Η ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου εγκαινιάζει το καλοκαίρι και ταυτόχρονα είναι η μεγαλύτερη όλου του χρόνου σε ό,τι αφορά το χρονικό διάστημα από την ανατολή του ηλίου μέχρι την δύση του. Μετά από αυτήν, το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα γίνεται ολοένα και μικρότερο, μέχρι την Φθινοπωρινή Ισημερία, που, όπως και στην αντίστοιχη Εαρινή, το φως μοιράζεται ισόποσα με το σκοτάδι τις ώρες του 24ώρου.
THE ANCIENT GREEKS USED MYTHOLOGY TO TRANSMIT DEEP SPIRITUAL, THEOLOGICAL AND PHILOSOPHICAL MEANINGS.
To be understood, the myths had to be decoded and de symbolized.
ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΤΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΟΥΝ ΒΑΘΙΕΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ, ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΝΟΗΣΕΙΣ.
Για να γίνουν κατανοητοί, οι μύθοι έπρεπε να αποκωδικοποιηθούν και να αποσυμβολιστούν.
Each new dawn is a reminder of the gift of life, an opportunity to discover who we truly are and why we are here. As we come into this incarnation, we carry within us a unique purpose, an inner calling that leads us to fulfill our destiny. This
journey of self-knowledge is not always strewn with roses, but it is
undoubtedly the most meaningful and transformative.
Self-knowledge
(to know thy-self) is the light that dispels the shadows of ignorance,
revealing our strengths and weaknesses, our dreams and fears. It is the process
by which we look deep within ourselves, listen to our soul, and understand our
true nature. Through this inner search, we begin to realize that each of us is
an integral part of a greater whole, a unique note in the harmony of existence.
And what is the ultimate purpose of this journey? It is to live guided by Love. Love is the driving force of the universe, the fundamental energy that unites
everything. When we operate with love, we illuminate not only ourselves but
also the world around us. Helping our fellow man then becomes not just a
choice, but a sacred duty.
Extending your hand to a fellow man, offering him a smile, a comforting word, an act of kindness—these small gestures create waves of positive energy that transform lives. The light we radiate when we love and help is the same light we want to see reflected in the faces of others. A genuine smile is the simplest, yet most powerful expression of joy and connection. If we can contribute to seeing more smiles, easing pain, or offering hope, then our own existence takes on a deeper meaning.
Because at the end of the day, what matters is not how much we have acquired, but how much love we have given, how much light we have spread and how much we have managed to touch the hearts of our fellow human beings. We are here to live, to love, to learn, to evolve and to give. And it is through this giving that we find our rue happiness.
Be happy and well my friends.
* Courtesy from the principles and values of our Indigenous Hellenic
Religion.
Κάθε νέα αυγή είναι μια υπενθύμιση του δώρου της ζωής, μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και γιατί βρισκόμαστε εδώ. Καθώς ερχόμαστε σε αυτή την ενσάρκωση, κουβαλάμε μέσα μας έναν μοναδικό σκοπό, ένα εσωτερικό κάλεσμα που μας οδηγεί να εκπληρώσουμε το πεπρωμένο μας. Αυτό το ταξίδι προς την αυτογνωσία δεν είναι πάντα στρωμένο με ροδοπέταλα, αλλά είναι αναμφίβολα το πιο ουσιαστικό και μεταμορφωτικό.
Η αυτογνωσία είναι το φως που διαλύει τις σκιές της άγνοιας, αποκαλύπτοντας τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας, τα όνειρα και τους φόβους μας. Είναι η διαδικασία κατά την οποία κοιτάζουμε βαθιά μέσα μας, ακούμε την ψυχή μας και κατανοούμε την αληθινή μας φύση. Μέσα από αυτή την εσωτερική αναζήτηση, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο καθένας μας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου, μια μοναδική νότα στην αρμονία της ύπαρξης.
Και ποιος είναι ο απώτερος σκοπός αυτού του ταξιδιού; Είναι να ζήσουμε καθοδηγούμενοι από την Αγάπη. Η Αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος, η θεμελιώδης ενέργεια που ενώνει τα πάντα. Όταν λειτουργούμε με αγάπη, φωτίζουμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο γύρω μας. Το να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας γίνεται τότε όχι απλώς μια επιλογή, αλλά ένα ιερό καθήκον.
Το να απλώσεις το χέρι σου σε έναν συνάνθρωπο, να του προσφέρεις ένα χαμόγελο, μια παρηγορητική λέξη, μια πράξη καλοσύνης—αυτές οι μικρές χειρονομίες δημιουργούν κύματα θετικής ενέργειας που μεταμορφώνουν ζωές. Το φως που εκπέμπουμε όταν αγαπάμε και βοηθάμε, είναι το ίδιο φως που θέλουμε να δούμε να αντανακλάται στα πρόσωπα των άλλων. Ένα αυθεντικό χαμόγελο είναι η απλούστερη, αλλά και η πιο δυνατή έκφραση χαράς και σύνδεσης. Αν μπορούμε να συμβάλουμε στο να βλέπουμε περισσότερα χαμόγελα, να απαλύνουμε τον πόνο, ή να προσφέρουμε ελπίδα, τότε η δική μας ύπαρξη αποκτά ένα βαθύτερο νόημα.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που έχει σημασία δεν είναι πόσα έχουμε αποκτήσει, αλλά πόση αγάπη έχουμε δώσει, πόσο φως έχουμε σκορπίσει και πόσο έχουμε καταφέρει να αγγίξουμε τις καρδιές των συνανθρώπων μας. Είμαστε εδώ για να ζούμε, να αγαπάμε, να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε και να προσφέρουμε. Και είναι μέσα από αυτή την προσφορά που βρίσκουμε την αληθινή μας ευτυχία.
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε.
SPHINX
The Sphinx, a mythical creature with the body of a
lion and the head of a woman, occupies a central place in ancient Greek mythology, inextricably linked to the tragic hero Oedipus. Her myth, as presented by writers such as Sophocles in "Oedipus the Rex" and Apollodorus in "The Library", tells the story of a monster who stood outside Thebes, asking passersby a riddle. Those who could not solve it were tormented. The riddle was: "What is the creature that walks on four legs in the morning, on two at noon, and on three at night?" The Sphinx remained in history for its ferocity and murderous nature, until Oedipus appeared. He, with his intelligence and logic, gave the correct answer:
"Man", who in childhood crawls on all fours, in adulthood walks on
two and in old age leans on a stick. The Sphinx, defeated, threw herself off the cliff and died.
Beyond the simple narrative of the myth, the Sphinx carries a deep symbolism, which touches on the course of human life and the soul. Her body, the mixture of the ferocious lion with the human head, symbolizes the dual nature of man: the animal instinct and the logic. The lion, with its strength, represents the primitive urges and passions, while the female head, spirituality, wisdom and intellect. The riddle she posed was not just a test, but an allegory for life itself. The Sphinx, the fear and ignorance that hinder evolution, stands in the way of the soul. Its riddle is life itself, with its three phases: childhood, adulthood and old age. Oedipus' answer, "man", is not simply the solution to a riddle, but the awareness of human identity and his mortal nature. Oedipus, with his victory over the Sphinx, symbolizes the man who, using his logic, overcomes fear, ignorance and his animalistic impulses, and advances on the path of self-knowledge. The myth, ultimately, functions as a teaching: life is a riddle that must be solved with logic and wisdom, in order to conquer the truth and find inner peace. The Sphinx is the challenge; the answer is awareness. Be happy and well, my friends.
ΣΦΊΓΓΑ
Η Σφίγγα, ένα μυθικό πλάσμα με σώμα λιονταριού και κεφάλι γυναίκας, κατέχει κεντρική θέση στην αρχαία ελληνική μυθολογία, συνδεδεμένη άρρηκτα με τον τραγικό ήρωα Οιδίποδα. Ο μύθος της, όπως τον παρουσιάζουν συγγραφείς όπως ο Σοφοκλής στην "Οιδίπους Τύραννος" και ο Απολλόδωρος στη "Βιβλιοθήκη", αφηγείται την ιστορία ενός τέρατος που έστεκε έξω από τη Θήβα, ρωτώντας τους περαστικούς έναν γρίφο. Όσοι δεν κατάφερναν να τον λύσουν, τους κατασπάραζε. Ο γρίφος ήταν: "Ποιο είναι το πλάσμα που το πρωί περπατά με τέσσερα πόδια, το μεσημέρι με δύο και το βράδυ με τρία;" Η Σφίγγα έμεινε στην ιστορία για την αγριότητά της και τη φονική της φύση, μέχρι που εμφανίστηκε ο Οιδίποδας. Εκείνος, με την οξύνοια και τη λογική του, έδωσε τη σωστή απάντηση: "Ο άνθρωπος", που στην παιδική του ηλικία μπουσουλάει με τέσσερα, στην ενηλικίωση βαδίζει με δύο και στα γεράματα στηρίζεται σε ένα μπαστούνι. Η Σφίγγα, ηττημένη, ρίχτηκε από τον βράχο και πέθανε.
Πέρα από την απλή αφήγηση του μύθου, η Σφίγγα φέρει έναν βαθύ συμβολισμό, που αγγίζει την πορεία της ανθρώπινης ζωής και της ψυχής. Το σώμα της, η μίξη του θηριώδους λιονταριού με το ανθρώπινο κεφάλι, συμβολίζει τη διττή φύση του ανθρώπου: το ζωώδες ένστικτο και τη λογική. Το λιοντάρι, με τη δύναμή του, αντιπροσωπεύει τις πρωτόγονες ορμές και τα πάθη, ενώ το γυναικείο κεφάλι, την πνευματικότητα, τη σοφία και τη διανόηση. Ο γρίφος που έθετε δεν ήταν απλώς μια δοκιμασία, αλλά μια αλληγορία για την ίδια τη ζωή. Η Σφίγγα, ο φόβος και η άγνοια που εμποδίζουν την εξέλιξη, στέκεται στον δρόμο της ψυχής. Ο γρίφος της είναι η ίδια η ζωή, με τις τρεις φάσεις της: παιδική ηλικία, ενηλικίωση και γηρατειά. Η απάντηση του Οιδίποδα, "ο άνθρωπος", δεν είναι απλά η λύση ενός αινίγματος, αλλά η συνειδητοποίηση της ανθρώπινης ταυτότητας και της θνητής του φύσης. Ο Οιδίποδας, με τη νίκη του επί της Σφίγγας, συμβολίζει τον άνθρωπο που, χρησιμοποιώντας τη λογική του, υπερνικά τον φόβο, την άγνοια και τις ζωώδεις ορμές του, και προχωρά στην πορεία της αυτογνωσίας. Ο μύθος, τελικά, λειτουργεί ως διδαχή: η ζωή είναι ένας γρίφος που πρέπει να λυθεί με τη λογική και τη σοφία, για να κατακτηθεί η αλήθεια και να βρεθεί η εσωτερική γαλήνη. Η Σφίγγα είναι η πρόκληση, η απάντηση είναι η συνειδητοποίηση. Ερρωσθε και ευδαιμονειτε φίλοι μου.
George Lathyris
Behind all the woes of Hellenism - of which there is no number in recent centuries - there is a common denominator. Its discovery and revelation constitutes the first strategic act, because this enemy always acts covertly and camouflaged... The recognition of the enemy and his insidious methods is the beginning of the great reversal, of the great resistance.
War is a rapidly evolving factor and constantly takes on new forms... It is common to all and excludes no one. As long as some people manifest predatory and greed, as long as there is injustice on earth, there will be war. However, from the moment someone decides to resist, to fight with all the means at their disposal, the principle that Homer taught us is still valid today: “A bitter Enyalius and the one who conquers” (S 309). Enyalius Ares is common and ultimately conquers and punishes the one who attempts to destroy the other!
Πίσω ἀπ’ ὅλα τὰ δεινὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ −ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός κατὰ τοὺς τελευταίους αἰῶνες− ὑπάρχει ἔνας κοινὸς παρονομαστής. Ἡ εὔρεση καὶ ἀποκάλυψή του ἀποτελεῖ τὴν πρώτη στρατηγικὴ πράξη, διότι ὁ ἐχθρὸς αὐτὸς δρᾶ πάντοτε συγκεκαλυμμένα καὶ καμουφλαρισμένα... Ἡ ἀναγνώριση τοῦ ἐχθροῦ καὶ τῶν ὕπουλων μεθοδεύσεών του εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς μεγάλης ἀντιστροφῆς, τῆς μεγάλης ἀντίστασης.
Ὁ Πόλεμος εἶναι ἕνας ταχύτατα ἐξελισσόμενος παράγων καὶ συνεχῶς παίρνει καινοφανεῖς μορφές... Εἶναι κοινὸς γιὰ ὅλους καὶ δὲν ἐξαιρεῖ κανέναν. Ὅσο κάποιοι ἐκδηλώνουν ἁρπακτικότητα καὶ πλεονεξία, ὅσο ὑπάρχει ἀδικία πάνω στὴν γῆ, θὰ ὑπάρχει καὶ πόλεμος. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ κάποιος θὰ ἀποφασίσει νὰ ἀντισταθεῖ, νὰ πολεμήσει μὲ ὅ,τι μέσα διαθέτει, ἰσχύει καὶ σήμερα ἡ ἀρχὴ ποὺ μᾶς δίδαξε ὁ Ὅμηρος: «Ξυνὸς Ἐνυάλιος καὶ τὸν κτανέοντα κατέκτα» (Σ 309). Εἶναι κοινὸς ὁ Ἐνυάλιος Ἄρης καὶ ἐν τέλει καταλαμβάνει καὶ τιμωρεῖ αὐτὸν ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ ἐξοντώσει τὸν ἄλλον!
Each new dawn is a reminder of the gift of life, an opportunity to discover who we truly are and why we are here. As we come into this incarnation, we carry within us a unique purpose, an inner calling that leads us to fulfill our destiny. This journey of self-knowledge is not always strewn with roses, but it is undoubtedly the most meaningful and transformative.
Self-knowledge (to know thy-self) is the light that dispels the shadows of ignorance, revealing our strengths and weaknesses, our dreams and fears. It is the process by which we look deep within ourselves, listen to our soul, and understand our true nature. Through this inner search, we begin to realize that each of us is an integral part of a greater whole, a unique note in the harmony of existence.
And what is the ultimate purpose of this journey? It is to live guided by Love. Love is the driving force of the universe, the fundamental energy that unites everything. When we operate with love, we illuminate not only ourselves but also the world around us. Helping our fellow man then becomes not just a choice, but a sacred duty.
Extending your hand to a fellow man, offering him a smile, a comforting word, an act of kindness—these small gestures create waves of positive energy that transform lives. The light we radiate when we love, and help is the same light we want to see reflected in the faces of others. A genuine smile is the simplest, yet most powerful expression of joy and connection. If we can contribute to seeing more smiles, easing pain, or offering hope, then our own existence takes on a deeper meaning.
Because at the end of the day, what matters is not how much we have acquired, but how much love we have given, how much light we have spread and how much we have managed to touch the hearts of our fellow human beings. We are here to live, to love, to learn, to evolve and to give. And it is through this giving that we find our true happiness.
Be happy and well my friends.
* Courtesy from the principles and values of our Indigenous Hellenic Religion.
Κάθε νέα αυγή είναι μια υπενθύμιση του δώρου της ζωής, μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και γιατί βρισκόμαστε εδώ. Καθώς ερχόμαστε σε αυτή την ενσάρκωση, κουβαλάμε μέσα μας έναν μοναδικό σκοπό, ένα εσωτερικό κάλεσμα που μας οδηγεί να εκπληρώσουμε το πεπρωμένο μας. Αυτό το ταξίδι προς την αυτογνωσία δεν είναι πάντα στρωμένο με ροδοπέταλα, αλλά είναι αναμφίβολα το πιο ουσιαστικό και μεταμορφωτικό.
Η αυτογνωσία είναι το φως που διαλύει τις σκιές της άγνοιας, αποκαλύπτοντας τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας, τα όνειρα και τους φόβους μας. Είναι η διαδικασία κατά την οποία κοιτάζουμε βαθιά μέσα μας, ακούμε την ψυχή μας και κατανοούμε την αληθινή μας φύση. Μέσα από αυτή την εσωτερική αναζήτηση, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι ο καθένας μας είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνόλου, μια μοναδική νότα στην αρμονία της ύπαρξης.
Και ποιος είναι ο απώτερος σκοπός αυτού του ταξιδιού; Είναι να ζήσουμε καθοδηγούμενοι από την Αγάπη. Η Αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος, η θεμελιώδης ενέργεια που ενώνει τα πάντα. Όταν λειτουργούμε με αγάπη, φωτίζουμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο γύρω μας. Το να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας γίνεται τότε όχι απλώς μια επιλογή, αλλά ένα ιερό καθήκον.
Το να απλώσεις το χέρι σου σε έναν συνάνθρωπο, να του προσφέρεις ένα χαμόγελο, μια παρηγορητική λέξη, μια πράξη καλοσύνης—αυτές οι μικρές χειρονομίες δημιουργούν κύματα θετικής ενέργειας που μεταμορφώνουν ζωές. Το φως που εκπέμπουμε όταν αγαπάμε και βοηθάμε, είναι το ίδιο φως που θέλουμε να δούμε να αντανακλάται στα πρόσωπα των άλλων. Ένα αυθεντικό χαμόγελο είναι η απλούστερη, αλλά και η πιο δυνατή έκφραση χαράς και σύνδεσης. Αν μπορούμε να συμβάλουμε στο να βλέπουμε περισσότερα χαμόγελα, να απαλύνουμε τον πόνο, ή να προσφέρουμε ελπίδα, τότε η δική μας ύπαρξη αποκτά ένα βαθύτερο νόημα.
Γιατί στο τέλος της ημέρας, αυτό που έχει σημασία δεν είναι πόσα έχουμε αποκτήσει, αλλά πόση αγάπη έχουμε δώσει, πόσο φως έχουμε σκορπίσει και πόσο έχουμε καταφέρει να αγγίξουμε τις καρδιές των συνανθρώπων μας. Είμαστε εδώ για να ζούμε, να αγαπάμε, να μαθαίνουμε, να εξελισσόμαστε και να προσφέρουμε. Και είναι μέσα από αυτή την προσφορά που βρίσκουμε την αληθινή μας ευτυχία.
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε.
Christianity and the Inheritance of Civilization
Much is
often said about the moral and civilizational contributions of Christianity to
the world, as if human dignity, ethical law, and social order were born with
its rise. Yet such claims wither before the light of history. The values
attributed to Christianity are not its own; they are borrowed—or more
truthfully, taken— from earlier civilizations whose very existence Christianity
sought to erase. The paradox is glaring: the faith proclaimed itself a bearer
of truth, while it pillaged the wisdom of the past and often destroyed the very
sources from which it drew.
Ethics.
Long before
the first apostles preached in the marketplaces of the Roman Empire, the Greeks
had already explored the heights and depths of moral philosophy. Socrates spoke
of virtue as the pursuit of the good through reason. Aristotle refined ethics
into a systematic discipline, teaching that true happiness arises from the
cultivation of character and balance. Christianity, instead of building upon
this noble tradition, subordinated ethics to dogma. It replaced reason with
obedience, and virtue with fear. To act rightly was no longer a matter of
rational choice or inner harmony but of avoiding eternal damnation in the
flames of hell. Thus, a path once illuminated by wisdom became overshadowed by
terror.
Solidarity.
The Greek
polis was not a utopia, but it was a bold experiment in cooperation. Citizens
shared responsibilities in assemblies and courts; solidarity was practiced as a
civic duty. Christianity, by contrast, recast solidarity as submission. Charity
was encouraged, but always under the shadow of ecclesiastical authority. Acts
of kindness were filtered through the Church, turning compassion into a tool of
control. What had once been a free exchange among equals became an obligation
managed from above, binding individuals more tightly to hierarchy than to one
another.
Knowledge.
Nowhere is
the contrast more tragic than in the realm of knowledge. Greek philosophy had
laid the very foundations of science, teaching mankind to inquire into nature
through reason, observation, and debate. The works of Euclid, Hippocrates, and
Archimedes became the cornerstones of intellectual progress. Yet as
Christianity rose to power, the libraries of the ancient world were left to
smolder. Books were burned, temples were defaced, and thinkers who questioned
dogma faced persecution. The spirit of free inquiry that had once flourished in
Athens and Alexandria was driven into silence, not revived until centuries
later during the Renaissance.
Society.
Before
Christianity, societies had already developed laws, institutions, and cultural
achievements that maintained order and promoted civic life. The Roman legal
system, the Athenian courts, and the codes of earlier civilizations
demonstrated that justice could be upheld without recourse to theology.
Christianity, however, sowed division. It fractured the unity of the empire,
instigated schisms and sectarian hatreds, and baptized wars in its own name.
Where once societies struggled toward cohesion, a new age dawned in which
crusades, inquisitions, and religious persecutions became the order of the day.
In truth,
progress existed before Christianity. The ancients had already charted paths of
reason, law, and human flourishing. What Christianity achieved was not the
creation of civilization, but its delay. By turning reason into heresy and
difference into sin, it forced humanity to stumble where it might have
advanced. The flame of knowledge was not extinguished forever, but it flickered
in shadows for centuries.
It is time, therefore, to recognize the debt owed not to those who suppressed the past, but to those who created it. The virtues of ethics, solidarity, knowledge, and civic life were not Christian inventions—they were gifts of earlier ages, gifts nearly buried under the ruins of intolerance. If humanity is to honour its true heritage, it must look not to the dogmas that shackled it, but to the wisdom of those who first dared to think freely.
Χριστιανισμός και η Κληρονομιά του Πολιτισμού
Πολλά λέγονται συχνά για τις ηθικές και πολιτισμικές συνεισφορές του
Χριστιανισμού στον κόσμο, σαν η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ο ηθικός νόμος και η
κοινωνική τάξη να γεννήθηκαν με την άνοδό του. Ωστόσο, τέτοιοι ισχυρισμοί
μαραίνονται μπροστά στο φως της ιστορίας. Οι αξίες που αποδίδονται στον
Χριστιανισμό δεν είναι δικές του. Είναι δανεισμένες - ή πιο ειλικρινά, παρμένες
- από προηγούμενους πολιτισμούς, των οποίων η ίδια η ύπαρξη ο Χριστιανισμός
προσπάθησε να σβήσει. Το παράδοξο είναι κραυγαλέο: η πίστη αυτοανακηρύχθηκε
φορέας αλήθειας, ενώ λεηλάτησε τη σοφία του παρελθόντος και συχνά κατέστρεψε
τις ίδιες τις πηγές από τις οποίες αντλούσε.
Ηθική.
Πολύ πριν οι πρώτοι απόστολοι κηρύξουν στις αγορές της Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας, οι Έλληνες είχαν ήδη εξερευνήσει τα ύψη και τα βάθη της ηθικής
φιλοσοφίας. Ο Σωκράτης μιλούσε για την αρετή ως την επιδίωξη του καλού μέσω της
λογικής. Ο Αριστοτέλης εξέλιξε την ηθική σε μια συστηματική πειθαρχία,
διδάσκοντας ότι η αληθινή ευτυχία προκύπτει από την καλλιέργεια του χαρακτήρα
και της ισορροπίας. Ο Χριστιανισμός, αντί να βασίζεται σε αυτή την ευγενή
παράδοση, υπέταξε την ηθική στο δόγμα. Αντικατέστησε τη λογική με την υπακοή
και την αρετή με τον φόβο. Το να ενεργεί κανείς σωστά δεν ήταν πλέον θέμα
ορθολογικής επιλογής ή εσωτερικής αρμονίας, αλλά αποφυγής της αιώνιας καταδίκης
στις φλόγες της κόλασης. Έτσι, ένα μονοπάτι που κάποτε φωτιζόταν από τη σοφία
επισκιάστηκε από τον τρόμο.
Αλληλεγγύη.
Η ελληνική πόλις δεν ήταν ουτοπία, αλλά ήταν ένα τολμηρό πείραμα
συνεργασίας. Οι πολίτες μοιράζονταν ευθύνες σε συνελεύσεις και δικαστήρια. Η
αλληλεγγύη ασκούνταν ως πολιτικό καθήκον. Ο Χριστιανισμός, αντίθετα,
αναδιατύπωσε την αλληλεγγύη ως υποταγή. Η φιλανθρωπία ενθαρρύνθηκε, αλλά πάντα
υπό τη σκιά της εκκλησιαστικής εξουσίας. Οι πράξεις καλοσύνης φιλτραρίστηκαν
μέσω της Εκκλησίας, μετατρέποντας τη συμπόνια σε εργαλείο ελέγχου. Αυτό που
κάποτε ήταν μια ελεύθερη ανταλλαγή μεταξύ ίσων έγινε μια υποχρέωση που
διαχειριζόταν από πάνω, συνδέοντας τα άτομα πιο στενά με την ιεραρχία παρά
μεταξύ τους.
Γνώση.
Πουθενά η αντίθεση δεν είναι πιο τραγική από ό,τι στον τομέα της γνώσης.
Η ελληνική φιλοσοφία είχε θέσει τα ίδια τα θεμέλια της επιστήμης, διδάσκοντας
την ανθρωπότητα να ερευνά τη φύση μέσω της λογικής, της παρατήρησης και της
συζήτησης. Τα έργα του Ευκλείδη, του Ιπποκράτη και του Αρχιμήδη έγιναν οι
ακρογωνιαίοι λίθοι της πνευματικής προόδου. Ωστόσο, καθώς ο Χριστιανισμός
ανήλθε στην εξουσία, οι βιβλιοθήκες του αρχαίου κόσμου αφέθηκαν να σιγοκαίνε.
Βιβλία κάηκαν, ναοί παραμορφώθηκαν και στοχαστές που αμφισβητούσαν το δόγμα
αντιμετώπισαν διώξεις. Το πνεύμα της ελεύθερης έρευνας που κάποτε άνθιζε στην
Αθήνα και την Αλεξάνδρεια οδηγήθηκε στη σιωπή, και αναβίωσε αιώνες αργότερα
κατά την Αναγέννηση.
Κοινωνία.
Πριν από τον Χριστιανισμό, οι κοινωνίες είχαν ήδη αναπτύξει νόμους,
θεσμούς και πολιτιστικά επιτεύγματα που διατηρούσαν την τάξη και προωθούσαν την
πολιτική ζωή. Το ρωμαϊκό νομικό σύστημα, τα αθηναϊκά δικαστήρια και οι κώδικες
προηγούμενων πολιτισμών απέδειξαν ότι η δικαιοσύνη μπορούσε να τηρηθεί χωρίς
προσφυγή στη θεολογία. Ο Χριστιανισμός, ωστόσο, έσπειρε τη διαίρεση. Διέρρευσε
την ενότητα της αυτοκρατορίας, υποκίνησε σχίσματα και θρησκευτικά μίση και
βάφτισε πολέμους στο όνομά του. Εκεί που κάποτε οι κοινωνίες αγωνίζονταν για τη
συνοχή, ανέβηκε μια νέα εποχή στην οποία οι σταυροφορίες, οι ιερές εξετάσεις
και οι θρησκευτικοί διωγμοί έγιναν η ημερήσια διάταξη.
Στην πραγματικότητα, η πρόοδος υπήρχε πριν από τον Χριστιανισμό. Οι
αρχαίοι είχαν ήδη χαράξει μονοπάτια λογικής, δικαίου και ανθρώπινης άνθησης.
Αυτό που πέτυχε ο Χριστιανισμός δεν ήταν η δημιουργία του πολιτισμού, αλλά η
καθυστέρησή του. Μετατρέποντας τη λογική σε αίρεση και τη διαφορά σε αμαρτία,
ανάγκασε την ανθρωπότητα να σκοντάψει εκεί που θα μπορούσε να είχε προχωρήσει.
Η φλόγα της γνώσης δεν έσβησε για πάντα, αλλά τρεμόπαιζε στις σκιές για αιώνες.
Είναι καιρός, επομένως, να αναγνωρίσουμε το χρέος που οφείλεται όχι σε εκείνους που κατέστειλαν το παρελθόν, αλλά σε εκείνους που το δημιούργησαν. Οι αρετές της ηθικής, της αλληλεγγύης, της γνώσης και της πολιτικής ζωής δεν ήταν χριστιανικές εφευρέσεις - ήταν δώρα προηγούμενων εποχών, δώρα σχεδόν θαμμένα κάτω από τα ερείπια της μισαλλοδοξίας. Αν η ανθρωπότητα θέλει να τιμήσει την αληθινή της κληρονομιά, πρέπει να στραφεί όχι στα δόγματα που την αλυσόδευσαν, αλλά στη σοφία εκείνων που τόλμησαν πρώτοι να σκεφτούν ελεύθερα.
The values attributed to Christianity are not its
own. It borrowed – or rather stole – from earlier civilizations and often
destroyed their sources.
Ethics: Ancient Greece taught about virtue and
reason centuries before. Christianity introduced the fear of hell.
Solidarity:
The ancient Greeks cultivated
cooperation through democratic institutions. Christianity made solidarity a
means of control.
Knowledge:
Greek philosophy laid the foundations of
science. Christianity burned libraries and persecuted scientists.
Society:
The ancients had laws and institutions.
Christianity brought religious wars and division.
Progress existed before. Christianity delayed it.
Οι αξίες που αποδίδονται στον χριστιανισμό δεν είναι δικές του. Δανείστηκε – ή καλύτερα έκλεψε – από προηγούμενους πολιτισμούς και συχνά κατέστρεψε τις πηγές τους.
Ηθική:
Η αρχαία Ελλάδα δίδαξε για την αρετή και τη λογική αιώνες πριν. Ο χριστιανισμός εισήγαγε τον φόβο της κόλασης.
Αλληλεγγύη:
Οι αρχαίοι Έλληνες καλλιεργούσαν τη συνεργασία μέσω δημοκρατικών θεσμών. Ο χριστιανισμός έκανε την αλληλεγγύη μέσο ελέγχου.
Γνώση:
Η ελληνική φιλοσοφία έθεσε τα θεμέλια της επιστήμης. Ο χριστιανισμός έκαψε βιβλιοθήκες και δίωξε επιστήμονες.
Κοινωνία:
Οι αρχαίοι είχαν νόμους και θεσμούς. Ο χριστιανισμός έφερε θρησκευτικούς πολέμους και διχασμό.
Η πρόοδος προϋπήρχε. Ο χριστιανισμός την καθυστέρησε.
ATTITUDES WE NEED TO CORRECT!!
A university professor in America asked his students who the smartest people in the world are. The students, before the professor could even finish the question, immediately answered: “The Jews.” The professor was surprised by the spontaneous answer and countered. “With sympathy, my dears, but before I even asked you answered me and that is neither right nor fair. So, think about it carefully and tomorrow I will come back to the question.” The next day the professor asks again: “Who are the smartest people in the world” and the students, now settled, answer: “The Greeks.” The professor was naturally surprised by the answer and asked his students, puzzled. “Well, yesterday you told me the Jews, today the Greeks. Can you explain it to me so that I can understand?” So, they answer him as follows: For the Jews. “When a Jew climbs the ladder of his career, ten Jews below him push him up and ten Jews above him pull him up, to make his career easier.
“So,” the professor asks curiously. So, they answer him: “The following strange thing happens with Greeks: When a Greek climbs the ladder of his career, ten Greeks below him pull him down and ten Greeks above him push him down, but the Greek still climbs.” ΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΟΥΜΕ!!
Ένας καθηγητής πανεπιστημίου στην Αμερική ρώτησε τους φοιτητές του, ποιος είναι ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου. Οι φοιτητές, πριν ακόμη ολοκληρώσει ο καθηγητής την ερώτηση, απάντησαν αμέσως: «Οι Εβραίοι». Ο καθηγητής απόρησε με την αυθόρμητη απάντηση και αντέτεινε. «Με το συμπάθιο αγαπητοί μου, αλλά πριν ακόμη ρωτήσω μου απαντήσατε και αυτό δεν είναι ούτε σωστό ούτε δίκαιο. Σκεφτείτε το λοιπόν καλά και αύριο επανέρχομαι στο ερώτημα».
Την άλλη μέρα ρωτάει ο καθηγητής πάλι: «Ποιος είναι ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου» και οι φοιτητές κατασταλαγμένοι πια απαντούν: «Οι Έλληνες». Παραξενεύτηκε φυσικά ο καθηγητής με την απάντηση και ρωτάει τους φοιτητές του, απορημένος. «Καλά, χθες μου είπατε οι Εβραίοι, σήμερα οι Έλληνες. Μπορείτε να μου εξηγήσετε να καταλάβω κι εγώ;». Οπότε του απαντάνε ως εξής: Για τους Εβραίους. «Όταν ένας Εβραίος ανεβαίνει, τα σκαλιά της σταδιοδρομίας του, δέκα Εβραίοι από κάτω τον σπρώχνουν προς πάνω και δέκα Εβραίοι από πάνω τον τραβούν προς τα πάνω, για να διευκολύνουν την καριέρα του.
«Και λοιπόν», ρωτάει όλος περιέργεια ο καθηγητής. Οπότε του απαντούν: «Με τους Έλληνες συμβαίνει το εξής παράξενο: Όταν ένας Έλληνας ανεβαίνει τα σκαλιά της σταδιοδρομίας του, δέκα Έλληνες από κάτω τον τραβούν προς τα κάτω και δέκα Έλληνες από πάνω τον σπρώχνουν προς κάτω, αλλά ο Έλληνας παρόλα αυτά ανεβαίνει».
SHEEP AND RELIGION...ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ...
Οι περισσότεροι από τους ρασοφόρους (αρχιερείς) της ελληνορθόδοξης
χριστιανικής θρησκείας δεν πιστεύουν στη θρησκεία που υποτίθεται ότι κηρύττουν.
Πρώτα και κύρια, πιστεύουν στο χρήμα, στην ψεύτικη δόξα και ψεύτο μεγαλεία τους
και στη «δύναμη και εξουσία». Επομένως, η δουλειά τους είναι πως να κρατούν τα
πρόβατα μέσα στο μαντρί.
Διότι χωρίς το γεμάτο μαντρί δεν μπορεί να υπάρξει
"αρχιμανδρίτης", επίσκοπος, μητροπολίτης, αρχιεπίσκοπος και
πατριάρχης.
Most of the
rasoforoi (high ranking clergy) of the Greek Orthodox Christian religion do not
believe in the religion they supposedly preach. First and foremost, they
believe in money, in their false glory and greatness and in "power and
authority". Therefore, their job is to keep all the sheep in the fold, in the pen.
Because
without a full fold there cannot be an "archimandrite", bishop,
metropolitan, archbishop and patriarch.
"TO THE UNKNOWN GOD"... yet another lie against the Greeks!
~~~~~~
"TO THE GODS OF ASIA, EUROPE AND AFRICA, GODS
UNKNOWN AND STRANGE"
In Athens, as well as in other cities of the
classical era, there were altars with the above inscription and they were
dedicated to the gods of foreign countries, whom the Greeks, although they did
not know, nevertheless honoured. (Pausanias, Attica I, 1, 4).
This is a manifestation of the highest civilization
and a manifestation of a friendly attitude towards the religious beliefs of
foreign peoples, which proves that the Greeks recognized as an inalienable
right of every people the free expression of their religious choice and
tradition. This particular inscription is strong proof that our ancestors were
advocates of religious freedom!
However, when Saul (Paul) came to Athens to spread the
"one and only God", then:
[...] accidentally reading the inscription of a
monument in Athens, he changed it to better fit what he was saying about the
Christian faith [...]... Erasmus reveals in his work, "Employment of
Folly"!
Since then, the forgery of Saul/Paul has prevailed,
referring to an (alleged) inscription, addressed to ONE unknown god: "TO
AGNOSTO THEO", implying that the Athenians knew that the god was one and
only, while deep down they believed that the gods they worshipped were false
(!!!)
Over the centuries, this forged saying spread
widely.
It was heard in churches, taught in Greek schools,
passed into books, and was even imprinted on a postage stamp, so that it travelled
to the ends of the earth! And finally, Paul's forgery has reached our days,
presenting our ancestors as "praising and honouring" the ONE and
ONLY, but UNKNOWN GOD until then...!!!
It is not the only element of our national
tradition and history that has been corrupted, polluting the collective memory
of Greeks with the poison of lies and doubt. But today, after 17 centuries of
cruel imposition of alien beliefs, it is now our duty to fight so that the
Truth can return to our memory, history and life.
Hellenism was dogged and inhumanly persecuted, but we Greeks continue to exist, because our psychic cell is powerful and does not let us perish. Through the rubble, stone by stone, we restore the ideals that destroyed us, having engraved in our souls the greatness of our ancestors, who respected and honoured all peoples, people and their beliefs, sculpting their respect on marble...
"TO THE GODS OF ASIA, EUROPE AND AFRICA, GODS UNKNOWN AND STRANGE"
"ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ"... ακόμη ένα ψέμα εις βάρος των Ελλήνων!
~~~~~~
«ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ, ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ, ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ»
Στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες πόλεις της κλασσικής εποχής, υπήρχαν βωμοί
με την ανωτέρω επιγραφή και ήταν αφιερωμένοι στους θεούς ξένων χωρών, τους
οποίους οι Έλληνες, αν και δεν τους γνώριζαν, εντούτοις τους τιμούσαν.
(Παυσανίας, Αττικά Α΄, 1, 4) .
Πρόκειται για εκδήλωση ύψιστου πολιτισμού και απαύγασμα φιλικής στάσης
απέναντι στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των ξένων λαών, που αποδεικνύει ότι οι
Ελληνες αναγνώριζαν ως αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού την ελεύθερη έκφραση της
θρησκευτικής του επιλογής και παράδοσης. Η συγκεκριμένη επιγραφή είναι τρανή
απόδειξη ότι οι πρόγονοί μας ήταν υπέρμαχοι της ανεξιθρησκείας!
Όμως, όταν ο Σαούλ (Παύλος) ήρθε στην Αθήνα για να διαδώσει τον "ένα και
μοναδικό θεό", τότε:
[...] διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την
άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την Χριστιανική πίστη
[...]... Αποκαλύπτει ο 'Ερασμος στο έργο του, "Μωρίας Εγκώμιον"!
Έκτοτε επικράτησε η παραποίηση του Σαούλ/Παύλου που αναφερόταν σε
(δήθεν) επιγραφή, απευθυνόμενη σε ΕΝΑΝ άγνωστο θεό: "ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ",
υπονοώντας ότι οι Αθηναίοι γνώριζαν πως ο θεός ήταν ένας και μοναδικός, ενώ
κατά βάθος πίστευαν ότι οι θεοί τους οποίους λάτρευαν ήταν ψεύτικοι (!!!)
Με την πάροδο των αιώνων αυτή η ψευδεπίγραφη ρήση διαδόθηκε ευρύτατα.
Ακούστηκε στις εκκλησίες, διδάχθηκε στα ελληνικά σχολεία, πέρασε σε
βιβλία, μέχρι και σε γραμματόσημο αποτυπώθηκε, ώστε να ταξιδέψει στα πέρατα της
γης! Και τελικά, η παραχάραξη του Παύλου έφτασε μέχρι τις ημέρες μας,
παρουσιάζοντας τους προγόνους μας να "εξυμνούν και να τιμούν" τον ΕΝΑ
και ΜΟΝΑΔΙΚΟ, αλλά ΑΓΝΩΣΤΟ έως τότε ΘΕΟ...!!!
Δεν είναι το μοναδικό στοιχείο της εθνικής μας παράδοσης και ιστορίας
που έχει αλλοιωθεί, μολύνοντας την συλλογική μνήμη των Ελλήνων με το δηλητήριο
του ψεύδους και της αμφισβήτησης. Όμως σήμερα, μετά από 17 αιώνες σκληρής
επιβολής αλλότριων πεποιθήσεων, είναι πλέον χρέος μας να αγωνιστούμε, ώστε η
Αλήθεια να επανέλθει στην μνήμη, στην ιστορία και στη ζωή μας.
Ο Ελληνισμός σκυλεύθηκε και διώχθηκε απάνθρωπα, όμως οι Έλληνες
εξακολουθούμε να υπάρχουμε, γιατί το ψυχικό μας κύτταρο είναι πανίσχυρο και δεν
μας αφήνει να χαθούμε. Μέσα απ' τα συντρίμμια, πέτρα-πέτρα, αναστηλώνουμε τα
ιδανικά που μας γκρέμισαν, έχοντας χαραγμένο στην ψυχή μας το μεγαλείο των
προγόνων μας, οι οποίοι σέβονταν και τιμούσαν όλους τους λαούς, τους ανθρώπους
και τις πεποιθήσεις τους, σμιλεύοντας τον σεβασμό τους επάνω στο μάρμαρο...
«ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ, ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ, ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ»
“Break the chains, live free”
This image is not just a sketch; it is a reminder. The man who kicks the cross is not an “unbeliever”, he is not a “sinner”. He is the man who refused to live on crutches, who got tired of subordinating his reason to dogmas, who threw off the chains of guilt and fear.
The Christian religion is not truth; it is a system of power. A tool of control that dresses irrationality in a cloak of “sanctity”. Those who manage to throw it out of their lives breathe for the first time real freedom, freedom of thought, freedom of choice, freedom to seek the truth without gags.
You don’t need Saviors, nor promises of a “heaven”;
you only need the courage to look at the world as it is. Man does not
accomplish great things because he prays, but because he creates, investigates
and questions.
«Σπάσε τα δεσμά Ζήσε ελεύθερος»
Η εικόνα αυτή δεν είναι απλώς ένα σκίτσο είναι μια υπενθύμιση. Ο άνθρωπος που κλωτσά τον σταυρό δεν είναι «άπιστος», δεν είναι «αμαρτωλός». Είναι ο άνθρωπος που αρνήθηκε να ζει με δεκανίκια, που κουράστηκε να υποτάσσει τη λογική του σε δόγματα, που πέταξε από πάνω του τις αλυσίδες της ενοχής και του φόβου.
Η χριστιανική θρησκεία δεν είναι αλήθεια είναι σύστημα εξουσίας. Ένα εργαλείο ελέγχου που ντύνει τον παραλογισμό με μανδύα «ιερότητας». Όσοι καταφέρνουν να την πετάξουν από τη ζωή τους, ανασαίνουν για πρώτη φορά πραγματική ελευθερία, ελευθερία σκέψης, ελευθερία επιλογής, ελευθερία να αναζητούν την αλήθεια χωρίς φίμωτρα.
Δεν χρειάζεσαι σωτήρες, ούτε υποσχέσεις για «παράδεισο»· χρειάζεσαι μόνο θάρρος να κοιτάξεις τον κόσμο όπως είναι. Ο άνθρωπος δεν μεγαλουργεί επειδή προσεύχεται, αλλά επειδή δημιουργεί, ερευνά και αμφισβητεί.
Holy
Communion has no place in education. Just as we should not teach children that
the earth is flat or that diseases can be cured by exorcisms, we should not
have them “blessed” with holy communion. The only real blessing for children is
critical thinking, freedom and knowledge. All the rest is just a shadow of
obscurantism that refuses to go away.
And a word
to the parents who applaud these ceremonies, by insisting on holy communion you
are not protecting your children, you are trapping them in superstitions that
prevent them from breathing freely. If you truly want their well-being, stand
by them in the search for knowledge, not in the reproduction of rituals that
belong to the past.
...........................
Ο αγιασμός δεν έχει καμία θέση στην εκπαίδευση. Όπως δεν θα έπρεπε να
διδάσκουμε στα παιδιά ότι η γη είναι επίπεδη ή ότι οι αρρώστιες φεύγουν με
εξορκισμούς, έτσι δεν θα έπρεπε να τα βάζουμε να «ευλογούνται» με αγιασμό. Η
μόνη πραγματική ευλογία για τα παιδιά είναι η κριτική σκέψη, η ελευθερία και η
γνώση. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς σκιά του σκοταδισμού που αρνείται να φύγει.
Και μια κουβέντα προς τους γονείς που χειροκροτούν αυτές τις τελετές, με
το να επιμένετε στον αγιασμό δεν προστατεύετε τα παιδιά σας, τα εγκλωβίζετε σε
δεισιδαιμονίες που τα εμποδίζουν να αναπνεύσουν ελεύθερα. Αν πραγματικά θέλετε
το καλό τους, σταθείτε δίπλα τους στην αναζήτηση της γνώσης, όχι στην
αναπαραγωγή τελετουργιών που ανήκουν στο παρελθόν.
Holy Communion has no place in education. Just as we should not teach children that the earth is flat or that diseases can be cured by exorcisms, we should not have them “blessed” with holy communion. The only real blessing for children is critical thinking, freedom and knowledge. All the rest is just a shadow of obscurantism that refuses to go away.
And a word
to the parents who applaud these ceremonies, by insisting on holy communion you
are not protecting your children, you are trapping them in superstitions that
prevent them from breathing freely. If you truly want their well-being, stand
by them in the search for knowledge, not in the reproduction of rituals that
belong to the past.
Ο αγιασμός δεν έχει καμία θέση στην εκπαίδευση. Όπως δεν θα έπρεπε να διδάσκουμε στα παιδιά ότι η γη είναι επίπεδη ή ότι οι αρρώστιες φεύγουν με εξορκισμούς, έτσι δεν θα έπρεπε να τα βάζουμε να «ευλογούνται» με αγιασμό. Η μόνη πραγματική ευλογία για τα παιδιά είναι η κριτική σκέψη, η ελευθερία και η γνώση. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς σκιά του σκοταδισμού που αρνείται να φύγει.
Και μια κουβέντα προς τους γονείς που χειροκροτούν αυτές τις τελετές, με
το να επιμένετε στον αγιασμό δεν προστατεύετε τα παιδιά σας, τα εγκλωβίζετε σε
δεισιδαιμονίες που τα εμποδίζουν να αναπνεύσουν ελεύθερα. Αν πραγματικά θέλετε
το καλό τους, σταθείτε δίπλα τους στην αναζήτηση της γνώσης, όχι στην
αναπαραγωγή τελετουργιών που ανήκουν στο παρελθόν.
Phoebus Apollo, one of the most brilliant and complex deities of the ancient Greek
pantheon, represents a wide range of concepts ranging from light and art to
prophecy and healing. As the god of light, Apollo symbolizes clarity, knowledge
and reason, the very principle that dispels the darkness of ignorance. He is
the patron of the arts, especially music and poetry, with his lyre expressing
harmony and measure, elements that were considered essential for order in both
society and the human soul. His relationship with prophecy, mainly through the
oracle of Delphi, makes him synonymous with wisdom and the revelation of truth.
His power in healing indicates his ability to restore health, not only of the
body, but also of the soul, restoring balance. The animals associated with him,
such as the swan, denote nobility and purity, while the raven, although
associated with punishment, is often referred to as a harbinger of knowledge.
His symbols, such as the laurel, which was his sacred plant, symbolize
immortality, victory and honour. The analysis of the myth of Phoebus Apollo
reveals a deeper meaning, a teaching that concerns the very path of the human
soul. His story teaches us that the light of knowledge is what guides us, that
harmony and moderation are essential for a balanced life, and that truth, no
matter how harsh, is the foundation of our spiritual evolution. He calls us to
seek beauty, cultivate the arts and use our reason to overcome chaos and find
our inner balance. In the end, the myth of Apollo is not just a story about a
god, but an allegory for the human search for truth, harmony and spiritual
fulfillment, reminding us that our lives should be a constant effort to bring
the light of knowledge and truth within us.
Βe happy and well my friends.
Ο Φοίβος Απόλλων, μια από τις πιο λαμπρές και σύνθετες θεότητες του αρχαιοελληνικού πανθέου, αντιπροσωπεύει ένα ευρύ φάσμα εννοιών που εκτείνονται από το φως και την τέχνη μέχρι την προφητεία και τη θεραπεία. Ως θεός του φωτός, ο Απόλλων συμβολίζει τη διαύγεια, τη γνώση και τη λογική, την ίδια την αρχή που διαλύει το σκοτάδι της άγνοιας. Είναι ο προστάτης των τεχνών, ιδιαίτερα της μουσικής και της ποίησης, με τη λύρα του να εκφράζει την αρμονία και το μέτρο, στοιχεία που θεωρούνταν απαραίτητα για την ευταξία τόσο στην κοινωνία όσο και στην ανθρώπινη ψυχή. Η σχέση του με την προφητεία, κυρίως μέσω του μαντείου των Δελφών, τον καθιστά συνώνυμο της σοφίας και της αποκάλυψης της αλήθειας. Η δύναμή του στη θεραπεία υποδηλώνει την ικανότητά του να επαναφέρει την υγεία, όχι μόνο του σώματος, αλλά και της ψυχής, αποκαθιστώντας την ισορροπία. Τα ζώα που συνδέονται μαζί του, όπως ο κύκνος, υποδηλώνουν την ευγένεια και την καθαρότητα, ενώ το κοράκι, αν και συνδέθηκε με την τιμωρία, συχνά αναφέρεται ως προάγγελος της γνώσης. Τα σύμβολά του, όπως η δάφνη, που ήταν το ιερό του φυτό, συμβολίζουν την αθανασία, τη νίκη και την τιμή. Η ανάλυση του μύθου του Φοίβου Απόλλωνα αποκαλύπτει ένα βαθύτερο νόημα, μια διδαχή που αφορά την ίδια την πορεία της ανθρώπινης ψυχής. Η ιστορία του μας διδάσκει ότι το φως της γνώσης είναι αυτό που μας οδηγεί, ότι η αρμονία και το μέτρο είναι απαραίτητα για έναν ισορροπημένο βίο, και ότι η αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι, είναι το θεμέλιο της πνευματικής μας εξέλιξης. Μας καλεί να αναζητήσουμε την ομορφιά, να καλλιεργήσουμε τις τέχνες και να χρησιμοποιήσουμε τη λογική μας για να ξεπεράσουμε το χάος και να βρούμε την εσωτερική μας ισορροπία. Στο τέλος, ο μύθος του Απόλλωνα δεν είναι απλώς μια αφήγηση για έναν θεό, αλλά μια αλληγορία για την ανθρώπινη αναζήτηση της αλήθειας, της αρμονίας και της πνευματικής ολοκλήρωσης, υπενθυμίζοντάς μας πως ο βίος μας πρέπει να είναι μια συνεχής προσπάθεια να φέρουμε το φως της γνώσης και της αλήθειας μέσα μας.
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε.
BLESSED IS THE END
Solon the Athenian, one of the seven wise men of the ancient world, went down in history not only for his radical laws, but also for his profound wisdom, which is captured in the infamous phrase “blessed is nothing before the end”. The story behind this eternal lesson is drawn mainly from the historian Herodotus, in the first book of his “histories”, and is one of the most famous and emblematic narratives of antiquity. The setting is in the capital of Lydia, Sardis, where the legendarily wealthy Croesus reigned. Solon, traveling after his legislative work in Athens, arrived at the court of Croesus. The king, full of pride in his immense wealth and power, showed the wise man all his riches,
his treasuries and his luxurious palaces, and then asked him who he considered the happiest man in the world. Croesus expected to hear his own name, but Solon denied him, naming Tellus the Athenian, a simple citizen who lived a virtuous life and died gloriously fighting for his country. When Croesus, surprised, asked who was second to happy, Solon mentioned the brothers Cleob and Biton, who were honoured by their mother and the gods for their piety and physical
strength, ending up in their sleep after their deed. Enraged, Croesus then asked Solon why he did not consider him happy, while he had so much wealth and power. Then Solon replied with the famous phrase, explaining that human life is full of unpredictable twists and turns and that true happiness can only be judged when it is complete.
This prophetic saying of Solon proved tragically true for Croesus. Years later, Croesus found himself a prisoner of the Persian king Cyrus, after the defeat of his army. Cyrus, determined to execute him, ordered a great pyre to be lit to burn Croesus alive. As the flames began to surround him, Croesus, realizing his tragic fate and the futility of his wealth and power, cried out Solon's name three times loudly: "O Solon, O Solon, O Solon!" Cyrus, hearing Croesus' desperate cries, asked the reason for this invocation. Croesus then told him the story of his meeting with the wise Athenian and Solon's warning. The story moved Cyrus so much that, thinking about the changeability of fortune
and the transience of human glory, he ordered the fire to be extinguished and saved Croesus.
The deeper lesson and the DE symbolization of this myth are extremely timely for the soul and the life we live. Croesus symbolizes the man who focuses his existence on the external surface, on wealth and recognition, believing that happiness is something that can be bought or displayed. Solon, on the other hand, represents inner truth and true wisdom, calling us to look beyond material goods. The "end" of the phrase is not simply physical death, but the complete meaning of a life. He reminds us that bliss is not a momentary state, but the result of a journey, a continuous effort for a virtuous life, Honor and contribution. The lesson we learn is that our soul, in order to find true peace and fulfillment, must free itself from dependence on perishable goods and seek its meaning in integrity and values. He urges us to live wisely, knowing that fortune is fickle and that true happiness is not found in possession, but in the quality of our life. The story of Solon and Croesus proves, ultimately, that the greatest glory does not belong to the one who has the most, but to the one who lives a meaningful life, because only at its end can one judge whether he was truly "blessed". Be happy and well, my friends.
ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΈΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ
Ο Σόλων ο Αθηναίος, ένας από τους επτά σοφούς του αρχαίου κόσμου, δεν έμεινε στην ιστορία μόνο για τους ριζοσπαστικούς του νόμους, αλλά και για τη βαθιά του σοφία, η οποία αποτυπώνεται στην περιβόητη φράση «μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό το αιώνιο δίδαγμα, αντλείται κυρίως από τον ιστορικό Ηρόδοτο, στο πρώτο βιβλίο των Ιστοριών του, και αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά και εμβληματικά αφηγήματα της αρχαιότητας. Το σκηνικό εκτυλίσσεται στην πρωτεύουσα της Λυδίας, τις Σάρδεις, όπου βασίλευε ο θρυλικά πλούσιος Κροίσος. Ο Σόλων, ταξιδεύοντας μετά το νομοθετικό του έργο στην Αθήνα, έφτασε στην αυλή του Κροίσου. Ο βασιλιάς, γεμάτος υπερηφάνεια για τον απύθμητο πλούτο και την εξουσία του, έδειξε στον σοφό όλα του τα πλούτη, τις θησαυροθήκες του και τα πολυτελή παλάτια του, και στη συνέχεια τον ρώτησε ποιον θεωρεί τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Ο Κροίσος περίμενε να ακούσει το δικό του όνομα, αλλά ο Σόλων τον διέψευσε, ονομάζοντας τον Τέλλο τον Αθηναίο, έναν απλό πολίτη που έζησε μια ενάρετη ζωή και πέθανε ένδοξα μαχόμενος για την πατρίδα του. Όταν ο Κροίσος, έκπληκτος, ρώτησε για δεύτερο ευτυχισμένο, ο Σόλων ανέφερε τους αδελφούς Κλέοβη και Βίτωνα, οι οποίοι τιμήθηκαν από τη μητέρα τους και τους θεούς για την ευλάβεια και τη σωματική τους δύναμη, καταλήγοντας στον ύπνο τους μετά την πράξη τους. Εξοργισμένος ο Κροίσος, ρώτησε τότε τον Σόλωνα γιατί δεν τον θεωρεί ευτυχισμένο, ενώ έχει τόσο πλούτο και εξουσία. Τότε ο Σόλων του απάντησε με την περίφημη φράση, εξηγώντας του πως η ανθρώπινη ζωή είναι γεμάτη απρόβλεπτες ανατροπές και πως η αληθινή ευτυχία δεν μπορεί να κριθεί παρά μόνο όταν έχει ολοκληρωθεί.
Η προφητική αυτή ρήση του Σόλωνα αποδείχθηκε τραγικά αληθινή για τον Κροίσο. Χρόνια αργότερα, ο Κροίσος βρέθηκε αιχμάλωτος του Πέρση βασιλιά Κύρου, μετά την ήττα του στρατού του. Ο Κύρος, αποφασισμένος να τον εκτελέσει, διέταξε να ανάψουν μια μεγάλη πυρά για να κάψουν τον Κροίσο ζωντανό. Καθώς οι φλόγες άρχισαν να τον κυκλώνουν, ο Κροίσος, συνειδητοποιώντας την τραγική του μοίρα και την ματαιότητα του πλούτου και της εξουσίας του, φώναξε τρεις φορές δυνατά το όνομα του Σόλωνα: "Ω Σόλων, Ω Σόλων, Ω Σόλων!" Ο Κύρος, ακούγοντας τις απεγνωσμένες κραυγές του Κροίσου, ρώτησε την αιτία αυτής της επίκλησης. Ο Κροίσος του διηγήθηκε τότε την ιστορία της συνάντησής του με τον σοφό Αθηναίο και την προειδοποίηση του Σόλωνα. Η ιστορία συγκίνησε τόσο πολύ τον Κύρο, ο οποίος, σκεπτόμενος την εναλλαγή της τύχης και την παροδικότητα της ανθρώπινης δόξας, διέταξε να σβήσουν την πυρά και έσωσε τον Κροίσο.
Η βαθύτερη διδαχή και ο αποσυμβολισμός αυτού του μύθου είναι εξαιρετικά επίκαιρα για την ψυχή και τον βίο που ζούμε. Ο Κροίσος συμβολίζει τον άνθρωπο που εστιάζει την ύπαρξή του στην εξωτερική επιφάνεια, στον πλούτο και στην αναγνώριση, πιστεύοντας πως η ευτυχία είναι κάτι που μπορεί να αγοραστεί ή να επιδειχθεί. Ο Σόλων, από την άλλη, εκπροσωπεί την εσωτερική αλήθεια και την πραγματική σοφία, που μας καλεί να κοιτάξουμε πέρα από τα υλικά αγαθά. Το "τέλος" της φράσης δεν είναι απλά ο φυσικός θάνατος, αλλά το ολοκληρωμένο νόημα μιας ζωής. Μας υπενθυμίζει ότι η ευδαιμονία δεν είναι μια στιγμιαία κατάσταση, αλλά το αποτέλεσμα μιας πορείας, μιας συνεχούς προσπάθειας για ενάρετη ζωή, τιμή και προσφορά. Το μάθημα που παίρνουμε είναι πως η ψυχή μας, για να βρει την πραγματική γαλήνη και πληρότητα, πρέπει να απαλλαγεί από την εξάρτηση των φθαρτών αγαθών και να αναζητήσει το νόημά της στην ακεραιότητα και τις αξίες. Μας προτρέπει να ζούμε με σύνεση, γνωρίζοντας ότι η τύχη είναι ευμετάβλητη και ότι η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται στην κατοχή, αλλά στην ποιότητα του βίου μας. Η ιστορία του Σόλωνα με τον Κροίσο αποδεικνύει, τελικά, πως η μεγαλύτερη δόξα δεν ανήκει σε αυτόν που έχει τα περισσότερα, αλλά σε αυτόν που ζει μια ζωή με νόημα, γιατί μόνο στο τέλος της μπορεί κανείς να κρίνει αν ήταν πραγματικά "μακάριος".
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε φίλοι μου.
THE STATUE OF ZEUS AT OLYMPIA.
The Statue of Zeus at Olympia, one of the most magnificent works of antiquity, was one of the Seven Wonders of the Ancient World. Its creation dates back to around 435 BC and was created by the famous sculptor Phidias, who had already gained fame for creating the statue of Athena Parthenos on the Acropolis of Athens. The statue, which was located in the Temple of Zeus at Olympia, was a huge gold and ivory work, about 12 meters high, depicting the king of the gods seated on his throne. The throne was made of ebony, the body of the statue was made of ivory plates, while its clothes and hair were made of gold, creating an image of unparalleled splendor and grandeur.
Information about the statue is drawn from various ancient writers and historians. The most important of them is the traveller Pausanias, who in his work "Tour of Greece" describes in every detail the statue and the method of its construction. Other writers, such as Dio Chrysostom, Cicero and Pliny the Elder, mention it in their works, confirming its fame and artistic value. The fate of the statue is unfortunately unknown. It is believed that it was destroyed in a fire either in the Temple of Zeus, or, possibly, after it had been transferred to Constantinople.
The Statue of Zeus was not just a work of art, but a symbol of faith and power. Its construction on such a grand scale reflects the ancient Greeks’ belief that Zeus was the supreme god, the all-powerful ruler of the World and Universe. The gold-ivory technique symbolizes the combination of eternity and grace: gold represents the eternal and the imperishable, while ivory represents beauty and perfection. The myth of the statue gives us a lesson for our lives: just as Phidias tried to capture the perfection and magnificence of Zeus in a material object, so too can we strive to achieve perfection in our own actions. Similarly, the destruction of the statue reminds us that nothing is eternal, and that true beauty and value are not found in material things, but in the ideas and values they represent. The statue of Zeus remains alive in our memory not because of its materiality, but because of its artistic value and spiritual significance.
Be happy and well, my friends.
ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ.
Το Άγαλμα του Δία στην Ολυμπία, ένα από τα πιο μεγαλειώδη έργα της αρχαιότητας, ήταν ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου. Η δημιουργία του χρονολογείται περίπου το 435 π.Χ. και φιλοτεχνήθηκε από τον διάσημο γλύπτη Φειδία, ο οποίος είχε ήδη αποκτήσει φήμη για τη δημιουργία του αγάλματος της Αθηνάς Παρθένου στην Ακρόπολη των Αθηνών. Το άγαλμα, που βρισκόταν στον Ναό του Διός στην Ολυμπία, ήταν ένα τεράστιο χρυσελεφάντινο έργο, ύψους περίπου 12 μέτρων, που απεικόνιζε τον βασιλιά των θεών καθισμένο στον θρόνο του. Ο θρόνος ήταν από ξύλο έβενο, το σώμα του αγάλματος ήταν φτιαγμένο από πλάκες ελεφαντοστού, ενώ τα ενδύματα και τα μαλλιά του ήταν από χρυσό, δημιουργώντας μια εικόνα απαράμιλλης λαμπρότητας και μεγαλοπρέπειας.
Πληροφορίες για το άγαλμα αντλούμε από διάφορους αρχαίους συγγραφείς και ιστορικούς. Ο πιο σημαντικός από αυτούς είναι ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος στο έργο του "Ελλάδος Περιήγησις" περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια το άγαλμα και τον τρόπο κατασκευής του. Άλλοι συγγραφείς, όπως ο Δίων Χρυσόστομος, ο Κικέρων και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, το αναφέρουν στα έργα τους, επιβεβαιώνοντας τη φήμη και την καλλιτεχνική του αξία. Το τέλος του αγάλματος είναι δυστυχώς άγνωστο. Θεωρείται ότι καταστράφηκε σε πυρκαγιά είτε στον Ναό του Διός, είτε, πιθανόν, αφού είχε μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη.
Το Άγαλμα του Δία δεν ήταν απλώς ένα έργο τέχνης, αλλά ένα σύμβολο της πίστης και της δύναμης. Η κατασκευή του σε τέτοια μεγαλοπρεπή κλίμακα αντανακλά
την πεποίθηση των αρχαίων Ελλήνων ότι ο Δίας ήταν ο υπέρτατος θεός, ο
παντοδύναμος κυβερνήτης του κόσμου. Η χρυσελεφάντινη τεχνική συμβολίζει τον
συνδυασμό της αιωνιότητας και της χάρης: ο χρυσός αντιπροσωπεύει το αιώνιο και
το άφθαρτο, ενώ το ελεφαντόδοντο το κάλλος και την τελειότητα. Ο μύθος του
αγάλματος μάς δίνει ένα δίδαγμα για τη ζωή μας: όπως ο Φειδίας προσπάθησε να
αποτυπώσει την τελειότητα και τη μεγαλοπρέπεια του Δία σε ένα υλικό
αντικείμενο, έτσι και εμείς μπορούμε να προσπαθήσουμε να φτάσουμε την
τελειότητα στις δικές μας πράξεις. Ομοίως, η καταστροφή του αγάλματος μας
υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο, και ότι η αληθινή ομορφιά και αξία δεν
βρίσκονται στα υλικά πράγματα, αλλά στις ιδέες και στις αξίες που
αντιπροσωπεύουν. Το άγαλμα του Δία παραμένει ζωντανό στη μνήμη μας όχι λόγω της
ύλης του, αλλά λόγω της καλλιτεχνικής του αξίας και της πνευματικής του
σημασίας.
Ερρωσθε και ευδαιμονειτε φίλοι μου.
No comments:
Post a Comment