CONTINUATION OF HELLENISM IS IN DOUBT. ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

THE VANISHING OF CONSCIOUS HELLENISM

Minas Savvas, Ph.D.
Professor of American Literature and Creative Writing
San Diego State University, California

I was invited as a participant in a panel discussion entitled “The Future of Hellenism in America.” The other panelists were a professor of philosophy and a professor of ancient history. The professor of philosophy spoke about the modem borrowings and inspirations that sprang from the glorious achievements of the ancient Greeks. He enumerated some of the plays, operas, musical compositions and artistic works in subsequent centuries that would not have been possible without the legacy of Hellenism. The historian, the only non-Greek in the panel, echoed the philosopher, praised the ancient thinkers that all people must cherish and expressed his optimism for the Hellenic ideals.

When my turn came, I spoke about Greek America by reminding the audience that we are addressing our remarks on the future of genuine Greekness. Pessimism, of course, has never been popular, so I was obliged to qualify my remarks by explaining that my kind of Hellenism is not just history and culture in their bare reality, in their invulnerable substance. Such Hellenism is bound to survive, in spite of the barbarians at the gates – the afrocentrists, multiculturalists and cultural relativists. My Hellenism, I explained, is impassioned knowledge. It is a compulsive affection, not unconditional (as chauvinism would be) but persistent and true. It is getting a lump in your throat when the Greek national anthem is heard or when you read some lines from George Seferis or Yiannis Ritsos. It is the Hellenism that will bring those involuntary tears to your eyes when a Greek village girl stands on the Olympic winner’s platform while the Greek flag is raised and the flutters on the high mast. It is the gloating and rejoicing when you read Sappho’s lyrics or Thucydides judicious prose. It is the urge to wish to fight back when you hear or read Greece and the Greeks are unfairly denigrated. {It would be chauvinism, however, if one did so when the criticism was fair}.

Far from chauvinism, my Hellenism is an instinctive, patriotic love for a vulnerable, much-tormented, achievement-rich, little country where I first saw the sun’s light. Yes, I am cautiously pessimistic about my kind of Hellenism in, say, the year 2060. What with intermarriage [ estimates of Greeks marrying outside of their ethnic origin now range from 65% to 80% ], with no migrants from Greece, and with the third and fourth generation having their consciousness rapidly and most noticeably diminish, I see no light in the end of the proverbial tunnel.
While some of us among the more ethnically vigilant, for instance, puffed our chests with pride because a Greek by the name of Tom Pappas was to represent the United States in the decathlon in the 2000 Sydney Olympics, the blond athlete himself was hardly aware that he was Greek. An article a few months after the Olympics, in the weekly The Greek American who interviewed him, pointed out that, “Toms only connection to his Greekness was his name.” (December 9-10, 2000). Tom is, in my view, the mainstream direction of the future, and, judging from similar examples, the future in some respects is already here.

Projections indeed suggest that even by 2040 Greek-American communities as we know them will be shadows of their former selves. AHEPA, the Pan Cretans, the Pan Arcadians, and other such organizations are already becoming geriatric. The lament “Where are the young? Is constant and persistent in specifically Hellenic organizations. Intermarriage and assimilation, already rampant, are bound to increase and though Greek names will still remain and may raise a knowing eyebrow or two, the throbbing musculature of Hellenism, that which is informed by passion and pride, is on its way to becoming a crumbling, osteoporotic skeleton. In certain pockets of America, I presume, even 50 years from now, we will still have the superficially Greek parochial festivals, with those Hellenes who are largely attracted by the catnip of mousaka and tsamiko. Yet, even these, I predict, will be smaller than and only remotely as Greek as we have come to know them in the twentieth century.

As for the role of the Greek Orthodox Church (if it will still be called “Greek Orthodox”), it will have – as it has for almost three decades – turned its back to ethniticity in general. I know there are exceptions, but the liturgy performed increasingly in English , the Church’s distance from secular celebrations, the galloping multiplications of converts, in both clergy and laity, should lead us to some conspicuous conclusions. Patriarch Bartolommeo’s recent unfortunate comment that the Church needs to be divorced from Hellenism is indeed a portent of the future. That the Phanar recently did not permit the patriotic Archbishop Christodoulos to lead the Greek Independence parade in New York should not surprise us.

.......................................................................................

(  The Greek Orthodox Church around the world in many instances no longer has a policy of maintaining and keeping alive the Hellenic identity, language, real Hellenic culture or Hellenic heritage. It is  only interested in expanding the number of Orthodox Christians in its ranks. Hellenism and Christianity are diametrically opposed to one another.

In Greece the ministry of education has stopped the teaching of the ancient Greek language in the schools. In other words it has sealed off the well, the fountain of knowledge that our Hellenic language derives all of its richness and continuity from. Without the full richness of the Greek language there cannot be a rich and productive Hellenic thought and creativity.

Christian Orthodoxy is shared by many nationalities, it cannot  guarantee in any way the continuity or survival  of Hellenism.

In Greece, the state, all the political parties, the Church and the Mass Media are all against the teaching of our real Hellenic heritage!!

We will not succeed in maintaining our Hellenism without the teaching of our Hellenic language, our true / real history, our philosophy, and our Hellenic National Religion to all of our Greek children!!

A Hellenic education founded on Hellenic principles and values is a must!!

Ελληνική παιδεία και αγωγή !!

Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει πλέον την πολιτική της διατήρησης της ελληνικής ταυτότητας, γλώσσας, του πραγματικού ελληνικού πολιτισμού ή την ελληνική κληρονομιά μας, αλλά ενδιαφέρεται μόνο για την επέκταση του αριθμού των ορθόδοξων χριστιανών στις τάξεις της. Επίσης ο Χριστιανισμός είναι διαμετρικά αντίθετος με τον Ελληνισμό.

Στην Ελλάδα το υπουργείο Παιδείας σταμάτησε τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στα σχολεία. Με άλλα λόγια έχει σφραγίσει το πηγάδι, την πηγή της γνώσης που η ελληνική μας γλώσσα αποδίδει όλο τον πλούτο και τη συνέχειά της. Χωρίς τον πλήρη πλούτο της ελληνικής γλώσσας δεν υπάρχει πλούσια και παραγωγική ελληνική σκέψη και δημιουργικότητα.

Η Χριστιανική Ορθοδοξία μοιράζεται με πολλές εθνικότητες, δεν μπορεί να εγγυηθεί με κανέναν τρόπο τη συνέχεια ή την επιβίωση του Ελληνισμού.

Στην Ελλάδα, το κράτος, όλα τα πολιτικά κόμματα, η Εκκλησία και τα ΜΜΕ είναι ενάντια στη διδασκαλία της πραγματικής ελληνικής μας κληρονομιάς!!

Δεν θα κατορθώσουμε να διατηρήσουμε τον Ελληνισμό μας χωρίς τη διδασκαλία της Ελληνικής μας γλώσσας, την αληθινή / πραγματική ιστορία μας, τη φιλοσοφία μας και την Ελληνική μας Εθνική Θρησκεία σε όλα τα παιδιά μας, σε όλα τα ελληνόπουλα του κόσμου !!

Μια ελληνική εκπαίδευση που βασίζεται στις ελληνικές αρχές και αξίες είναι απαραίτητη !!

Ελληνική παιδεία και αγωγή !!  

Aristotelis Alexandridis  )

.......................................................................

continuation...
Though my cynicism does not consort with some strident anti-clerical Greeks who think of the Church as the perennial enemy of Hellenism, there are those who will even argue that in general the Church in America has been trying to subvert Hellenism for decades, forgetting the inextricable connection of the language of the Gospels with the essence of Orthodoxy or of the importance of Hellenic (even if pagan - Hellenic National Religion and Faith) thought to the precepts of the early fathers and of Greek Orthodox theology. But I do surmise that here and there in the Orthodox churches of the future there will still be encouragement for those festivals. Such celebrations, after all, will help to raise funds and those for whom the name Aristotle can only mean Onassis will be parishioners who will have to understand that such ethnic affairs must emphasize more than Hellenism and that in themselves they are unnecessary to being a good Orthodox steward.
I hope, of course, that I am mistaken in my pessimism. And I do wish that my optimism were not so overwhelmed by my pessimism. Oh, yes, I do hope that if there is light at the end of the tunnel it is not the oncoming train. I even could here find it possible to light a candle, besides cursing the darkness. Though diluted and with some of the passion diminished, genuine Greekness may survive with people, Greek or non-Greek, who will concentrate on its values and its ideals. Some of the young Orthodox converts may indeed see beyond the religiosity; some non-Greek mates may move beyond the culinary and such and become truly interested in the essence of their partner’s ethnicity.

Non-Greeks, in general, may indeed out-Hellenize the shallow Hellenes as they become what Isocrates called “participants in our education” (“tis imeteras paideias metehontes”). In turn (and I have met such people) they may indeed promulgate the glory and ideals of Hellenism with an intellectual (even if not patriotic) zeal. It may be that our secular organizations will soon be alarmed enough to institute and subsidize schools – tutorial or of any other kind – that will teach the young their Hellenic heritage and culture. Perhaps, as well, such organizations will initiate closer and more frequent contact with the motherland.

Concurrently, the Greek government itself will have to increase its serious involvement in such endeavors. One can also hope that there will be more and better sponsored trips for our youth to Greece, organized by both the Greek state and our diaspora organizations, and all in consonance with the accelerated program of Greek teaching in the language, the culture and the history of mother Hellas. In this regard, a genuine, continuous dialogue between Hellas and the Hellenic diaspora is bound to enrich both. There is also a ray of hope in the “Greek Chairs” being instituted in American universities, though I do wonder how committed their graduates will become to their acquired Hellenism.

The Greekness whose gradual loss I lament here is a mode of thought and the love and passion that accompany it. For a culture to persist, its past and simple nostalgia, though very important, are not enough. To sustain themselves, traditions must stand fast at their core but ought to carve new pathways into the future. The diminution of Greekness does have much to do with the imperatives of evolution. Each generation, by the very nature of things, is bound to adopt its beliefs, its own priorities and its own perceptions. And yet, in my constitutionally-protected opinion, the Greek Americans, though commendable in many ways, have not done enough to sustain what is significant in their ethnicity; to pass on to their offspring the pride that comes from knowing who they are. Even if something of what had been may be salvaged, as I have here suggested, overall, I am sadly compelled to feel that we are headed toward “the cursed misfortune” of succumbing to their fate.
MONDO GRECO
THE GREEK-AMERICAN EXPERIENCE
FALL 2001 – SPRING 2002

..............................................................................................................

Αμφισβήτηση η συνέχεια του Ελληνισμού.

 

Μηνάς Σάββας, Ph.D.

Καθηγητής Αμερικανικής Λογοτεχνίας και Δημιουργικής Γραφής

Κρατικό Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο, Καλιφόρνια.

Προσκλήθηκα ως συμμετέχων σε ένα πάνελ συζήτησης με τίτλο «Το μέλλον του ελληνισμού στην Αμερική». Οι άλλοι συμμετέχοντες ήταν καθηγητής φιλοσοφίας και καθηγητής αρχαίας ιστορίας. Ο καθηγητής φιλοσοφίας μίλησε για τους σύγχρονους δανεισμούς και εμπνεύσεις που ξεπήδησαν από τα ένδοξα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων. Απαρίθμησε μερικά από τα έργα, τις όπερες, τις μουσικές συνθέσεις και τα καλλιτεχνικά έργα στους επόμενους αιώνες που δεν θα ήταν δυνατά χωρίς την κληρονομιά του ελληνισμού. Ο ιστορικός, ο μόνος μη Έλληνας στο πάνελ, απηχούσε τον φιλόσοφο, επαίνεσε τους αρχαίους στοχαστές που όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αγαπούν και εξέφρασε την αισιοδοξία του για τα ελληνικά ιδεώδη.

Όταν ήρθε η σειρά μου, μίλησα για την ελληνική Αμερική υπενθυμίζοντας στο κοινό ότι απευθύνουμε τις παρατηρήσεις μας για το μέλλον της γνήσιας ελληνικότητας. Η απαισιοδοξία, βέβαια, δεν ήταν ποτέ δημοφιλής, γι' αυτό αναγκάστηκα να περιγράψω τις παρατηρήσεις μου εξηγώντας ότι το είδος του ελληνισμού μου δεν είναι μόνο ιστορία και πολιτισμός στη γυμνή τους πραγματικότητα, στην άτρωτη ουσία τους. Ένας τέτοιος ελληνισμός είναι βέβαιο ότι θα επιβιώσει, παρά τους βαρβάρους προ των πυλών – τους αφροκεντριστές, τους πολυπολιτισμικούς και τους πολιτισμικούς σχετικιστές. Ο ελληνισμός μου, εξήγησα, είναι εμπαθής γνώση. Είναι μια ψυχαναγκαστική στοργή, όχι άνευ όρων (όπως θα ήταν ο σοβινισμός) αλλά επίμονη και αληθινή. Σου βγάζει κόμπο στο λαιμό όταν ακούγεται ο ελληνικός εθνικός ύμνος ή όταν διαβάζεις μερικές γραμμές από τον Γιώργο Σεφέρη ή τον Γιάννη Ρίτσο. Είναι ο Ελληνισμός που θα φέρει εκείνα τα ακούσια δάκρυα στα μάτια όταν μια Ελληνίδα χωριατοπούλα στέκεται στην εξέδρα του Ολυμπιονίκη ενώ η ελληνική σημαία υψώνεται και κυματίζει στον ψηλό ιστό. Είναι η αγαλλίαση και η χαρά όταν διαβάζεις τους στίχους της Σαπφούς ή τη συνετή πρόζα του Θουκυδίδη. Είναι η παρόρμηση να επιθυμείς να αντισταθείς όταν ακούς ή διαβάζεις την Ελλάδα και οι Έλληνες δυσφημίζονται άδικα. {Θα ήταν σοβινισμός, ωστόσο, αν το έκανε κανείς όταν η κριτική ήταν δίκαιη}.

Μακριά από σωβινισμό, ο ελληνισμός μου είναι μια ενστικτώδης, πατριωτική αγάπη για μια ευάλωτη, πολύ βασανισμένη, πλούσια σε επιτεύγματα, μικρή χώρα όπου είδα για πρώτη φορά το φως του ήλιου. Ναι, είμαι προσεκτικά απαισιόδοξος για το είδος του ελληνισμού μου, ας πούμε, το έτος 2060. Τι συμβαίνει με τους επιγαμικούς γάμους [οι εκτιμήσεις των Ελλήνων που παντρεύονται εκτός της εθνικής τους καταγωγής κυμαίνονται τώρα από 65% έως 80% ], χωρίς μετανάστες από την Ελλάδα, και με η τρίτη και η τέταρτη γενιά έχοντας τη συνείδησή τους γρήγορα και πιο αισθητά μειώνεται, δεν βλέπω φως στο τέλος της παροιμιώδους σήραγγας.

Ενώ μερικοί από εμάς από τους πιο εθνοτικά άγρυπνους, για παράδειγμα, φουσκώναμε το στήθος μας με περηφάνια επειδή ένας Έλληνας με το όνομα Τομ Παππάς επρόκειτο να εκπροσωπήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες στο δέκαθλο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, ο ίδιος ο ξανθός αθλητής σχεδόν δεν γνώριζε ότι ήταν Έλληνας. Ένα άρθρο λίγους μήνες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην εβδομαδιαία εφημερίδα The Greek American που του πήρε συνέντευξη, επεσήμανε ότι «η μόνη σύνδεση του Toms με την ελληνικότητά του ήταν το όνομά του». (9-10 Δεκεμβρίου 2000). Ο Tom είναι, κατά την άποψή μου, η κύρια κατεύθυνση του μέλλοντος και, κρίνοντας από παρόμοια παραδείγματα, το μέλλον από ορισμένες απόψεις είναι ήδη εδώ.

Πράγματι, οι προβλέψεις υποδηλώνουν ότι ακόμη και μέχρι το 2040 οι ελληνοαμερικανικές κοινότητες όπως τις γνωρίζουμε θα είναι σκιές του πρώην εαυτού τους. Η ΑΧΕΠΑ, οι Παγκρήτιοι, οι Παναρκαδικοί και άλλοι τέτοιοι οργανισμοί γίνονται ήδη γηριατρικοί. Ο θρήνος «Πού είναι οι νέοι; Είναι σταθερός και επίμονος σε ειδικά ελληνικούς οργανισμούς. Οι επιγαμίες και η αφομοίωση, που είναι ήδη αχαλίνωτες, είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν και παρόλο που τα ελληνικά ονόματα θα παραμείνουν ακόμα και μπορεί να ξεσηκώσουν ένα ή δύο φρύδια, η παλλόμενη μυϊκή μάζα του ελληνισμού, αυτή που τροφοδοτείται από το πάθος και την υπερηφάνεια, είναι καθ' οδόν να καταρρέει. , οστεοπορωτικό σκελετό. Σε ορισμένους θύλακες της Αμερικής, υποθέτω, έστω και σε 50 χρόνια από τώρα, θα έχουμε ακόμα τα επιφανειακά ελληνικά παροικιακά πανηγύρια, με εκείνους τους Έλληνες που έλκονται σε μεγάλο βαθμό από το γατόλιθο του μουσακά και του τσάμικο. Ωστόσο, ακόμη και αυτά, προβλέπω, θα είναι μικρότερα από και μόνο τόσο ελληνικά όσο τα γνωρίσαμε τον εικοστό αιώνα.

Όσο για τον ρόλο της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (αν θα εξακολουθήσει να αποκαλείται «Ελληνορθόδοξη»), θα έχει –όπως έχει κάνει εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες– να έχει γυρίσει την πλάτη της στην εθνότητα γενικότερα. Ξέρω ότι υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά η λειτουργία που τελείται όλο και περισσότερο στα Αγγλικά, η απόσταση της Εκκλησίας από τις κοσμικές εορτές, οι καλπάζοντες πολλαπλασιασμοί προσήλυτων, τόσο σε κληρικούς όσο και σε λαϊκούς, θα πρέπει να μας οδηγήσουν σε κάποια εμφανή συμπεράσματα. Το πρόσφατο ατυχές σχόλιο του Πατριάρχη Βαρτολομμέο ότι η Εκκλησία χρειάζεται διαζύγιο από τον Ελληνισμό είναι πράγματι προμήνυμα του μέλλοντος. Το ότι το Φανάρι πρόσφατα δεν επέτρεψε στον πατριώτη Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο να ηγηθεί της παρέλασης της Ελληνικής Ανεξαρτησίας στη Νέα Υόρκη δεν πρέπει να μας εκπλήσσει.

Αν και ο κυνισμός μου δεν συνεννοείται με κάποιους σκληροτράχηλους αντικληρικούς Έλληνες που θεωρούν την Εκκλησία ως τον αιώνιο εχθρό του Ελληνισμού, υπάρχουν εκείνοι που θα υποστηρίξουν ότι γενικά η Εκκλησία στην Αμερική προσπαθεί να υπονομεύσει τον ελληνισμό εδώ και δεκαετίες, ξεχνώντας το άρρηκτη σύνδεση της γλώσσας των Ευαγγελίων με την ουσία της Ορθοδοξίας ή της σημασίας της Ελληνικής (έστω και ειδωλολατρικής - Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας και Πίστεως) σκέψης με τις επιταγές των πρώτων πατέρων και της ελληνορθόδοξης θεολογίας. Αλλά υποθέτω ότι εδώ κι εκεί στις ορθόδοξες εκκλησίες του μέλλοντος θα υπάρχει ακόμα ενθάρρυνση για αυτές τις γιορτές. Τέτοιοι εορτασμοί, άλλωστε, θα βοηθήσουν στη συγκέντρωση κεφαλαίων και όσοι το όνομα Αριστοτέλης μπορεί να σημαίνει μόνο Ωνάση θα είναι ενορίτες που θα πρέπει να καταλάβουν ότι τέτοιες εθνοτικές υποθέσεις πρέπει να τονίζουν περισσότερο από τον ελληνισμό και ότι από μόνες τους είναι περιττές για να είναι καλοί. Ορθόδοξος οικονόμος.

Ελπίζω, φυσικά, να κάνω λάθος στην απαισιοδοξία μου. Και μακάρι η αισιοδοξία μου να μην κατακλυζόταν τόσο από την απαισιοδοξία μου. Ω, ναι, ελπίζω ότι αν υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ δεν είναι το τρένο που έρχεται. Θα μπορούσα να βρω ακόμη και εδώ ότι είναι δυνατό να ανάψω ένα κερί, εκτός από το να βρίζω το σκοτάδι. Αν και αραιωμένη και με λίγο από το πάθος μειωμένο, η γνήσια ελληνικότητα μπορεί να επιβιώσει με ανθρώπους, Έλληνες ή μη, που θα συγκεντρωθούν στις αξίες και τα ιδανικά της. Μερικοί από τους νεαρούς Ορθόδοξους προσήλυτους μπορεί πράγματι να δουν πέρα ​​από τη θρησκευτικότητα. ορισμένοι μη Έλληνες σύντροφοι μπορεί να ξεπεράσουν τη μαγειρική και τέτοια και να ενδιαφέρονται πραγματικά για την ουσία της εθνότητας του συντρόφου τους.

Οι μη Έλληνες, γενικά, μπορεί πράγματι να εξελληνίσουν τους ρηχούς Έλληνες, καθώς γίνονται αυτό που ο Ισοκράτης αποκαλούσε «συμμετέχοντες στην εκπαίδευσή μας» («της ημέρας παιδείας μετεχόντες»). Με τη σειρά τους (και έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους) μπορεί πράγματι να διαδώσουν τη δόξα και τα ιδανικά του ελληνισμού με διανοητικό (έστω και πατριωτικό) ζήλο. Ίσως οι κοσμικές οργανώσεις μας σύντομα να ανησυχήσουν αρκετά ώστε να ιδρύσουν και να επιδοτήσουν σχολεία – φροντιστήρια ή οποιουδήποτε άλλου είδους – που θα διδάξουν στους νέους την ελληνική κληρονομιά και τον πολιτισμό τους. Ίσως, επίσης, τέτοιες οργανώσεις να ξεκινήσουν στενότερη και συχνότερη επαφή με την πατρίδα.

Ταυτόχρονα, η ίδια η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να αυξήσει τη σοβαρή εμπλοκή της σε τέτοιες προσπάθειες. Μπορεί κανείς επίσης να ελπίζει ότι θα υπάρξουν περισσότερα και καλύτερα χορηγούμενα ταξίδια για τη νεολαία μας στην Ελλάδα, οργανωμένα τόσο από την ελληνική πολιτεία όσο και από τις οργανώσεις της διασποράς μας, και όλα αυτά σε συμφωνία με το επιταχυνόμενο πρόγραμμα διδασκαλίας της ελληνικής στη γλώσσα, τον πολιτισμό και την ιστορία. της μητέρας Ελλάς. Από αυτή την άποψη, ένας γνήσιος, συνεχής διάλογος μεταξύ της Ελλάδας και της ελληνικής διασποράς είναι βέβαιο ότι θα εμπλουτίσει και τα δύο. Υπάρχει επίσης μια αχτίδα ελπίδας για την ίδρυση των «Ελληνικών Έδρων» στα αμερικανικά πανεπιστήμια, αν και αναρωτιέμαι πόσο αφοσιωμένοι θα γίνουν οι απόφοιτοί τους στον επίκτητο Ελληνισμό τους.

Η ελληνικότητα της οποίας τη σταδιακή απώλεια θρηνώ εδώ είναι ένας τρόπος σκέψης και η αγάπη και το πάθος που το συνοδεύουν. Για να επιμείνει ένας πολιτισμός, το παρελθόν και η απλή νοσταλγία του, αν και πολύ σημαντική, δεν αρκούν. Για να διατηρηθούν, οι παραδόσεις πρέπει να στέκονται σταθερά στον πυρήνα τους, αλλά θα πρέπει να χαράξουν νέα μονοπάτια στο μέλλον. Η μείωση της ελληνικότητας έχει να κάνει πολύ με τις επιταγές της εξέλιξης. Κάθε γενιά, από την ίδια τη φύση των πραγμάτων, είναι υποχρεωμένη να υιοθετήσει τις πεποιθήσεις της, τις δικές της προτεραιότητες και τις δικές της αντιλήψεις. Και όμως, κατά τη συνταγματικά προστατευόμενη άποψή μου, οι Ελληνοαμερικανοί, αν και αξιέπαινοι από πολλές απόψεις, δεν έχουν κάνει αρκετά για να διατηρήσουν ό,τι είναι σημαντικό στην εθνικότητά τους. να μεταδώσουν στους απογόνους τους την υπερηφάνεια που προκύπτει από το να γνωρίζουν ποιοι είναι. Ακόμα κι αν κάτι από αυτό που είχε γίνει μπορεί να διασωθεί, όπως έχω προτείνει εδώ, συνολικά, δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος να νιώθω ότι οδεύουμε προς «την καταραμένη ατυχία» να υποκύψουμε στη μοίρα τους.

MONDO GRECO

Η ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

ΦΘΙΝΟΠΟΙΗΣΗ 2001 – ΑΝΟΙΞΗ 2002

.....................................................

( Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει πλέον την πολιτική της διατήρησης της ελληνικής ταυτότητας, γλώσσας, του πραγματικού ελληνικού πολιτισμού ή την ελληνική κληρονομιά μας, αλλά ενδιαφέρεται μόνο για την επέκταση του αριθμού των ορθόδοξων χριστιανών στις τάξεις της. Επίσης ο Χριστιανισμός είναι διαμετρικά αντίθετος με τον Ελληνισμό.

Στην Ελλάδα το υπουργείο Παιδείας σταμάτησε τη διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας στα σχολεία. Με άλλα λόγια έχει σφραγίσει το πηγάδι, την πηγή της γνώσης που η ελληνική μας γλώσσα αποδίδει όλο τον πλούτο και τη συνέχειά της. Χωρίς τον πλήρη πλούτο της ελληνικής γλώσσας δεν υπάρχει πλούσια και παραγωγική ελληνική σκέψη και δημιουργικότητα.

Η Χριστιανική Ορθοδοξία μοιράζεται με πολλές εθνικότητες, δεν μπορεί να εγγυηθεί με κανέναν τρόπο τη συνέχεια ή την επιβίωση του Ελληνισμού.

Στην Ελλάδα, το κράτος, όλα τα πολιτικά κόμματα, η Εκκλησία και τα ΜΜΕ είναι ενάντια στη διδασκαλία της πραγματικής ελληνικής μας κληρονομιάς!!

Δεν θα κατορθώσουμε να διατηρήσουμε τον Ελληνισμό μας χωρίς τη διδασκαλία της Ελληνικής μας γλώσσας, την αληθινή / πραγματική ιστορία μας, τη φιλοσοφία μας και την Ελληνική μας Εθνική Θρησκεία σε όλα τα παιδιά μας, σε όλα τα ελληνόπουλα του κόσμου !!

Μια ελληνική εκπαίδευση που βασίζεται στις ελληνικές αρχές και αξίες είναι απαραίτητη !!

Ελληνική παιδεία και αγωγή !!

Αριστοτέλης Αλεξανδρίδης )

.....................................

ABOUT THE ANCIENT SPARTANS

When the Spartans on their rage

killed the two Persian messengers

who had brought them a message from the great God

and King of Persia,

asking the Spartans for their

(Earth and water)…

throwing them into the deep well,

telling them, take both,

the Earth and Water.

After they realized

and their anger was gone,

they realized that they had violated the law;

because the messengers

they must not kill them.

Then the king of Sparta asked

two volunteers to go for an exchange

of the two messengers,

to be executed by Xerxes.

And all his soldiers around

raised their hand !!!

Leonidas chose two handsome lads

and sent them to go before the great king

and explain to him that they came voluntarily

for execution, in return

of the two dead messengers.

When they presented themselves before the king,

the guards of Xerxes,

ordered the two Spartans

to fall to their knees

and worship the king…

The two Spartans Smiling,

Fearless, Arrogant

and Standing tall like Columns !!!

they looked at the Persians strangely

and they thought they were crazy,

psychopaths and the sick…

The guards insisted

and ordered the Spartans

to worship their king…

The two Spartans did not know

the word worship…

nor the meaning,

but neither the method

how they should worship…

The interpreter showed them the way

how they should worship the king ...

The two Spartans laughed out loud !!!

And responding to Xerxes by telling him,

"King, we did not come here

to worship you,

we came here to be executed ”!!!

Xerxes saw their behavior,

courage, boldness,

and the youth

of the two Spartans…

he became scared…

and his whole body

and his knees,

they began to tremble with fear,

out of anger and shame…

the whole Persian Council

and the camp froze…

Because all of them were waiting

for the Spartans

to fall onto their knees before the king

with tears, and cries,

begging to spare them their lives ...

This phase was the first

and the greatest Triumph

by the two Spartans

against the Persians…

It was the strongest defeat of the Persians…

They killed them, they tore them up

spiritually, morally and mentally…

Think about it… two Spartans with their presence alone, wounded a huge camp…

the greatest glory in history!

It is a great pain to be born a

philotimos Greek man / Greek woman !!!

Philotimos = Friend of Honor and Virtue!

*** In the Hellenic tradition:

Real Hellenes do not bow, kneel or "grovel" - throw themselves at the feet of Gods, kings, queens, presidents or prime ministers. Real Hellenes only bow or kneel at the grave sites of their loved ones and their ancestors, to pay their respects, to express their gratitude for the love they received and the contribution their ancestors made to the Hellenic Nation !!

.........................................................

ΣΧΕΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ...

Όταν οι Σπαρτιάτες επάνω στην οργή τους

θανάτωσαν τους δυο Πέρσες αγγελιοφόρους

που τους είχαν φέρει μήνυμα από τον μεγάλο Θεό

και Βασιλιά της Περσίας,

ζητώντας από τους Σπαρτιάτες

(Γη και ύδωρ)…

πετώντας τους μέσα στο βαθύ πηγάδι,

λέγοντάς τους, πάρτε και τα δυο,

και Γη και Ύδωρ.

Μετά που συνειδητοποίησαν

και τους έφυγε ο θύμος,

καταλάβαν ότι παραβιάσανε τον νόμο…

γιατί τους αγγελιοφόρους

δεν πρέπει να τους σκοτώνουν.

Τότε ζήτησε ο βασιλιάς της Σπάρτης

δυο εθελοντές να πάνε για ανταλλαγή

των δυο αγγελιοφόρων,

για να τους εκτελέσει ο Ξέρξης.

Και όλοι στρατιώτες του τριγύρω

σηκώσανε το χέρι!!!

Διάλεξε ο Λεωνίδας δυο όμορφα παληκάρια

και τα έστειλε να πάνε μπροστά στον μέγα βασιλιά

και να του εξηγήσουν ότι ήρθανε εθελοντικά

για εκτέλεση, και για αντάλλαγμα

των δυο νεκρών αγγελιοφόρων.

Όταν παρουσιάστηκαν μπροστά στον βασιλιά,

οι φρουροί του Ξέρξη,

διατάζουν τους δυο Σπαρτιάτες

να πέσουν στα γόνατα τους

και να προσκυνήσουνε τον βασιλιά…

Οι δυο σπαρτιάτες Χαμογελαστοί,

Ατρόμητοι, Αγέρωχοι

κι Όρθιοι σαν Κολόνες!!!

κοιτούσανε τους Πέρσες παράξενα

και τους θεωρούσαν σαν τρελούς,

ψυχοπαθείς και αρρώστους…

Οι φρουροί επέμεναν

και διατάζαν τους Σπαρτιάτες

να προσκυνήσουνε τον βασιλιά τους…

Οι δυο Σπαρτιάτες δεν γνώριζαν

την λέξη προσκύνημα…

ουτε το νόημα,

μα ουτε και την μέθοδο

το πως πρέπει να προσκυνούνε…

Ο διερμηνέας τους έδειξε τον τρόπο

το πως πρέπει να προσκυνήσουνε τον βασιλιά...

Οι δυο Σπαρτιάτες ξεκαρδιστήκανε στα γέλια!!!

Κι απαντώντας στον Ξέρξη λέγοντάς του,

“Βασιλιά, εμείς δεν ήρθαμε εδώ

για σε προσκυνήσουμε,

εμείς ήρθαμε εδώ για εκτέλεση”!!!

Είδε ο Ξέρξης την συμπεριφορά,

το θάρρος, την τόλμη,

και την παληκαριά

των δυο Σπαρτιατών…

και τρόμαξε…

κι όλο το σώμα του

και τα γόνατα του,

αρχίσαν να τρέμουνε από φόβο,

από οργή κι από ντροπή…

όλο το Περσικό συμβούλιο

και το στρατόπεδό πάγωσε…

Γιατί όλοι τους, περιμένανε

από τους Σπαρτιάτες

να πέσουν στα ποδιά του βασιλειά

με δάκρια, και κλάματα,

ικετεύοντας να τους χαρίσει την ζωή τους...

Αυτή η φάση, ήταν ο πρώτος

και ο μεγαλύτερος Θρίαμβος

από τους δυο Σπαρτιάτες

εναντίον των Περσών…

Ήτανε η ισχυρότερη ήττα των Περσών…

Τους σκότωσε, τους σμπαράλιασε

πνευματικά, ηθικά και ψυχικά…

Για σκέψου… δυο Σπαρτιάτες μόνο με την παρουσία τους, τραυματίσανε ένα τεράστιο στρατόπεδο…

το μεγαλύτερο της Ιστορίας!

Μεγάλος πόνος με το να γεννιέσαι

φιλότιμος Έλληνας / Ελληνίδα!!!

Φιλότιμος= Φίλος της Τιμής και της Αρετής!

*** Στην ελληνική παράδοση:

Οι πραγματικοί Έλληνες δεν υποκλίνονται, γονατίζουν ή «σέρνονται» - ρίχνονται στα πόδια των Θεών, των βασιλιάδων, της βασίλισσες, των προέδρων ή των πρωθυπουργών. Οι πραγματικοί Έλληνες υποκλίνονται ή γονατίζουν μόνο στους τάφους των αγαπημένων τους και των προγόνων τους, για να τιμήσουν, να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους για την αγάπη που έλαβαν και τη συμβολή των προγόνων τους στο Ελληνικό Έθνος !! 

ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΙΝ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;;

1. Επανελλήνισις σημαίνει την αναστήλωσην του Ελληνικού Πολιτισμού, ο οποίος είναι ένα σαφές, σαφέστατων πακέτο ιδεών. Όποιος θέλει την Επανελλήνισι πού είναι δυνατόν να πιστεύει;
α. Στον Χριστιανισμό; Αυτός είναι από κάθε άποψη το ακριβώς αντίθετων πακέτον ιδεών!
β. Στον Αθεϊσμό; Αυτός είναι το ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΩΣ αντίθετον πακέτον ιδεών!
γ. Στον Μαρξισμό; Αυτός είναι ομοίως το ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΩΣ αντίθετων πακέτον ιδεών!
δ. Στην Ατομοκεντρική Νεωτερικότητα; Αυτή είναι επίσης το ακριβώς αντίθετων πακέτον ιδεών!
ε. Στον Μωαμεθανισμό; Αυτός κι αν είναι το ακριβώς (τόσο που σε πιάνει φρίκη) αντίθετων πακέτον ιδεών!
ς. Να μην πιστεύει τίποτε; Τότε δεν θα πιστεύει και το Ελληνικόν πακέτον ιδεών!
Άρα, οφείλει να πιστεύει στο Ελληνικών πακέτον ιδεών! Του πακέτου αυτού γεννήτωρ και συγχρόνως συμπερίληψης και απόσταγμα είναι η Ελληνική Εθνική Θρησκεία!

Φέρνοντας πίσω στη ζωή την « Ελληνική Εθνική θρησκεία μας», είναι ένα πολύ αγαπημένο έργο σε εξέλιξη!!

Χαιρετίζουμε τους Έλληνες σε όλο τον κόσμο και τούς καλούμε να συμμετάσχουν σε αυτή τη μεγάλη, συναρπαστική, χαρούμενη και πατριωτική πρόκληση.

Προτείνουμε σε όλους να οργανώσουν κρυφές, μυστικές πνευματικές ομάδες εργασίας για αυτόν τον σκοπό, και αυτές η πνευματικές ομάδες να εξελιχθούν σε οργανωμένες κοινότητες, με εκλεγμένα διοικητικά συμβούλια και μέλη.

.......................................................................................



Παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη


ΤΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ, ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΎ ΕΘΝΟΥΣ;;


Τα λεξικά λένε πως η ευτυχία είναι ένα συναίσθημα μεγάλης και γενικής χαράς που σχετίζεται με την ικανοποίηση υλικών και άλλων αναγκών μας. Ο ορισμός αυτός όμως αναφέρεται σε μια υλιστική φιλοσοφία όπου υπάρχει ένα υψηλό επίπεδο κατανάλωσης, αλλά και ύπαρξης πολλών αγαθών. Όταν τα αποκτήσουμε αυτά όμως, τότε η ευτυχία μας - δυστυχώς - φεύγει και μάλιστα γρήγορα.
Η ευτυχία μπορεί να είναι μια μόνιμη κατάσταση στον άνθρωπο και αυτό μπορεί να κατορθωθεί – μας λέει ο Πλάτωνας - όταν ο άνθρωπος μπορεί να δει την ουσία των πραγμάτων και αναφέρει πως η ευτυχία έχει να κάνει με το μυαλό και την σκέψη και όχι με την ψευδαίσθηση που μας παρέχουν οι αισθήσεις μας. Για τον Πλάτωνα ο αισθητός κόσμος είναι μία απάτη γιατί η πρώτη αληθινή πραγματικότητα είναι η ιδέα του ενάρετου ανθρώπου.

Από την άλλη μεριά ο Αριστοτέλης μάς λέει πως πολλοί άνθρωποι συσχετίζουν την ευτυχία με υλικά πράγματα όπως είναι ο πλούτος. Επίσης και με πολλά άλλα πράγματα που τους λείπουν. Για τον Αριστοτέλη όμως αυτή είναι μια σχετική ευτυχία που κάνει κάποιον ευτυχισμένο, αλλά για κάποιον άλλο δεν έχει καμία αξία. Όπως π.χ. ο διψασμένος στην έρημο θα ήταν ευτυχισμένος με λίγο νερό και όχι με λίγο χρυσάφι.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αναζητήσει και να βιώσει κάτι που είναι πέρα από την απλή υλική επιβίωση. Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα άλλα έμβια όντα είναι ο Λόγος. ΄Ομως ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να ενεργεί μόνο σύμφωνα με τον Λόγο, (λογική), αλλά και σύμφωνα με την Αρετή. Η Ευτυχία για τον Αριστοτέλη είναι η Ευδαιμονία. Η ευδαιμονία είναι ο τελικός σκοπός του ανθρώπου και η αρετή είναι το μέσο για να φτάσει κανείς σε αυτόν.

Ευδαίμων (=Ευτυχισμένος) είναι ο άνθρωπος που καταφέρνει κατά την διάρκεια της ζωής του, με τις πράξεις του και τα έργα του να εκφράσει την ανθρώπινη φύση του. Η ευδαιμονία είναι κάτι πολύ περισσότερο από την ευτυχία, και διαρκεί σε όλη την ζωή του ανθρώπου. Την ευδαιμονία δεν την στέλνουν οι θεοί, αλλά αποκτιέται με τη συνεχή και πρακτική εξάσκηση της Αρετής. Αυτή είναι ενέργεια. Δεν αποτελεί μια παθητική στάση, αλλά είναι μία δυναμική. Είναι σύνολο πράξεων και ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΝΩΣΕΩΝ όπως υποστηρίζει ο Πλάτωνας. Είναι ένας ενεργητικός τρόπος αντίληψης της πραγματικότητας. Και για τον Αριστοτέλη η ευδαιμονία που περικλείει μέσα της την αρετή και τη σωφροσύνη είναι το τελικό όριο και πέρα από αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ ΤΙ ΛΕΝΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΔΥΟ ΜΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ;
Ο Πλάτωνας συνδέει την αρετή με την ιδέα του αγαθού και δίνει στο περιεχόμενο της αρετής θεωρητική βάση. Δεν αναφέρεται στα όρια και το περιεχόμενο των πράξεων κάθε ανθρώπου.
Αντίθετα ο Αριστοτέλης επισημαίνει τον πρακτικό χαρακτήρα της αρετής και υποβαθμίζει τη θεωρητική προσέγγισή της. Δεν τον ενδιαφέρει να μάθουμε τι είναι αρετή, αλλά πώς θα γίνουμε ενάρετοι.

«Η ΣΧΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ»
Στο σημείο αυτό ας έρθουμε στα όντως Παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, που είναι στη Μελβούρνη ΟΛΟΙ οι θαμώνες του Φιλοσοφικού Καφενείου και συγκεκριμένα στη χειμωνιάτικη Συνάντησή τους στις 3 Ιουλίου 2018. Τα θέμα τους ήταν οι δύο αυτοί φιλόσοφοι και το τι είπαν και τι πρέσβευαν για την Ευτυχία (Ευδαιμονία) και την Αρετή.
Αφού ειπώθηκαν όλα τα ανωτέρω παρουσιάστηκε σε όλο το ακροατήριο ο περίφημος Πίνακας του Ραφαήλ «Η Σχολή των Αθηνών», ο οποίος βρίσκεται στο Βατικανό και στο κέντρο της τοιχογραφίας παριστάνεται ο Πλάτωνας στα αριστερά να δείχνει με το δεξί του χέρι προς τον Ουρανό και ο Αριστοτέλης στα δεξιά διαφωνώντας και με το δεξί του χέρι και αυτός να δείχνει προς την Γη . Ο Πλάτωνας κρατάει το έργο του "Τίμαιος" ενώ ο Αριστοτέλης κρατάει το δικό του έργο "Ηθικά Νικομάχεια". Ο πίνακας συνόψισε τη Συζήτηση υπέροχα για το θεωρητικό Πλάτωνα και τον προσγειωμένο Αριστοτέλη.


ΚΑΙ Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΑΛΕΞΗ 
Στο σημείο αυτό θετική και άκρως χαρούμενη σηκώθηκε η ομιλήτρια Ευθυμία – με αυθόρμητη διάθεση - ξάφνιασε τους πάντες. Κράτησε τον πίνακα του Ραφαήλ στα χέρια της και καταφατικά κατέθεσε δημοσίως: «Εκπονώ διατριβή στο πανεπιστήμιο με θέμα ακριβώς αυτόν τον πίνακα, γιατί θέλω να βγάλω τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη από την καρδιά του Βατικανού και να τους φέρω πίσω στην Ελλάδα όπου και ανήκουν!».



Άφησε άναυδο το ακροατήριο και ακούστηκε ένα ηχηρό «Μπράβο Ευθυμία!». Αυτά είναι τα «Παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη» στο Νότιο Ημισφαίριο!!

The Universe is the Gods and the Gods are the Universe!!

The Gods are Universal, Universal Divine Deities (Entities), spiritual forces and powers and each of them expresses separate attributes, responsibilities and powers. (Also we can say that the Gods are the Universal Divine Laws that govern and control the Universe and everything in the Universe). They reside in a place called "Olympus", but this is not the mountain of the same name in Macedonia. Etymologically the word Olympus means <all-bright place, all-glowing> Olympus. And this etymology is not given by anyone by chance, but by the great philosopher Aristotle. The theologian Orpheus tells us that the Gods reside in a place where there is no rain, no hail, no wind or snow. And the same is repeated by the poet Homer. In other words, they reside in the upper heavenly place, which Plato explains in his work "Phaedrus", where there is a constant Light and radiance. The Sun, the Moon and the Stars. That is, the gods dwell in the Universe and are the Universe.

 

The Gods are above us, below us, around us and within us.

 

The main goal in Christianity is to attain salvation, with the promise of the reward of a supposed eternal afterlife in a supposed place called Heaven.

 

The main goal in the Hellenic Ethnic Religion is to try and resemble the Gods who are perfect. That means the aim is for a life of virtue. Living a life always striving to reach the highest level of virtue in everything we do in our daily lives.

 

The essence of Hellenism, the essence of the being of the Hellenic people is a beautiful hymn dedicated to the freedom of the human spirit.

 

Nations are alive as long as they have young children who carry their nationality into the future.

 

"THERE IS NOTHING MORE LOVING THAN ONES OWN COUNTRY".

Το Σύμπαν είναι οι Θεοί και οι Θεοί είναι το Σύμπαν!!

Οι Θεοί είναι Καθολικές, Συμπαντικές Οντότητες, πνευματικές δυνάμεις και καθένας τους εκφράζει ξεχωριστές ιδιότητες, διακιοδοσίες και δυνάμεις.(Επίσης  μπορούμε να πούμε ότι  οι Θεοί είναι οι  Συμπατικοί Θεϊκοί Νόμοι που διέπουν και ελέγχουν το Σύμπαν και τα πάντα μέσα στο Κόσμο -Σύμπαν).  Κατοικούν σε ένα μέρος που ονομάζεται «Όλυμπος», ωστόσο αυτό δεν είναι το ομώνυμο βουνό της Μακεδονίας. Ετυμολογικά η λέξη Όλυμπος σημαίνει ολολαμπής τόπος, ολόλαμπος > Όλυμπος. Και αυτή την ετυμολογία δεν την δίνει κανένας τυχαίος, αλλά ο μεγάλος φιλόσοφος Αριστοτέλης. Ο θεολόγος Ορφεύς μας λέει ότι οι Θεοί κατοικούν σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει ούτε βροχή, ούτε χαλάζι, ούτε άνεμος ή χιόνι. Και το ίδιο επαναλαμβάνει και ο ποιητής Όμηρος. Με άλλα λόγια κατοικούν στον υπερουράνιο τόπο, που εξηγεί και ο Πλάτων στο έργο του «Φαίδρος», όπου υπάρχει ένας διαρκές Φως και λάμψη. Ο Ηλιος, το Φεγγάρη και τα Αστρα. Δηλαδή οι θεοί κατοικούν στο Σύμπαν και είναι το Σύμπαν...

 

Ο κύριος στόχος στον Χριστιανισμό είναι η επίτευξη της σωτηρίας, με την υπόσχεση της ανταμοιβής μιας υποτιθέμενης αιώνιας μετά θάνατον ζωής σε ένα υποτιθέμενο μέρος που ονομάζεται Παράδεισος.

 

Ο κύριος στόχος στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία είναι να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε τους Θεούς που είναι τέλειοι. Αυτό σημαίνει ότι ο στόχος είναι μια ζωή με αρετή. Ζώντας μια ζωή προσπαθώντας πάντα να φτάσουμε στο υψηλότερο επίπεδο της αρετής σε ό,τι κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή.

 

Η ουσία του Ελληνισμού, η ουσία της ύπαρξης του Ελληνικού λαού είναι ένας όμορφος ύμνος αφιερωμένος στην ελευθερία του ανθρώπινου πνεύματος.

 

Τα έθνη είναι ζωντανά όσο έχουν μικρά παιδιά που μεταφέρουν στο μέλλον τον εθνισμό τους.

 

"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΙΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ".

Fear, hope and false promises in the field of religion, has it always been so?

The Hellenic Ethnic religion is founded on intellectual and spiritual freedom along with logic. Yes our ancient philosophers expressed their views in regards to their belief in reincarnation. Most of us modern practitioners of the Hellenic religion say that philosophy can give its own philosophical answers in this issue that we can respect but not necessarily accept. For us we see this matter is used by our forefathers to give a sense of comfort (παρηγοργιά) to humanity.

Therefore we are more concerned and devoted to the religious teachings of our religion which has to do with the very important matters while we are alive.

However in the Abrahamic religions the issue of an eternal after life is at the core of their belief systems.

Let us examine this a little. Here of course I will express my own personal theories. The almighty Gods, the Universal Divine Laws that govern and control the Universe and everything in the Universe have given real order, harmony and balance in the Universe and in our world mother Earth - GAIA.

Life is naturally followed by death in all living things. From a conservation perspective this is necessary as our world at some point in time would find it very difficult or most likely even impossible to sustain life on our planet.

So death is therefore a necessary and natural phenomenon. Why should there be a need for an afterlife and a place called Heaven?

Of course the Abrahamic religions do not promise an afterlife, an eternal life and a Heaven for the creatures of the Animal Kingdom. Why not? Are they not also creatures that have been created by their God?

The answer my friend is quite clear. There is no after life after death; there is no Heaven or Hell. These have been invented by those people who invented the Abrahamic religions.

This is another means of imprisoning the masses, the religious followers of these religions. Through fear on one hand and false promises on the other, to keep people under the control of these religious organizations and their clergy!!

It is very sad to say, but the real truth is that control and power is at the core of these religions, and people’s basic emotions are used to achieve these aims!!

....................................................

Ο φόβος, ελπίδα και ψεύτικες υποσχέσεις στον τομέα της θρησκείας, ήταν πάντα έτσι;

Η Ελληνική Εθνική θρησκεία θεμελιώνεται στη διανοητική και ελευθερία μαζί με τη λογική. Ναι, οι αρχαίοι μας φιλόσοφοι εξέφρασαν τις απόψεις τους σχετικά με την πίστη τους (θεωρίες) στη μετενσάρκωση. Οι περισσότεροι από εμάς οι σύγχρονοι ασκούμενοι της ελληνικής θρησκείας λέμε ότι η φιλοσοφία μπορεί να δώσει τις δικές της φιλοσοφικές απαντήσεις σε αυτό το θέμα που μπορούμε να σεβαστούμε αλλά όχι απαραίτητα να αποδεχθούμε. Για εμάς βλέπουμε ότι αυτό το θέμα χρησιμοποιείται από τους προπάτορές μας για να δώσει μια αίσθηση άνεσης (παρηγοργιά) στην ανθρωπότητα.

Επομένως, ανησυχούμε περισσότερο και αφοσιωνόμαστε στις θρησκευτικές διδασκαλίες της θρησκείας μας που έχουν να κάνουν με τα πολύ σημαντικά ζητήματα όσο είμαστε ζωντανοί.

Ωστόσο, στις Αβρααμικές θρησκείες το ζήτημα της αιώνιας μετά ζωής, βρίσκεται στον πυρήνα των συστημάτων πεποιθήσεών τους.

Ας το εξετάσουμε λίγο αυτό. Εδώ φυσικά θα εκφράσω τις δικές μου προσωπικές θεωρίες. Οι παντοδύναμοι Θεοί, οι Συμπαντικοί Θεϊκοί Νόμοι που διέπουν και ελέγχουν το Σύμπαν και τα πάντα στο Σύμπαν έχουν δώσει πραγματική τάξη, αρμονία και ισορροπία στο Σύμπαν και στον κόσμο μας μητέρα Γη - ΓΑΙΑ.

Η ζωή ακολουθείται φυσικά από τον θάνατο σε όλα τα έμβια όντα. Από την άποψη της διατήρησης, αυτό είναι απαραίτητο καθώς ο κόσμος μας κάποια στιγμή θα ήταν πολύ δύσκολο ή πιθανότατα ακόμη και αδύνατο να διατηρήσει τη ζωή στον πλανήτη μας.

Ο θάνατος λοιπόν είναι αναγκαίο και φυσικό φαινόμενο. Γιατί να υπάρχει ανάγκη για μια μετά θάνατον ζωή και ένα μέρος που ονομάζεται Παράδεισος;

Φυσικά οι Αβρααμικές θρησκείες δεν υπόσχονται μια μετά θάνατον ζωή, μια αιώνια ζωή και έναν Παράδεισο για τα πλάσματα του Ζωικού Βασιλείου. Γιατί όχι? Δεν είναι επίσης πλάσματα που έχουν δημιουργηθεί από τον Θεό τους;

Η απάντηση φίλοι μου είναι αρκετά σαφής. Δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, δεν υπάρχει Παράδεισος ή Κόλαση. Αυτά έχουν εφευρεθεί από εκείνους τους ανθρώπους που επινόησαν τις Αβρααμικές θρησκείες.

Αυτό είναι άλλο ένα μέσο φυλάκισης των μαζών, των θρησκευόμενων οπαδών αυτών των θρησκειών. Με φόβο από τη μια και ψεύτικες υποσχέσεις από την άλλη, να κρατήσουν τους ανθρώπους υπό τον έλεγχο αυτών των θρησκευτικών οργανώσεων και των κληρικών τους!!

Είναι πολύ λυπηρό να το λέμε, αλλά η πραγματική αλήθεια είναι ότι ο έλεγχος και η εξουσία βρίσκονται στον πυρήνα αυτών των θρησκειών, και τα βασικά συναισθήματα των ανθρώπων χρησιμοποιούνται για την επίτευξη αυτών των στόχων!! 


Greek pagan or Christian xenomerite?
http://emmanouilpapas.blogspot.com/

Lately in many churches and from the pulpit we are now hearing sermons about the new "enemy", the pagans... The people are shocked to hear from the spiritual civil servant in black spewing midras against these strange guys who appeared out of nowhere and question the spiritual superiority of Judaism over Hellenism.

Basically, this controversy is not new in Europe but in general in the whole world. From the time of the renaissance, right after the Christian Middle Ages, science demolished one by one the fantastic hypotheses about the birth of the world, of man, but also of metaphysical or paranormal theories. This brought constant embarrassment to the Western Christian community which, toothless from the removal of the sacred examination, was obliged to make deductions towards science and philosophy.

In the Eastern Orthodox Church we did not have the same luck because with the help of the authoritarian empires of the tsars in Russia and the sultans in the Balkans and Ionia, the priesthood here managed to keep the troublesome intellectuals away from the people. In the first years of the newly established Greek state, sometimes with political mutilation like Korais, sometimes with physical extermination like Kairis or Farmakis, the forced resignation like what happened with Manousis, the notorious illegal Greek Orthodox company of Glarakis, Oikonomou, Kolletis, etc. , kept our country behind the civilized world and the results today which, in a completely competitive environment, are completely visible.

To the awakening of many modern Greeks and to the search for today's problem at its root, namely our education, the eternally absolute exponent of preservation and regression responds with aphorisms similar to those of its western twin sister a few centuries ago. Thus, after 17 centuries, we have come to hear the word pagan in our country, without those who refer to it as an insult, knowing the real meaning of the word. Nor is it evidently known to them that this term was never used by the early Christians for the philosophers or gentiles of the east, but only for the inhabitants of the west. In the east, swearing was aimed towards the Greek!!! Yes, as strange as it may seem to the modern Greek, for the patriarchate until the end of the revolution, the word Greek was derogatory.

In the end, why were both Greek and pagan a derogatory term for Christians? We hear various arbitrary opinions, but completely unsubstantiated. The Greek and the pagan cannot be connected anywhere. Or maybe for some common reason they were called Greeks in the east and pagans in the west? And if there was a common origin of the terms what is it?

We find the answer in Pierre Chuvin's book (HARVARD UNIVERSITY PRESS) with the title A Chronicle of the Last Pagans (Revealing Antiquity). The author of this excellent historical book and in the chapter "what does paganist mean" begins with the following sentence, "the word paganist essentially represents two ancient words: the Greek Greek and the Latin paganus." That is, we see a clear relationship at first reading of these two terms, so it is the beginning to study this chapter. We read below and I would ask for your attention because it is a term that will be heard a lot in the coming years, so it is good to know what it is about.

"The term Greek actually had mainly negative connotations. From 212, according to a decision of Caracalla, all free inhabitants of the Empire were considered Roman citizens. In the fourth century, to describe one of them as Greek meant to differentiate them from the whole. pagans were not Romans, they were not the rightful heirs of the empire."
From the first reading we find a purely ethnological determination which comes in complete contradiction with some claims that when the Christians said Greeks, they did not mean the Greeks.

In fact, it seems that what was mainly disturbing was the attachment to the national ideals, in which was also the divine perception and not the other way around. But below we will see with data how the characterization goes and even further. So we read:

"As for the meaning of the word paganus, from which the French words paien (pagan) and paysan (peasant) come, it is consistently diminutive and creates a strange semantic problem. The best-documented sense of the word seems to be that of peasant. Therefore the Greek townsmen of the east should have had peasants as like-minded people in the west, which would mean that there were two different courses of development."

So Greeks in the east and pagans in the west. So since we hear the term pagan as a derogatory term, we expect to hear Greek as a derogatory term as well. But our matter is different. Why didn't they also call those Western non-Christian Greeks to finish? Since both Greek and pagan were derogatory terms. We continue reading the book, waiting to find an answer.

After our author makes a historical reference to the west of that time and to the mentality of the locals to consider Christianity "the religion of foreigners" giving as an example that the papal epitaphs that were drawn up until the third century were not written in Latin, then proceeds to justify the term. Let's keep only from this unity that the Christians of that time called themselves soldiers of Christ, because it has its importance for the continuity.

Let us now look at the essence of the term pagan or Greek, it would be good for those who slander this term to read it:
"To get out of the impasse created by a development phonetically unmistakable but semantically incomprehensible, we must ask ourselves how the same word can have three meanings so varied: 'peasant', 'citizen' and 'pagan'. Let us begin with the two first which are also the oldest. In imperial society paganus, the inhabitant of a pagus, i.e. a province (in the sense of the smallest administrative unit), is called someone whose roots are where he lives (as opposed to a soldier), so it is natural the peasant to be par excellence paganus, although from the time of Cicero onwards, the term could denote the townspeople as well (Pro, domo 74)."

In other words, the pagans were the patriots and those who wanted to preserve their national identity against the new order of things and the globalization that the Romans were trying to impose through Christianity! And below the author tells us clearly:

"The pagani are quite simply 'the people of the place', the locals - of the city or the countryside -, those who preserved the local customs. On the contrary, the alieni, the 'people who come from elsewhere', the xenomerites, became more and more Christians. This explanation corresponds to the etymology of the word, which is referred to by the Christian writers who used it in its new meaning, it also corresponds to the preference of the nationals of late antiquity for everything that belonged to the patria, the heritage of their ancestors. It defines paganism as the religion of the homeland, in the narrower sense of the city and its province.It also provides for the variety of pagan practices and beliefs.

After all, the meaning of the Greek word ethnic, used by Christians for pagans before the word Greek emerged as a fixed term and alludes to the local or tribal connections of paganism and the local character of pagan practices, is similar. (Glen W. Bowrsock, "Hellenism in Late Antiquity" MIET, Athens 1996, p. 33)."

So since the Greek patriots were enemies of the Romans, so today's thinking people are enemies of the last remaining Roman remnant. In their confusion the servants of emperors and sultans and today's super-patriots deny themselves. On the one hand, they invoke tradition and national ideals, and on the other hand, they consider them insulting... Perhaps also because of the ignorance and illiteracy, with which they condemned the Greek people, and it seems that they themselves fell victim to it!

Posted 21st November 2011 by EMMANOUEL PAPAS 

Έλλην παγανιστής ή χριστιανός ξενομερίτης;
http://emmanouilpapas.blogspot.com/

Τον τελευταίο καιρό σε πολλές εκκλησιές και από άμβωνος πλέον ακούμε κηρύγματα για τον νέο "εχθρό", τους παγανιστές... Ο κόσμος σοκαρισμένος ακούει από τον πνευματικό δημόσιο υπάλληλο με τα μαύρα να εκτοξεύει μύδρους κατά αυτών των παράξενων τύπων που εμφανίστηκαν από το πουθενά και αμφισβητούν την πνευματική υπεροχή του ιουδαϊσμού έναντι του Ελληνισμού.
Βασικά αυτή η διαμάχη δεν είναι καινούργια στην Ευρώπη αλλά και γενικότερα στον κόσμο ολόκληρο. Από την εποχή της αναγέννησης, αμέσως μετά τον χριστιανικό μεσαίωνα η επιστήμη κατέρριπτε μία μία τις φανταστικές υποθέσεις περί γέννησης του κόσμου, του ανθρώπου, αλλά και των μεταφυσικών ή παραφυσικών θεωριών. Αυτό έφερνε σε διαρκή αμηχανία την δυτική χριστιανική κοινότητα που ξεδοντιασμένη από την αφαίρεση της ιεράς εξέτασης, υποχρεωνόταν στο να κάνει εκπτώσεις απέναντι στην επιστήμη και στην φιλοσοφία. Στην ανατολική ορθόδοξη εκκλησία δεν είχαμε την ίδια τύχη διότι με την βοήθεια των αυταρχικών αυτοκρατοριών των τσάρων στην Ρωσία και των σουλτάνων στην Βαλκανική και Ιωνία, το εδώ ιερατείο κατάφερε να κρατήσει τους ενοχλητικούς διανοούμενους μακριά από τον λαό. Στα πρώτα χρόνια του Ελληνικού νεοσύστατου κράτους πότε με τον πολιτικό ακρωτηριασμό όπως τον Κοραή, πότε με την φυσική εξόντωση όπως του Καίρη ή του Φαρμακίδη, τον εξαναγκασμό σε παραίτηση όπως έγινε με τον Μανούση, την περιβόητη παράνομη Ελληνορθόδοξη εταιρεία των Γλαράκη, Οικονόμου, Κωλλέτη κλπ, κράτησε την χώρα μας πίσω από τον πολιτισμένο κόσμο και τα αποτελέσματα σήμερα ποια, σε ένα απόλυτα ανταγωνιστικό περιβάλλων είναι απόλυτα ορατά.
Στην αφύπνιση πλέον πολλών νεοελλήνων και στην αναζήτηση του σημερινού προβλήματος στην ρίζα του, δηλαδή στην παιδεία μας, ο διαχρονικά απόλυτος εκφραστής της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης απαντά με αφορισμούς όμοιους με αυτούς της δυτικής δίδυμης αδερφής της πριν από μερικούς αιώνες. Έτσι λοιπόν φτάσαμε να ακούσουμε μετά από 17 αιώνες στον τόπο μας την λέξη παγανιστής, χωρίς όμως αυτοί που την αναφέρουν σαν ύβρι, να γνωρίζουν την πραγματική σημασία της λέξης. Επίσης δεν τους είναι προφανώς γνωστό ότι ο όρος αυτός δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ από τους πρωτοχριστιανούς για τους φιλόσοφους ή τους εθνικούς της ανατολής, παρά μόνο για τους κατοίκους της δύσης. Στην ανατολή η βρισιά ήταν Έλληνας!!! Ναι όσο και αν φαίνεται παράξενο στον νεοέλληνα, για το πατριαρχείο μέχρι και το τέλος της επανάστασης, η λέξη Έλλην ήταν υποτιμητική.
Τελικά όμως γιατί τόσο το Έλληνας, όσο και το παγανιστής αποτελούσαν όρο υποτιμητικό για τους χριστιανούς; Ακούμε διάφορες αυθαίρετες απόψεις, αλλά εντελώς ατεκμηρίωτες. Από πουθενά δεν μπορεί να συνδεθεί το Έλλην και το παγανιστής. Ή μήπως τελικά για κάποιον κοινό λόγο αποκαλούνταν Έλληνες στην ανατολή και παγανιστές στην δύση; Και αν υπήρχε η κοινή καταγωγή των όρων ποια είναι αυτή;
Την απάντηση την βρίσκουμε στο βιβλίο του Pierre Chuvin (HARVARD UNIVERSITY PRESS) με τον τίτλο A Chronicle of the Last Pagans (Revealing Antiquity). Ο συγγραφέας του εξαιρετικού αυτού ιστορικού βιβλίου και στο κεφάλαιο "τι σημαίνει παγανιστής" ξεκινά με την εξής πρόταση, "η λέξη παγανιστής αντιπροσωπεύει κατ' ουσίαν δύο αρχαίες λέξεις: Την ελληνική Έλλην και την λατινική paganus." Βλέπουμε δηλαδή μία ξεκάθαρη σχέση σε πρώτη ανάγνωση των δύο αυτών όρων, επομένως είναι η αρχή για να μελετήσουμε αυτό το κεφάλαιο. Διαβάζουμε παρακάτω και θα παρακαλούσα την προσοχή σας, διότι είναι ένας όρος που θα ακουστεί πολύ τα επόμενα χρόνια, άρα καλό θα είναι να γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται.
"Ο όρος Έλλην είχε στην πραγματικότητα αρνητικές κυρίως προεκτάσεις. Από το 212, σύμφωνα με μια απόφαση του Καρακάλλα όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας θεωρούνται Ρωμαίοι πολίτες. Τον τέταρτο αιώνα ο χαρακτηρισμός κάποιον από αυτούς ως Έλληνες σήμαινε την διαφοροποίησή τους από το σύνολο. Οι παγανιστές δεν ήταν ποια Ρωμαίοι, δεν ήταν νόμιμοι κληρονόμοι της αυτοκρατορίας."
Από την πρώτη ανάγνωση βρίσκουμε έναν καθαρά εθνολογικό προσδιορισμό ο οποίος έρχεται σε πλήρη αντίφαση με κάποιους ισχυρισμούς ότι τάχα όταν έλεγαν Έλληνες οι χριστιανοί, δεν εννοούσαν τους Έλληνες. Στην πραγματικότητα φαίνεται πως αυτό που κυρίως ενοχλούσε ήταν η προσκόλληση στα εθνικά ιδεώδη, μέσα στα οποία ήταν και η θεία αντίληψη και όχι το αντίστροφο. Παρακάτω όμως θα το δούμε με στοιχεία πως πάει και ακόμα παραπέρα ο χαρακτηρισμός. Διαβάζουμε λοιπόν:
"Όσο για τη σημασία της λέξης paganus, απ' όπου προέρχονται οι γαλλικές λέξεις paien (παγανιστής) και paysan (χωρικός), είναι σταθερά μειωτική και δημιουργεί ένα παράξενο σημασιολογικό πρόβλημα. Η καλύτερα τεκμηριωμένη έννοια της λέξης φαίνεται ότι είναι αυτή του χωρικού. Επομένως οι Έλληνες αστοί της ανατολής θα πρέπει να είχαν χωρικούς ως ομοϊδεάτες στην δύση, κάτι που θα σήμαινε ότι υπήρξαν δύο διαφορετικές πορείες εξέλιξης."
Έλληνες στην ανατολή και παγανιστές στην δύση λοιπόν. Άρα αφού ακούμε ως υποτίμηση τον όρο παγανιστής, περιμένουμε οσονούπω να ακούσουμε ως υποτιμητικό όρο και το Έλλην. Αλλά το θέμα μας είναι άλλο. Γιατί δεν έλεγαν και εκείνους τους δυτικούς μη χριστιανούς Έλληνες για να τελειώνανε; Αφού και το Έλλην και το παγανιστής ήταν υποτιμητικοί όροι. Συνεχίζουμε την ανάγνωση του βιβλίου περιμένοντας μήπως και βρούμε κάποια απάντηση. Αφού ο συγγραφέας μας κάνει μία ιστορική αναφορά στην δύση εκείνης της εποχής και στην νοοτροπία των ντόπιων να θεωρούν τον χριστιανισμό "θρησκεία των ξένων" φέρνοντας μάλιστα σαν παράδειγμα το ότι οι παπικοί επιτάφιοι που συντάσσονταν έως και τον τρίτο αιώνα δεν γραφόταν στα λατινικά, στη συνέχεια προχωρά στην αιτιολόγηση του όρου. Να κρατήσουμε μόνο από αυτή την ενότητα το ότι οι χριστιανοί εκείνης της εποχής αυτοαποκαλούνταν στρατιώτες του χριστού, διότι έχει την σημασία του για την συνέχεια.
Ας δούμε τώρα την ουσία του όρου παγανιστής ή Έλληνας, αυτό θα ήταν καλό να το διαβάσουν όσοι ξεστομίζουν αυτό τον όρο:
"Για να βγούμε από το αδιέξοδο που δημιουργεί μια εξέλιξη φωνητικά αναμφίβολη αλλά σημασιολογικά ακατανόητη, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως γίνετε η ίδια λέξη να έχει τρεις σημασίες τόσο ποικίλες: "χωρικός", "πολίτης" και "ειδωλολάτρης". Ας αρχίσουμε με τις δύο πρώτες που είναι και οι παλαιότερες. Στην αυτοκρατορική κοινωνία paganus, ονομάζεται ο κάτοικος του pagus, δηλαδή μιας επαρχίας (με την έννοια της μικρότερης διοικητικής ενότητας), κάποιος που οι ρίζες του βρίσκονται εκεί που ζει (αντίθετα από τον στρατιώτη), είναι λοιπόν φυσικό ο χωρικός να είναι ο κατ' εξοχήν paganus, αν και ο όρος από την εποχή του Κικέρωνα και έπειτα, μπορούσε να δηλώσει και τους αστούς (Pro, domo 74)."
Δηλαδή οι παγανιστές ήταν οι πατριώτες και αυτοί που ήθελαν να διαφυλάξουν την εθνική τους ταυτότητα απέναντι στην νέα τάξη πραγμάτων και στην παγκοσμιοποίηση την οποία προσπαθούσαν να επιβάλουν οι Ρωμαίοι μέσω του χριστιανισμού! Και παρακάτω μας το λέει ξεκάθαρα ο συγγραφέας:
"Οι pagani είναι πολύ απλά "οι άνθρωποι του τόπου", οι ντόπιοι -της πόλης ή της επαρχίας-, αυτοί που διαφύλαξαν τα τοπικά έθιμα. Αντίθετα οι alieni, οι "άνθρωποι που κατάγονται από αλλού", οι ξενομερίτες, γίνονταν όλο και περισσότερο χριστιανοί. Η εξήγηση αυτή αντιστοιχεί στην ετυμολογία της λέξης, στην οποία αναφέρονται οι χριστιανοί συγγραφείς που την χρησιμοποιούσαν με το νέο της νόημα, ανταποκρίνεται επίσης στην προτίμηση των εθνικών της ύστερης αρχαιότητας για οτιδήποτε ανήκε στα πάτρια, την κληρονομιά των προγόνων τους. Ορίζει τον παγανισμό ως θρησκεία της πατρίδας, με την στενότερη έννοια της πόλης και της επαρχίας της. Προβλέπει ακόμα την ποικιλία των παγανιστικών πρακτικών και πεποιθήσεων.
Ανάλογη είναι άλλωστε και η σημασία της Ελληνικής λέξης εθνικός, που χρησιμοποιούσαν οι χριστιανοί για τους παγανιστές προτού η λέξη Έλλην αναδειχτεί σε πάγιο όρο και υπαινίσσεται τις τοπικές ή φυλετικές διασυνδέσεις του παγανισμού και τον τοπικό χαρακτήρα των παγανιστικών πρακτικών. (Glen W. Bowrsock, "Ο Ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα" ΜΙΕΤ, Αθήνα 1996, σελ. 33)."
Άρα αφού οι Έλληνες πατριώτες ήταν εχθροί των Ρωμαίων, έτσι και οι σημερινοί σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι εχθροί του τελευταίου Ρωμαϊκού κατάλοιπου που έχει απομείνει. Μέσα στην σύγχυση τους οι υπηρέτες των αυτοκρατόρων και των σουλτάνων και σημερινοί υπερπατριώτες αυτοαναιρούνται. Από την μία επικαλούνται την παράδοση και τα εθνικά ιδεώδη και από την άλλη τα θεωρούν ύβρι... Ίσως και από την άγνοια και την αμορφωσιά, με την οποία καταδίκασαν τον Ελληνικό λαό και θύματά της φαίνεται ότι έπεσαν και οι ίδιοι!

Δημοσιεύτηκε 21st November 2011 από τον χρήστη ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑΣ