνα αγόρασε έναν κήπο, ο οποίος έγινε το κέντρο της καινούργιας αθηναϊκής δημοκρατίας όπου οι άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα συναντιούνταν σ’ αυτόν τον τόπο και ζούσαν κοινοβιακά και χωρίς ιδιωτική περιουσία. Ακόμα και οι γυναίκες και οι σκλάβοι έρχονταν στον Κήπο.

Στην είσοδο του Κήπου υπήρχε η φράση...

«Καλώς ήρθες ξένε. Ένας φιλόξενος οικοδεσπότης σε περιμένει με άφθονο ψωμί και νερό. Εδώ οι επιθυμίες σου δεν εξάπτονται αλλά ανακουφίζονται».

Η θεωρία του Επίκουρου βασίζεται σε όσα γίνονται αντιληπτά από τις αισθήσεις, μια σπάνια στάση στη φιλοσοφία.Ακόμη και οι θεοί και ο θάνατος δεν παίζουν κανέναν ρόλο.

Στην Επιστολή στον Μενοικέα έγραφε...

[Να σκέφτεσαι ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτ’ άλλο από τη στέρηση των αισθήσεών μας…Όταν υπάρχουμε ο θάνατος δεν είναι εκεί κι όταν είναι εκεί δεν υπάρχουμε...]

Ο Επίκουρος πρότεινε να αποφεύγουμε τις ανώφελες αγωνίες, να συγκρατούμε τις φιλοδοξίες και να ελέγχουμε τις επιθυμίες μας για πολυτέλεια, χρήμα και περιουσία.

Σκοπός της φιλοσοφίας του ήταν η ανεξαρτησία του ατόμου από τα υλικά πράγματα και η καλλιέργεια της φιλίας την οποία θεωρούσε παράγοντα ευτυχίας.

Ο επικούρειος είναι ένα ισορροπημένο άτομο που αντλεί ευτυχία από τις μικρές χαρές της ύπαρξης, που ξέρει να καταπολεμά τους φόβους του και να ζει αρμονικά με τους άλλους.

Το βασικό στοιχείο για την ανθρώπινη ζωή, για την ευτυχία και την ανύψωσή της, την καλή διάθεση, την ευεξία, την ευθυμία ή ευεστώ, όπως την έλεγε ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος την ονόμασε “Ηδονή”.

Για να την ξεχωρίσει από τις κοινές ηδονές (όπως το φαγητό, πιοτό, ερωτισμό, θεάματα) την είπε καταστασιακή ΗΔΟΝΗ είναι η σταθερή, μόνιμη, ευχάριστη διάθεση, που είναι ανεξάρτητη από τις εξωτερικές συνθήκες. Ενώ για τους περισσότερους ηδονή είναι μια κίνηση των αισθητηρίων οργάνων, που τους κάνει να νιώσουν κάποια απόλαυση, για τον Επίκουρο η Καταστασιακή Ηδονή είναι «το πέρας ταις ηδοναίς», η ευάρεστη διάθεση που έχουμε όταν λείψει κάθε ενόχληση όπως πείνα, δίψα ή άλλη επιθυμία.

Σήμερα, εντοπίζουμε τις ιδέες του στη Θετική Ψυχολογία, που ερευνά τα κριτήρια ευτυχίας του ανθρώπου.

Κανόνες...

1ος) Ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος πρέπει να το προσπαθεί. Η ευτυχία συνδέεται με ενεργητικότητα στο μυαλό και στο σώμα, με αλλαγές και ερεθίσματα. Δεν αρκεί να είναι κάποιος υγιής, χωρίς άγχος και προβλήματα για να είναι ευτυχισμένος.

2ος) Χρειάζεται κοινωνική ζωή, υγιή και ευχάριστες σχέσεις με ανθρώπους.

3ος) Η εστίαση στις μικρές απολαύσεις με όλες μας τις αισθήσεις, προκειμένου να μην αφήνουμε τις καλές στιγμές να χάνονται.

4ος) Αφορά τις ρεαλιστικές προσδοκίες. Όταν έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό μας ή ζητάμε πολύ λίγα δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

5ος) Οι θετικές σκέψεις. Έχουν γραφτεί πολλά για το πώς μας επηρεάζουν η θετικότητα, η αρνητικότητα ή το να παίρνουμε τον εαυτό μας υπερβολικά στα σοβαρά και να μας λείπει η επιείκεια και το χιούμορ.

6ος) Να μην υπερβάλλουμε στην επιδίωξη της ευτυχίας.Ο Επίκουρος πίστευε πάνω-κάτω ό,τι και οι στωικοί σχετικά με την αποδοχή των εξωτερικών γεγονότων. Οι επικούρειοι, όπως και οι σύγχρονοι ψυχολόγοι της ευτυχίας, λένε πως πρέπει να δεχόμαστε ό,τι δεν μπορούμε να αλλάξουμε.

Καταληκτικά συμπεραίνουμε ότι...

Ο Επίκουρος στις φιλοσοφικές καινοτόμες προσεγγίσεις του, εστιάζει στην επίτευξη της ευδαιμονίας μέσω της απουσίας πόνου (απονία) και ψυχικής ταραχής (αταραξία). Αυτή η ευτυχία, η οποία δεν είναι ηδονιστική υπερβολή αλλά ηρεμία, επιτυγχάνεται με την επιλογή σωστών απολαύσεων, την αποφυγή καταστροφικών επιθυμιών και την πρακτική εφαρμογή της φρόνησης (πρακτικής σοφίας).

<Αποσπασματικά στοιχεία από το πόνημα του Βρετανού καθηγητή Φιλοσοφίας John Sellars...>